မူရင်းရေးသားသူ _ ဆရာတာတေ
ရွှေတောင်ဦးဘုရားပွဲရက်ဗျ။
တာတေတို့ရွာမှာ လွှတ်စည်တဲ့ရက်တွေပေါ့ဗျာ။
အနီးအနား ရွာတွေကလည်း လှည်းတန်းကြီးတွေ
နဲ့ ရောက်လာကြတာဗျ။ ဘုရားဘေးပါတ်လည်မှာ
လှည်းဝိုင်းကြီးတွေချပြီး ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြ
နဲ့ လွှတ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာပေါ့ဗျာ။ ဟိုရွာဒီရွာက
ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်တွေ အသက်ကြီးမှ ပြန်ပြီးဆုံ
ကြတွေ့ကြ ထန်းရည်အတူတူသောက်ကြ ရယ်
စရာ မောစရာတွေ ပြောကြနဲ့ပေါ့ဗျာ။
တချို့ကလည်း ဘင်ဂျိုတွေ၊ မယ်ဒလင်တွေ ယူ
လာကြပြီး တီးကြမှုတ်ကြ သီချင်းတွေဆိုကြနဲ့ဗျ။
တစ်နှစ်လုံး ယာထဲမှာ နွားနဲ့အတူတူ ရုန်းကြကန်
ကြရတဲ့ ကျုပ်တို့အညာသားတွေ ရွှေတောင်ဦးဘု
ရားပွဲမှာ ပျော်ကြပါးကြ ဝယ်ကြခြမ်းကြနဲ့ လွှတ်
ပျော်နေကြတာဗျ။
ဆယ့်နှစ်ပွဲစျေးသည်တွေ အကုန်မလာပေမယ့်
တချို့လည်ရောက်အောင် လာကြတယ်။ ဒီတော့
ရွှေတောင်ဦးဘုရားပွဲက ပွဲစျေးတန်းကြီးနဲ့ ဇာတ်ပွဲ
တွေနဲ့ ဆိုင်းပြိုင်ပွဲနဲ့ အနီးအနားရွာတွေက လူငယ်
တွေရဲ့ပြဇာတ်တွေ ဒိုးပတ်ပြိုင်ပွဲတွေ ဗမာ့လက်
ဝှေ့ပြိုင်ပွဲတွေနဲ့ ဆိုတော့ ကြက်ပျံမကျ စည်ကား
တော့တာပေါ့ဗျာ။
ဆယ့်နှစ်ပွဲစျေးသည်တွေ အကုန်မလာပေမယ့် တ
ချို့လည်း ရောက်အောင်လာကြတယ်၊ ဒီတော့ ရွှေ
တောင်ဦးဘုရားပွဲက ပွဲစျေးတန်းကြီးနဲ့ ဇာတ်ပွဲတွေ
နဲ့ ဆိုင်းပြိုင်ပွဲနဲ့ အနီးအနားရွာတွေက လူငယ်တွေရဲ့
ပြဇာတ်တွေ ဒိုးပတ်ပြိုင်ပွဲတွေ ဗမာ့လက်ဝှေ့ပြိုင်ပွဲ
နဲ့ ဆိုတော့ ကြက်ပျံမကျ စည်ကားတော့တာပေါ့ဗျာ
အဘတို့ အမေတို့က ဆွမ်းတော်ကြီးကပ်တဲ့အဖွဲ့
မှာပါကြတယ်ဗျ။ ကျုပ်ကတော့ ကာလသားအဖွဲ့
မှာပေါ့ဗျာ။ ဘုရားမှာ ပန်းကပ်ပန်းစွန့် လိုအပ်တာ
တွေလုပ်တဲ့အခါ လုပ်ရတယ်။ သူကြီးတို့အဖွဲ့ကို
ကူတဲ့အခါ ကူရတယ်။ ပွဲစျေးတန်းမှာ လျှပ်စစ်မီး
သွယ်တဲ့နေရာမှာ သွားပြီးကူတဲ့အခါလည်း ကူရ
တယ်ဗျ။ လိုတဲ့နေရာမှာ လိုက်ဖြည့်ရတာပေါ့ဗျာ။
အမှန်အတိုင်းပြောရရင်တော့ ဒီလိုရွှေတောင်ဦးဘု
ရားပွဲရက်ဆိုတော့ ဘိန်းစားကြီးစိန်ကို ကျုပ်အမြဲ
သတိရတယ်ဗျ။ ခင်ဗျားမှတ်မိသေးလား။ ကျုပ်ပ
ထမဆုံးရေးတဲ့ ‘ကိုယ်တွေ့မဖဲဝါ’စာအုပ်ထဲက’ဂူ
ဖောက်သူ’ဝတ္ထုက ကိုကြီးဘစိန်လေဗျာ။
ဘန့်ဘွေးကုန်းက တရုတ်ကြီးရဲ့ဂူကို သွားဖောက်
တာလေဗျာ။ ဒီလိုရွှေတောင်ဦးဘုရားပွဲရက်ကြီး
လေဗျာ။ ကျုပ်ကလည်း စပ်စပ်စုစုကောင်ဆို
တော့ ကိုကြီးဘစိန်နဲ့ အဖော်လိုက်သွားတာလေ
ကံကောင်းလို့ပေါ့ဗျာ။
သေဘေးကသီသီလေး လွတ်လာခဲ့တာဗျို့။ ကို
ကြီးဘစိန်ကတော့ ဂူထဲကပြန်အထွက်မှာ ဇက်
ကြိုးပြီး သေသွားတာလေ မဖဲဝါပေါ့ဗျာ။ မဖဲဝါ
ရောက်လာပြီး ဘိန်းစားဘစိန်ကို ဂုတ်ချိုးသတ်
လိုက်တာလေ။ ကျုပ်ပြေးတဲ့နောက်ကို လိုက်လာ
လို့ တရုတ်ကြီးရဲ့ ကျောက်စိမ်းလက်စွပ်ကို ပစ်
ပေးခဲ့ရပါရောလား။
မဖဲဝါက တရုတ်ကြီးရဲ့လက်စွပ်ကို ပြန်ပေးလိုက်
တော့ ကျုပ်နောက်ကို ဆက်မလိုက်တော့ဘူးဗျ။
ကျုပ်ကတော့ ရွှေတောင်ဦးဘုရားပွဲစျေးတန်းကို
ရောက်အောင်သုတ်ချေတင်ခဲ့ရတော့တာပေါ့ဗျာ။
အခုလို ဘုရားပွဲရောက်တိုင်း ကိုကြီးဘစိန်ကို
ကျုပ် အမြဲသတိရနေတော့တာပေါ့ဗျာ။
XXXX
မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ ကျုပ်အိမ်ပြန်အိပ်ရတယ်ဗျ။
အဘနဲ့ အမေက ဘုရားမှာဆိုတော့ အိမ်မှာ ကျုပ်
တစ်ယောက်တည်းပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်လည်း အိပ်ရေးပျက်ပျက်နဲ့အိပ်လိုက်တာ အ
ဘနဲ့ အမေပြန်ရောက်လာပြီး အိမ်တံခါးဖွင့်ဝင်လာ
တာတောင် ကျုပ်မသိဘူးဗျ။
“တာတေ… ဟဲ့ …တာတေ”
အမေကျုပ်ကို လှုပ်နိုးတော့မှ နှိုးသွားတာဗျ။
“ဗျာ …ဘာတုန်းအမေ”
“ဟဲ့ …ဘာရမတုန်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ စံအေးရယ်
နင့်ကို ထိုင်စောင့်နေတယ်”
“ဟင်…ဟုတ်လား ဘိုးစံမောင်သား ကိုကြီးစံ
အေးလား”
“အေး… ဟုတ်တယ် အာကျယ်စံအေးကိုပြောတာ”
“ဟာဗျာ…ကိုကြီးစံအေးကလည်း ထိုင်စောင့်နေ
ရတယ်လို့ဗျာ၊ ကျုပ်ကို လှုပ်နှိုးလိုက်ပြီးရောဟာ
ကို”
“ဟဲ့ …နှိုးတယ်တဲ့ ဘယ်လိုမှကို နှိုးလို့မရတာတဲ့
ဟဲ့ တာတေရဲ့”
“ဟင် ဟုတ်လား ကျုပ်လည်း အိပ်ရေးပျက်ပျက်
နဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်တယ်အမေရ”
ကျုပ်က အိပ်ရာကထပြီး မျက်နှာကပျာကယာ
သစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ဝိုင်းထဲ ဆင်းလာခဲ့
တယ်။
“ဟာ…ကိုတာတေကို တစ်ခါတွေ့ဖို့ဆိုတာ စောင့်
လိုက်ရတာဗျာ”
ကိုစံအေးက အရပ်ရှည်ရှည်ခါးကိုင်းကိုင်းနဲ့ကလန်
ကလားကြီးဗျ။ စကားပြောရင်လည်း အော်ကျယ်
အော်ကျယ်နဲ့ ပြောတာဗျို့။ ဘန့်ဘွေးကုန်းမှာက
စံအေးနှစ်ယောက်ရှိတော့ သူကိုအာကျယ်စံအေး
လို့ပဲ ခေါ်ကြတာဗျို့။ အခုလည်း ကျုပ်ကို အော်
ကျယ် အော်ကျယ်နဲ့ ပြောနေတာလေဗျာ။
“ကျုပ်အိပ်ပျော်သွားတာဗျ၊ မိုးလင်းခါနီးမှဘုရားပွဲ
က ပြန်ရောက်တာဗျ”
“ငါကတော့ ညကသန်းခေါင်လောက်ပြန်သွားတာ
ကွ၊ ဒါကြောင့်အိပ်ရေးဝနေတာ”
“နို့ …ကိုကြီးစံအေးကိစ္စရှိလို့လား”
“မင်းဆရာကြီး ဘိုးလူပေကြွလာတယ်ကွ၊ အရေး
ကြီး ကိစ္စရှိလို့ မင်းနဲ့တွေ့ချင်လို့တဲ့၊ ဒါနဲ့ ငါ့အဘ
က မင်းကိုခေါ်ဖို့ ချက်ချင်းလွှတ်လိုက်တာဟေ့။
ကဲ လုပ်သွားမယ်။ အခုတောင် ငါစောင့်နေတာ
တော်တော်ကြာနေပြီကွ။ ငါ့ဘိုးတော်ဒေါသကု
မ္မာအကြောင်းလည်း မင်းသိသားပဲတာတေရာ”
“ဘိုးစံမောင်အကြောင်းတော့ ကျုပ်တို့တစ်ရွာလုံး
သိကြပါ့ဗျာ၊ ကဲ…ကဲ သွားမယ်”
ကျုပ်က အမေနဲ့ အဘကို ဘိုးလူပေရောက်နေတဲ့
အကြောင်း ပြောလိုက်တယ်ဗျ။
“ဟဲ့…တာတေ နင်ထမင်းကြမ်းလေး ဘာလေး
စားသွားဦးလေ”
လို့ …အမေကပြောတော့ ကိုကြီးစံအေးက အသံ
ကျယ်ကျယ်ကြီးနဲ့ပြောသဗျ။
“အရီးငွေစိန်ရယ် ပူရန်ကောဗျာ။ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ
လည်း ထမင်းရှိပါတယ်ဗျာ။ အိမ်မှာပဲ ကျုပ်ကျွေး
လိုက်ပါ့မယ်။ ကျုပ်ကြာနေလို့ အရီးသူငယ်ချင်း
ဘိုးတော်စံမောင် ဒေါသတွေပေါက်ကွဲနေပါဦး
မယ်ဗျာ”
“အေး…ဒါလည်းဟုတ်တာပဲဟဲ့၊ စံမောင်က ခုထက်
ထိကို ငယ်စိတ်မလျော့သေးဘူးစံအေးရဲ့။ အသက်
တွေက ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဘုရားတရား
ဘက်ကို စိတ်ညွှတ်မှပေါ့ဟယ်”
“ဝေးပါသေးတယ်အရီးရယ် ဘိုးတော်က နှမ်းတွေ
ပဲတွေ အထွက်လျော့ရင်လည်း ကျုပ်တို့ညီအစ်ကို
ကို ကြိမ်းတာပဲဗျ။ နှမ်းထွက် ပဲထွက်ဆိုတာ မိုးလေ
ဝသပေါ်မှာမူတည်တာ မဟုတ်လားအရီးရယ် ကျုပ်
တို့က အထွက်လျော့ကို ဘာလုပ်တတ်မှာတုံး”
“သည်းညည်းတော့ ခံကြဟေ့၊ ကိုယ့်အဘနဲ့အမေ
က အသက်တွေကြီးကြပြီဆိုတော့ ပြောချင်ရာပြော
ကြပစေပေါ့ စံအေးရယ် စိတ်ဆိုးရင် ကိုယ့်မှာပဲအ
ပြစ်ဖြစ်မှာဟဲ့”
“ဟာ…သည်းညည်းခံပါတယ်အရီးရယ်၊ အဘ
ဘာပြောပြော ကျုပ်တို့ညီအစ်ကိုက ခေါင်းငုံ့ကြ
တာပါဗျာ”
“အေး…အေး သာဓု သာဓု”
“ကဲ…ဘိုးဥာဏ်နဲ့အရီး ကျုပ်တို့သွားဦးမယ်”
“အေး…အေး…စံအေးရေ စံမောင့်ကို ဘိုးက သ
တင်း မေးတယ်လို့ပြောလိုက်ပါကွာ”
“အဘက ကိုကြီးစံအေးကို မှာလိုက်နေတာဗျ။
“ဟုတ်ကဲ့ဘိုး ကျုပ်ပြောပြလိုက်ပါ့မယ်”
ကိုစံအေးနဲ့ ကျုပ်နဲ့ ဘိုးစံမောင်အိမ်ရောက်တော့
ဘိုးလူပေ ထမင်းတောင် စားနေပြီဗျ။
“မောင်တာတေရေ မတွေ့တာတောင် တော်တော်
ကြာသွားပြီနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး နေထိုင်ကောင်းရဲ့လား”
“အေးကွယ်…ကျန်းမာပါတယ်။ ကဲ…နားလိုက်
ကြဦးကွဲ့”
ဘိုးလူပေထမင်းစားပြီးတော့ ထမင်းပွဲဆက်ပြင်ပြီး
အိမ်သားတွေစားကြတယ်။ ကျုပ်က အိမ်သားတွေ
နဲ့ အတူ စားရတာပေါ့ဗျာ။ ဘိုးစံမောင်အိမ်က ကျုပ်
တို့စားအိမ် သောက်အိမ်ပဲလေဗျာ။ အားလုံးထမင်း
စားပြီး ဘိုးလူပေက ဘုရားစင်ရှေ့မှာ တင်ပျဉ်ခွေ
ထိုင်ပြီး ထိုင်လို့ဗျာ။ ကျုပ်က ဘိုးလူပေကို ကန်
တော့လိုက်တယ်။
“ကဲ…ဆေးလိပ်လေးဘာလေး သောက်ကွဲ့၊ ဖြေး
ဖြေး ပြောကြတာပေါ့ကွယ်”
လို့ ပြောတာနဲ့ ကိုစံအေးကြီးက ကျုပ်ကို နဂါးဆေး
ပေါ့လိပ်တစ်လိပ်ထုတ်ပြီး တည်တယ်။ ကိုကြီးစံ
အေးကလည်း ကျုပ်လိုပဲ နဂါးဆေးလိပ်ပဲဗျ။ ကျုပ်
က မီးခတ်ကလေးခတ်ပြီး နဂါးဆေးပေါ့လိပ်က
လေးကို မီးညှိလိုက်တယ်။ ဆေးလိပ်ဖွာရင်း ဘိုးလူ
ပေကို ကျုပ်အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘိုးလူ
ပေကတော့ ဘယ်အခါတွေ့တွေ့ ဒီအတိုင်းပဲဗျ။
သျှောင်တစောင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးသဲ့သဲ့ကလေးနဲ့ပဲ
ဗျ။မျက်နှာမှာလည်း လောဘ ဒေါသ မာန်မာနမရှိ
သလောက်နည်းပါးတဲ့ မျက်နှာဗျ။ ခဏနေတော့မှ
ဘိုးလူပေက စကားစပြောတယ်။ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ
တော့ ဘိုးစံမောင်ရယ်၊ ကိုစံအေးရယ်၊ ကျုပ်ရယ်
ဘိုးလူပေရယ် ထိုင်နေကြတာပေါ့ဗျာ။
ဘိုးစံမောင်က ဆေးတံသမားဗျ။ ဆေးတံထဲက
ဆေးဟောင်းတွေကို ‘တဒေါက်ဒေါက်’နဲ့ ခေါက်
ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆေးအသစ်တစ်ဆုံ
သိပ်ပြီး မီးခတ်နဲ့မီးညှိလိုက်တယ်။
“ဒီလိုကွဲ့မောင်တာတေရဲ့၊ ကျုပ်ကို ကဝေတစ်
ယောက် လိုက်ဖို့ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေက အမိန့်
ပေးသကွဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး”
“အေး…ကျုပ်တို့အထက်လမ်းမှာကတည်း ပထမံ
ဝိဇ္ဇာမိုရ်ကြီးတွေပြီးရင် မဟာဂန္ဓာရီစူဠဂန္ဓာရီတွေ
အပြင် ဇနပဒဝိဇ္ဇာဆိုတာတွေကလည်း ရှိသေး
တယ်ကွဲ့၊ အဲဒီ့ဇနပဒတွေထဲမှာ တော်တော်များ
များက ပညာမှာ ယစ်မူးပြီးတလွဲတွေလုပ်တတ်
ကြတယ် အထက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေက အဲဒါကို လိုက်
ထိန်းသိမ်းကြရသေးတယ်ကွဲ့၊ အဆိုးဆုံးကတော့
အောက်ပညာရပ်တွေကို ကမ်းခတ်အောင်တတ်
သွားကြတဲ့ ကဝေကြီးတွေပေါ့ကွယ်။ မသိနား
မလည်တဲ့သူတွေက သူတို့ကို အထင်ကြီးကိုး
ကွယ်ကြတယ်။
သူတို့ကလည်း သူတပါးအိမ်ရာရော ဘာရော နည်း
နည်းမှ ကြောက်တဲ့သူတွေ မဟုတ်ဘူးလေ။ သူတ
ပါး သားပျိုသမီးပျိုတွေကို သူတို့ရဲ့ယုတ်ညံ့တဲ့ဆေး
ဝါးတွေနဲ့ တို့ဟယ် ခတ်ဟယ်လုပ်ပြီးရအောင် ယူ
ကြတယ်။ သူတပါးပစ္စည်းကိုလည်း ရအောင် ဆေး
ဝါးတွေနဲ့လုပ်ပြီး ယူကြတယ်ကွဲ့။ တချို့အောက်
လမ်းပညာတွေဟာ ဘယ်အထိထက်မြက်သလဲဆို
ရင် သူတို့ကိုယ်သူတို့ မသေအောင် ထုံကူးပြီး အ
သက်ဆက်နေလို့တောင် ရတယ်ကွဲ့”
“ဗျာ…ဟုတ်လား ဆရာကြီး ထုံကူးတယ်ဆိုတာ
အထက်လမ်းဝိဇ္ဇာကြီးတွေ လုပ်နိုင်တာ မဟုတ်
ဘူးလားဗျ”
ကျုပ်က မေးလိုက်တော့ ဘိုးလူပေခေါင်းခါပြတယ်ဗျ
“မဟုတ်ဘူး မောင်တာတေရဲ့၊ အောက်လမ်းပညာ
မှာလည်း ထုံကူးနိုင်ကြတယ်ကွဲ့”
“သြော်…”
ကျုပ်ဖြင့် ဘိုးလူပေက ပြောလို့တာ ယုံရတာဗျာ။
အောက်လမ်းပညာဟာ အဲဒီလောက် ထက်မြက်
တယ်ဆိုတာ သိကိုမသိဘူးဗျ။
“အခု ကျုပ်လာရတဲ့ ကိစ္စကလည်း အဲဒီ့ကိစ္စပဲကွဲ့။
ထုံကူးနေတဲ့ ကဝေတစ်ယောက်ကိုတွေ့အောင်
ရှာရမှာ ။ဒီကောင်နာမည်က ဘိုးထောင်တဲ့ ငယ်
ငယ်တည်းက မျက်နှာမှာ ကျောက်ပေါက်မာတွေ
ရှိလို့ ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်လို့ခေါ်ကြတယ်။
နောက်တော့ ဘိုးထောင်က အောက်လမ်းဆရာ
ဖြစ်သွားပြီး ကိုးဂူအောင်တဲ့အဆင့်အထိရောက်
သွားသတဲ့ကွဲ့”
“ဗျာ…ကိုးဂူအောင်တယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာ
တုံး ဆရာကြီး”
ကျုပ်က မေးလိုက်တယ်ဗျ။
“ဒီလိုကွဲ မောင်တာတေရဲ့ အောက်လမ်းကဝေတွေ
ထဲမှာ ကိုးသင်္ချိုင်းအောင်တဲ့ကဝေ၊ ကိုးကျင်းအောင်
တဲ့ကဝေ၊ နတ်ရဲညောင်ပင်ကိုးပင်အောင်တဲ့ကဝေနဲ့
အမြင့်ဆုံးက ဂူကြီးကိုးဂူအောင်တဲ့ ကဝေဆိုပြီး ရှိ
တယ်။ အဲဒီထဲမှာ ဂူကြီးကိုးဂူအောင်တဲ့ကဝေက အ
မြင့်ဆုံးပေါ့ကွယ်။အခု ကျုပ်လိုက်ရမယ့်ကျောက်ဘီ
လူးဘိုးထောင်ဆိုတဲ့ကောင်က သူ့ကိုယ်သူ ဘိုးတော်
ညိုဆိုတဲ့ နာမည်ခံယူပြီး လူတွေကို နည်းပေါင်းစုံနဲ့
လိမ်နေတဲ့ ကောင်ကွ အခုတော့ ဒီကောင်က ဂူကိုး
ဂူအောင်ယုံတင် မကဘူး ထုံကူးတဲ့အဆင့်တောင်
ရောက်သွားပြီ။ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်ထုံအောင်
သွားပြီဆိုရင်တော့ တော်တော်ကို အန္တရာယ်ကြီး
လာမှာကွဲ့ မောင်တာတေရဲ့။ အမျိုးကောင်းသား
သမီးတွေကို ဒုက္ခပေးတော့မှာ။ သူတပါးသားပျို
သမီးတွေကို ဖျက်ဆီးတော့မှာကွဲ့”
“ကျုပ်မသိလို့ မေးပါရစေဆရာကြီးရယ် ကဝေ
တွေထုံကူးတယ်ဆိုတာ ဘာလုပ်ကြတာတုံး
ဆရာကြီးရဲ့”
“ထုံကူးတယ်ဆိုတာ ဘဝအသစ်တခုကို ဆက်ကူး
သွားတာပေါ့ကွယ်၊ မောင်တာတေ ဥယျာဉ်ခြံမြေ
တွေ ရောက်ဖူးလားကွဲ့”
“ဟာ…ရောက်ဖူးပါတယ် ဆရာကြီးရဲ့”
“အေး…အဲဒီ့ခြံဝန်းကြီးတွေထဲမှာ ဒူးရင်းသြဇာပင်
လို အပင်တွေရဲ့ အရွက်ထူထူတွေပေါ်မှာ ပေါက်
ဖက်တွေ သူတို့ရဲ့အမျှင်တွေနဲ့ အိမ်ဖွဲ့ပြီး ဂူအောင်း
သလိုအောင်းကြတာ မောင်တာတေမြင်ဖူးလားကွဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ မြင်ဖူးပါတယ် ဆရာကြီး”
“အဲဒီ ပေါက်ဖတ်တွေ ဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ
ကော သိလားကွဲ့”
“လိပ်ပြာဖြစ်သွားတယ်လေ ဆရာကြီးရဲ့”
“အေး…ဟုတ်သကွဲ့၊ အဲဒါ ပေါက်ဖတ်ဘဝကနေ
ပြီး လိပ်ပြာဘဝကို ထုံကူးသွားတာပဲကွဲ့”
“သြော်…ကဝေတွေလည်း အဲဒီလိုပဲလား ဆရာ
ကြီး”
“အေး…အဲဒီ့သဘောပဲကွဲ့၊ ဒါပေမယ့်ကဝေတွေ
ကတော့ ပေါက်ဖတ်ကနေ လိပ်ပြာဖြစ်သလို အ
ခြားတစ်ယောက်တော့ ဖြစ်မသွားဘူးပေါ့ကွယ်။
ဒီရုပ် ဒီခန္ဓာနဲ့ပဲ ပညာအဆင့်တွေ မြင့်သွားတာ
ပေါ့ကွယ်။ ပြီးတော့ ဘဝအသစ်တခုရသွားတာ
ပေါ့။ ဒီတော့ အသက်က နောက်တစ်ဘဝစာထပ်
ပြီး ရှည်သွားပြန်တာပေါ့”
“ဟင်…ဒါဆိုရင် သေခါနီးတိုင် ထုံဆက်ဆက်ကူး
သွားရင်…”
ကျုပ်စကားမဆုံးခင်ပဲ ဘိုးလူပေက ပြောလိုက်
တယ်ဗျ။
“သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ မောင်တာတေရယ်၊ အသက်
တွေ ရာနဲ့ ချီပြီး နေနိုင်တာပေါ့ကွယ်”
“ဟာ …အခု ကျုပ်လိုက်မယ့် ကျောက်ဘီလူးဘိုး
ထောင်က အဲဒီ့အဆင့်ကို စပြီး တက်နေပြီကွဲ့။
အဲဒါကို အထက်ပုဂ္ဂိုလ်တွေက ခွင့်မပြုကြဘူး။
ဒါကြောင့် ကျုပ်လာခဲ့တာပဲ”
“နို့ …နေပါဦးဆရာကြီးရဲ့၊ အဲဒီ့ကဝေကြီးက ဘယ်
မှာ ထုံကူးနေတာတုံးဗျ”
“အဲဒါ အခက်တွေ့နေရတာပေါ့ မောင်တာတေရဲ့၊
ဘိုးထောင်က သင်္ချိုင်းတစ်ခုထဲမှာရှိနေတယ်။ သူ
တပည့်တွေက သူတို့ဆရာမှာတဲ့အတိုင်း သင်္ချိုင်း
တခုတည်းမှာ လူမသိသူမသိ မြှုပ်သွားကြတာကွဲ့၊
ဗမာပြည်တစ်ခုလုံးမှာလည်း သင်္ချိုင်းတွေက အ
များကြီးဆိုတော့ ဘယ်သင်္ချိုင်းမှန်းကို မသိတာကွဲ့။
သူထုံအောင်မယ့် ရက်ကလည်း နီးလာနေပြီကွ”
“ဟာ …ဒါဆိုရင် ဆရာကြီးဘယ်နှယ့်လုပ်မတုံး”
ကျုပ်က စိုးရိမ်တကြီးပြောလိုက်တော့ ဘိုးလူပေက
ခေါင်းလေးညိတ်ပြပြီး ပြောသဗျ။
“အဲဒါကြောင့် ကျုပ် မောင်တာတေကို ခေါ်ရတာ
ပေါ့ကွယ်၊ ဒီကိစ္စကိုကူညီနိုင်တာ မောင်တာတေနဲ့
အလွန်ခင်မင်တဲ့ မဖဲဝါပဲရှိတာကွဲ့။ သင်္ချိုင်းမှန်သ
မျှနဲ့ပဲ ဆိုင်တာလေကွယ်”
“သြော်…မဖဲဝါကိုမေးရမှာကိုး”
“မေးရုံတင်မကဘူးကွဲ့၊ ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်
ကို သင်္ချိုင်းထဲမှာ ဒီအတိုင်းထားကြမှာ မဟုတ်ဘူး
မောင်တာတေရဲ့၊ အစောင့်အကျပ်တွေ ချထားကြ
မှာ။ အဲဒီ့သင်္ချိုင်းကို ရှင်းထုတ်ဖို့က မဖဲဝါကို အကူ
အညီတောင်းရလိမ့်မယ်။ ကျန်တဲ့ကိစ္စကတော့
ကျုပ်ဆက်လုပ်မှာပါ မောင်တာတေ”
“ဒါဆိုရင် မဖဲဝါကို ဘယ်တော့မေးရမှာတုံး ဆရာကြီး”
“အချိန်မရှိတော့ဘူးကွဲ့၊ ဒီညပဲမေးမှ ဖြစ်မယ်
မောင်တာတေ”
ဘိုးလူပေ စကားကို ကြားတော့ ကျုပ်က ကိုကြီးစံ
အေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
“ပြော တာတေ ငါ ဘာလုပ်ပေးရမတုံး”
“ထနောင်းကုန်းမှာက ဘုရားပွဲရှိတော့ ထနောင်း
ကုန်းသင်္ချိုင်းထဲမှာ လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူးဗျ။ဒီဘန့်ဘွေး
ကုန်းသင်္ချိုင်းမှာပဲ မဖဲဝါကို ကျွေးမွေးရမှာပဲဗျ”
“အေး…ဟုတ်တာပေါ့တာတေရ၊ လုပ်လေကွာ ည
ကျတော့ ငါလိုက်မှာပေါ့။ ပြော မဖဲဝါကို ကျွေးဖို့
ဘာတွေချက်ရမှာတုံး”
ကိုစံအေးကြီးကတော့ အားတက်သရောပြောတာဗျ
“တာတေ လိုတာပြော၊ လိုတာအားလုံး ဘိုးလုပ်
ပေးမယ်”
လို့ ဘိုးစံမောင်ကလည်း ပြောသဗျ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်က
ကိုစံအေးကို မျက်ရိပ်ပြခေါ်ပြီး အိမ်အောက်ထပ်ကို
ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဘိုးစံမောင်တို့အိမ်ကြီးရဲ့အောက်
ထပ်က တန်းလျားခုံပေါ်ကိုရောက်တော့ ကိုကြီးစံ
အေးနဲ့ ကျုပ်နဲ့ နဂါးဆေးပေါ့လိပ်တစ်ယောက်တစ်
လိပ်ဖွာပြီး တိုင်ပင်ကြရတာပေါ့ဗျာ။
“ကဲ …မဖဲဝါကိုပင့်ဖို့ ဘာတွေလိုတုန်း ပြော တာတေ”
ကျုပ်က နဂါးဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကို တစ်ဖွာ ဖွာပြီး
ပြောလိုက်တယ်ဗျ။
“ကိုကြီးစံအေးရေ လိုတာကတော့ ထမင်းတခွက်
ချက်ရယ် ကြက်သားတစ်ပိဿာချက်ရယ်ပဲဗျ။ အဲ
ဒါကို ငှက်ပျောဖက်ခင်းပြီး ထမင်းတောင်းပြင်ပေး
ထားမှာ။ ဒါမှ ကျုပ်က အဆင်သင့်ထမ်းပြီး ယူသွား
ရုံပဲလေဗျာ”
ကျုပ် ပြောတာကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေတဲ့
ကိုကြီးစံအေးက ခေါင်းလေးညိတ်ပြပြီး ပြောသဗျ။
“အဲအတွက်တော့ ဘာမှမပူနဲ့တာတေ ကြက်တစ်ပိ
ဿာ မဟုတ်ဘူး တစ်ပိဿာငါးဆယ်ကို ချက်ပေး
မယ်”
“ဟာ …ဒါဆိုရင်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့ဗျာ။ မဖဲဝါ
က လာရင် သူတစ်ယောက်တည်းလာတာ မဟုတ်
ဘူးဗျ။ နက်ကျော်ကြီးကို ခေါ်ပြီးလာတာ”
“ဟေ…နက်ကျော်ဆိုတာ မဖဲဝါရဲ့ တပည့်သရဲကြီး
လားကွ တာတေရ”
“မဟုတ်ဘူး ကိုကြီးစံအေးရဲ့ သရဲမဟုတ်ဘူး။ မဖဲဝါ
ရဲ့ခွေးကြီးဗျ။ နည်းတဲ့အကောင်ကြီး မဟုတ်ဘူးဗျာ။
နွားပေါက်တစ်ကောင်လောက်ကိုရှိတာဗျ”
“ဟေ…ဟုတ်လားတာတေ၊ ဒါတွေကို မင်းမြင်ရတယ်
ပေါ့။ ဟုတ်လား၊ မင်းကတော့ ထူးပါ့ကွာ”
“ဒီအတိုင်းမြင်ရတာတော့ ဘယ်မှာဟုတ်မှာတုံး မျက်
ကွင်းဆေး ကွင်းမှ မြင်ရတာပေါ့ဗျ”
“ဟာ…ဟုတ်လား၊ မျက်ကွင်းဆေးကွင်းရတာလား။
နို့ …အဲဒီ့မျက်ကွင်းဆေးကို မင်းလုပ်တတ်လို့လား”
“ကျုပ်ကတော့ ဘယ်လုပ်တတ်မှာတုံး ကိုကြီးစံအေး
ရ။ ကျုပ်ဆရာစိုင်းနွံဖပေးသွားတာဗျ။ မျက်ကွင်းဆေး
ကွင်းပြီးရင် ပြန်ဖျက်ဖို့ ‘ဝ’ကွင်းတဲ့ဆနွင်းဖြူပင်ရဲ့ဥ
လည်း ပေးခဲ့တယ်”
“ဟာ…အဲဒီ့မျက်ကွင်းဆေးကုန်သွားရင် မင်းဘယ်
မြင်ရတော့မှာတုန်း”
“မကုန်ဘူး ကိုကြီးစံအေးရ မျက်ကွင်းဆေးတောင့်
က မာကျောက်နေတာဗျ။ ပြီးတော့ အများကြီး
သွေးရတာ မဟုတ်ဘူး။ နည်းနည်းလေးသွေးရတာ။
ဆနွင်းဖြူဥကလည်း ဒီလိုပါပဲဗျ။ နည်းနည်းလေးပဲ
သွေးရတာ။ ကျုပ်သုံးနေတာ ကြာပေါ့။ နည်းနည်း
လေးပဲ ပွန်းသေးတာဗျ”
“သြော်…ဒီလိုလား၊ အဲဒီ့မျက်ကွင်းဆေးကွင်းပြီးရင်
နာနာဘာဝတွေ အားလုံးကို မြင်တော့တာပဲလားကွ”
“ဟာ..မြင်ပါပြီလားကိုကြီးစံအေးရာ၊ အကုန်လုံး
ကို မြင်တော့တာဗျ”
“ဟ…တာတေရ၊ ဒီလိုမြင်တော့
မင်းမကြောက်ဘူးလားကွ”
“မကြောက်ဘဲနေမလားကိုကြီးစံအေးရဲ့ ကြောက်
တာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမဲ့ တချို့က တစ္ဆေတွေဗျ။ တစ္ဆေ
ဆိုတာက သေခါနီးမှာ တခုခုကို စွဲလန်းပြီး မကျွတ်
မလွတ်ဖြစ်နေတာတဲ့ဗျ။ သူတို့က အကုသိုလ်သိပ်
မများတော့ သိပ်ပြီး ပုံပျက်ပန်းပျက်ကြီးတွေမဟုတ်
ကြဘူးဗျ။သရဲဆိုတဲ့ဟာကြီးတွေကတော့ အကုသိုလ်
ကြီးတွေနဲ့ အပါယ်ကျလာတာဆိုတော့ ပုံပျက်ပန်း
ပျက်ကြီးတွေပေါ့ဗျာ။
ကံသိပ်နိမ့်နေတဲ့အချိန်မှာ လူတွေဟာ သရဲသဘက်
တွေကို မြင်တက်တယ်တဲ့ဗျ။ အဲ့ဒီအခါမှာ တအား
ကြောက်ကြတာဗျ။သူတို့ကို သရဲက ကြောက်အောင်
အသွင်သဏ္ဍန်ကြီးတွေ ဖန်ဆင်းပြီး ခြောက်လှန့်တယ်
လို့ ထင်ကြတာ။ တကယ်က သူတို့ရုပ်သွင်တွေကိုက
အကုသိုလ်တွေကြောင့် ကြောက်စရာ လန့်စရာကြီး
တွေ ဖြစ်နေတာပါဗျာ။ လူတွေကြောက်အောင် ရုပ်
ရည်တွေကို ဖန်ဆင်းပြီး ခြောက်တာမဟုတ်ပါဘူး”
“ဒါဆိုရင် မျက်ကွင်းဆေးကွင်းပြီးတိုင်း မင်းလျှောက်
ကြည့်တာပဲလား တာတေ”
“ဟာ …ဘယ်ကြည့်မှာတုန်းဗျ၊ ကျုပ်လည်း ဘယ်
ကြည့်ရဲမှာတုန်း။ ကိုယ်လုပ်ရမယ့် ကိစ္စပဲလုပ်တာ
ပါဗျာ။ ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း ဖျက်ပစ်လိုက်တာပါ”
“သြော်…ဒီလိုလား။ ကဲ…တာတေ မင်းပြန်ချင်ရင်
ပြန်တော့လေကွာ ညကျရင် ဘယ်အချိန်လာမှာတုန်း”
“မိုးချုပ်စဆိုရင် ကျုပ် ရောက်လာမှာပါ ကိုကြီး
စံအေးရဲ့”
“အေး…ဟုတ်ပြီ။ စိတ်ချ ငါအားလုံးစီစဉ်ထားလိုက်
မယ်။ ပြီးတော့ ညကျရင် ငါကိုယ်တိုင် ထမင်းတောင်း
ထမ်းပြီးတော့ လိုက်ခဲ့မယ်။ ဒီညတော့ တို့နှစ်ယောက်
ဘုရားပွဲရောက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးပေါ့ကွာ”
“ဘယ်တတ်နိုင်မှာတုန်းဗျာ။ ကိစ္စကပေါ်လာမှာပဲ”
ကျုပ်က အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ဘိုးစံမောင်နဲ့ ဆရာကြီး
ဘိုးလူပေကို နှုတ်ဆက်တယ်။ညကို မိုးချုပ်စရောက်
လာခဲ့မယ်အကြောင်းပြောခဲ့တယ်။ ကျုပ်အိမ်ပေါ်
က ပြန်ဆင်းတော့ ကိုကြီးစံအေးကို မတွေ့တော့
ဘူးဗျ။ ကြက်ဝယ်ဖို့ ရွာထဲ ထွက်သွားပြီထင်တယ်
ကျုပ်လည်း ထနောင်းကုန်းကို ပြန်ချလာခဲ့တယ်။
ညရောက်တော့ ကျုပ်ဘန့်ဘွေးကုန်းကို ခုနှစ်နာရီ
လောက် ရောက်လာတယ်။ ကိုစံအေးက တကယ်
ကို စိတ်ချရတဲ့လူဗျ။ ထမင်းတောင်းကို အဆင်သင့်
ပြင်ထားတာဗျို့။
ကျုပ်က အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ဘိုးစံမောင်တို့ဆရာကြီး
တို့နဲ့ စကားနည်းနည်းပါးပါးပြောတယ်။ ညကိုးနာရီ
ထိုးတော့ တစ်ရွာလုံးလည်း တိတ်သွားပြီဗျ။ ထ
နောင်းကုန်းဘုရားပွဲကို အားလုံးရောက်သွားကြပြီ
ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်နဲ့ကိုစံအေး ဘန့်ဘွေးကုန်းသင်္ချိုင်း
ကို ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ကိုကြီးစံအေးက ထမင်း
တောင်းထမ်းလို့ဗျ။
ကျုပ်က မျက်ကွင်းဆေး ကွင်းလာတာဆိုတော့
အခြေအနေကို အကဲခတ်ရင်း ရှေ့ကသွားတာ
ပေါ့ဗျာ။ တစ်လမ်းလုံးလူဆိုလို့ တစ်ယောက်
တောင် မတွေ့ရဘူးဗျ။ ထနောင်းကုန်းဘက်က
လွင့်လာတဲ့ ဆိုင်းသံတွေ ဒိုးသံတွေ ဗိန်းမောင်း
တိုက်တဲ့အသံတွေကိုတော့ ဘန့်ဘွေးကုန်းက အ
တိုင်းသား ကြားနေရတာဗျ။
ဘန့်ဘွေးကုန်းသင်္ချိုင်းထဲကို ရောက်တော့ ဘိန်းစား
ဘစိန်ကြီးကို ကျုပ်ပိုပြီး သတိရလာတာပေါ့ဗျာ။ သူ
နဲ့ ကျုပ်နဲ့ ဖောက်ခဲ့ကြတဲ့ ရွှေသွားဟုတ်စိန်လို့ ခေါ်
ကြတဲ့ တရုတ်ဟုတ်စိန်ရဲ့ဂူကြီးရှိတဲ့ဘက်ကို ကျုပ်
လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။
ကုက္ကိုပင်တန်းကြီးဗျ။ အဲဒီ့ဘက်မှာ ကုက္ကိုပင်တန်း
ကြီး ရှိတယ်လေဗျာ။ ကျုပ်က ရှေ့ဆက်မသွားဘဲ
ကုက္ကိုပင်တန်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေတော့ ထမင်း
တောင်းကြီး ထမ်းပြီး လိုက်လာတဲ့ ကိုစံအေးကြီးက
လန့်သွားတာပေါ့ဗျာ။
“တာတေ မင်းဘာမြင်လို့ ကြည့်နေတာတုန်း”
“ဟာ…မဟုတ်ပါဘူးဗျ၊ ကုက္ကိုပင်တွေပေါ်ကို လ
ရောင်ကျနေတာ ကြည့်ကောင်းလို့ ကြည့်နေတာ
ပါ ကိုကြီးစံအေးရဲ့”
“ဟူး…တော်ပါသေးရဲ့ကွာ ငါက မင်း ဘာကောင်မြင်
နေလို့လဲလို့ လန့်သွားတာပေါ့”
ကျုပ်က ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ရှေ့ဆက်လျှောက်
လိုက်တယ်။’ဘုရားဒကာ ကျောင်းဒကာ ရဟန်းဒ
ကာဦးထွန်းဝေ’ဆိုတဲ့ အုတ်ဂူကြီး ရှေ့ကို ရောက်
တော့ ကျုပ်က တုန့်ကနဲ ရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်
ရပ်တော့ ကိုစံအေးကြီးလည်း ရပ်လိုက်တာပေါ့
ဗျာ။ ကျုပ်က အုတ်ဂူအနေအထားကိုကြည့်ပြီး…
“ကဲ …ကိုကြီးစံအေး ကျုပ်ကို ထမင်းတောင်းပေး
တော့ ပြီးရင် ကိုကြီးစံအေး ဟိုမန်ကျည်းပင်အောက်
မှာ သွားနေလိုက်။ ကျုပ်မဖဲဝါကို ပင့်တော့မယ်”
ကျုပ်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကိုကြီးစံအေးပုခုံးပေါ်က
ထမင်းတောင်းကို ယူလိုက်တယ်။ ဘုရားဒကာကြီး
ဦးထွန်းဝေရဲ့အုတ်ဂူက ကြီးတော့ ထမင်းပွဲပြင်ဖို့
ကောင်းတယ်ဗျ။ ကျုပ်က အသင့်ယူလာတဲ့ ရေ
ခွက်ကို ချ ဖယောင်းတိုင်ထွန်း ဂူပေါ်မှာ ထမင်း
ပွဲကို ဖြန့်ခင်းပြီး ပြင်လိုက်တယ်။
အားလုံးပြင်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ် မဖဲဝါကို ပင့်လိုက်တယ်။
နှစ်ခါသုံးခါ ပင့်လိုက်တော့မှ…
“ဝူး…ဝူး…ဝူး၊ အီ…အီ…အီ”
ဆိုတဲ့ မဖဲဝါရဲ့ခွေးကြီးနက်ကျော်ရဲ့အော်သံကို ကြား
လိုက်ရတယ်။ ခွေးအူသံကြီးက တဖြေးဖြေး ဘန့်ဘွေး
ကုန်းသင်္ချိုင်းနဲ့ နီးလာတယ်ဗျ။ ဟော …လာပြီဗျို့။ လာ
ပြီ။ မဖဲဝါ သင်္ချိုင်းထဲကို ဝင်လာပြီဗျို့။ အရပ်ဆယ်ပေ
ကျော်လောက်ရှိတဲ့ မဖဲဝါကြီးဗျာ။ ဂူတွေပေါ်ကနေ ရိပ်
ကနဲ ရိပ်ကနဲ ရွေ့လာတာဗျ။
ဆံပင်ဖားလျားကြီး ချထားတဲ့ မဖဲဝါက ထမိန်ရင်လျား
ကြီးနဲ့ဗျ။ ကျုပ်ထမင်းပွဲပြင်ထားတဲ့ အုတ်ဂူကို တန်း
တန်းမတ်မတ်ရောက်လာပြီး ထမင်းပွဲနားမှာ ဝင်ထိုင်
လိုက်တယ်ဗျ။ဒူးခေါင်းကြီးတွေ ထောင်ပြီး ထိုင်လိုက်
သားနဲ့ မဖဲဝါက စပြီးစားတော့တာပဲဗျို့။ သူစားလိုက်
ဂူဘေးမှာ ရပ်နေတဲ့ နက်ကျော်ကြီးကို ကြက်သားတုံး
ပစ်ကျွေလိုက်နဲ့ပေါ့ဗျာ။
ခဏကြာတော့ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျုပ်က
လည်း အခြေအနေကို ကြည့်နေတာဆိုတော့ ချက်
ချင်းပြောလိုက်တာပေါ့ဗျာ
“မဖဲဝါ…ကျုပ်ဆရာကြီးဘိုးလူပေ ကျုပ်ဆီကို ရောက်
လာတယ်ဗျ။ လာတဲ့ကိစ္စကတော့ အထက်ပုဂ္ဂိုလ်ကြီး
တွေရဲ့ညွှန်ကြားချက်ကြောင့်ပဲဗျ။ ကျောက်ဘီလူးဘိုး
ထောင်ဆိုတဲ့ ကဝေကြီးတစ်ယောက်ဟာ သင်္ချိုင်းထဲ
မှာ ထုံဝင်နေတယ်တဲ့ဗျ။ အဲဒါ ထုံကူးပြီး ထွက်လာတဲ့
အခါ လူတွေကိုဒုက္ခအကြီးအကျယ်ပေးတော့မှတဲ့ဗျ။
အဲဒါကြောင့်…”
ကျုပ်စကားတောင် မဆုံးသေးဘူး။ မဖဲဝါက ကျုပ်ကို
ပြန်ပြောတယ်ဗျ။
“ငါသိတယ် တာတေ၊ နင့်ဆရာကြီးက ကျောက်ဘီ
လူး ထုံကူးနေတဲ့သင်္ချိုင်းကို ရှာနေတာမို့လား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ ။ မဖဲဝါ”
“ဟား…ဟား…ဟား…ဟား ကျောက်ဘီလူးထုံကူးနေ
တာ တခြားမှာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့ ဟောဒီ့ဘန့်ဘွေးကုန်း
သင်္ချိုင်းထဲမှာ တာတေရဲ့။ မနက်ဖြန်လပြည့်ညသန်း
ခေါင်ကျော်ရင် ကျောက်ဘီလူးက အချိန်ပြည့်ပြီ။ ထုံ
အောင်မလား မအောင်ဘူးလားတော့ မသိဘူး။ မ
အောင်ရင်တော့ ထွက်လာနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးတာတေ။
အောင်ရင်တော့ ထွက်လာမှာပဲ။
အေး…ထွက်လာရင်တော့ ပညာအဆင့်တွေ မြင့်လာ
ပြီး လူတွေကို အရင်ထက် ဒုက္ခပေးတော့မှာ သေချာ
တယ်။နင်နားထောင် တာတေ ဒီဂူတွေအဆုံးက ဟော
ဟိုထနောင်းပင်အောက်မှာ သင်္ချိုင်းတစ်ခုရှိတယ်။ အဲ
ဒါ ကျောက်ဘီလူး ထုံကူးနေတဲ့ သင်္ချိုင်းပဲ။ မှတ်တိုင်
မှာ ဦးညိုလို့ ရေးထားတယ်။ မနက်ဖြန် ညကျရင် ငါ
လည်း ဒီကို လာခဲ့ပါမယ်။
ဒီအကောင်က သူ့တပည့်တွေကို အမိန့်ပြန်ခိုင်းပြီး
ငါ့ကို အသိပေးတယ်။ ငါ့ဆီမှာ ခွင့်တောင်းတာ မ
ဟုတ်ဘူး။ ငါ့ကိုဝင်မရှုတ်ဖို့အမိန့်ပေးတယ်။ သူထုံ
ကူးနေတုန်း လာနှောက်ယှက်ရင်အသေသတ်ပစ်
ရမယ်လို့ အမိန့်ပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘိုး လူပေက
သူထုံအောင်လို့ ထွက်လာမှ သူနဲ့ရင်ဆိုင်မှာဆိုတော့
ငါ့တာဝန်မရှိတော့ဘူးလေ။ ဒီတော့ အမိန့်အာဏာနဲ့
ငါ့ကို အနိုင်ယူထားတဲ့ ဒီကောင်ကို ငါဘာလဲဆိုတာ
သိသွားစေရမယ်ဟေ့”
မဖဲဝါက ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို အားရပါးရစား
တယ်ဗျ။ နက်ကျော်ကြီးကိုလည်း တော်တော်ကျွေး
လိုက်သေးတာဗျို့။ ပြီးတော့မှ ရေခွက်ထဲက ရေ
တွေကို မော့သောက် လက်ဆေးပြီး သင်္ချိုင်းထဲက
ထွက်သွားတယ်ဗျို့
“ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး၊ အီ …အီ…အီ…အီး”
နက်ကျော်ရဲ့အသံကြီးလည်း တဖြေးဖြေးဝေး
ဝေးသွားတယ်ဗျို့။ ကျုပ်နဲ့ကိုစံအေး ဘန့်ဘွေး
ကုန်းကိုပြန်ရောက်လို့ ဆရာကြီးဘိုးလူပေကို
အကြောင်းစုံပြောပြတော့ ဘိုးလူပေက အံ့သြ
ပြီး ရယ်လိုက်တာဗျာ။
“မောင်တာတေရယ်၊ ကျုပ်က တနေရာကို ခရီး
ထွက်ပြီး ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်ကို လိုက်ရှာ
ရလိမ့်မယ်ထင်နေတာကွဲ့။ လက်စသတ်တော့
ဒီကောင်က ဘန့်ဘွေးကုန်းသင်္ချိုင်းထဲမှာ လာပြီး
ထုံကူးနေတာကိုး။ ဒါဆိုတော့ ကျုပ်ခရီးက ဆုံး
နေပြီပဲ။ ကဲ…မနက်ဖြန်နေ့ ညမှာ ကျုပ်နဲ့ကျောက်
ဘီလူးနဲ့ တွေ့ကြရတော့မှာပေါ့ကွယ်”
ဆရာကြီးတို့ ဘိုးစံမောင်တို့နဲ့ စကားပြောပြီးတာနဲ့
ကိုကြီး စံအေးက ကျုပ်ကို လိုက်ပို့တယ်။ ကျုပ်တို့
အိမ်မပြန်သေးဘဲ ပွဲစျေးတန်းဘက်ကို ထွက်ခဲ့ကြ
တယ်ဗျ။ ပွဲစျေးတန်းရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား
‘စိန်ရှံအုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ’ဆိုင်ဝင်ပြီး အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ
တစ်ပွဲစီစားလိုက်ကြတယ်ဗျ။
“တာတေ မနက်ဖြန်ည မင်းလိုက်မှာလား”
“ဟာဗျာ…ကိုကြီးစံအေးကလည်း ဒီလိုပွဲကြီးပွဲကောင်း
မျိုးကို တာတေဆိုတဲ့ကောင်က ဘယ်မှာလက်လွှတ်ပါ့
မလဲဗျာ။ မဖဲဝါလည်း လာမှာဗျ။ ပွဲကတော်တော့်ကို
ကောင်းမှာဗျို့။ ပြီးတော့ ဆရာကြီး ခိုင်းတာကို ကျုပ်
က လုပ်ပေးရဦးမှာလေဗျာ။ မိုးချုပ်တာနဲ့ ကျုပ်က ကို
ကြီးစံအေးတို့ ရွာကို ရောက်ပြီးသားပဲဗျ”
“သိပ်ကောင်းတာပေါ့ ငါလည်း လိုက်ချင်တယ်ကွာ
မင်းဘိုးလူပေကို ပြောပေး တာတေရာ”
“ရပါတယ်ဗျ၊ ကျုပ်ပြောပေးပါ့မယ်၊ လိုက်ခဲ့တော့ ဗဟုသုတရတာပေါ့ဗျာ”
ညဆယ့်တစ်နာရီထိုးတော့မှ ကျုပ်အိမ်ပြန်ခဲ့တယ်။
ကိုကြီးစံအေးလည်း ဘန့်ဘွေးကုန်းကို ပြန်သွားတယ်
လပြည့်နေဆိုတော့ ရွှေတောင်ဦးဘုရားပွဲမှာ ဆွမ်း
တော်ကြီးကပ်ပွဲက အကြီးအကျယ်ပဲဗျို့။ ကျုပ်အ
ဘနဲ့ အမေက ဆွမ်းတော်ကြီးကပ်တဲ့အဖွဲ့မှာ ဦး
ဆောင်ပြီး လုပ်ကြရတာဗျ။
ဆွမ်းပွဲတွေ၊ ဟင်းပွဲတွေ၊ သစ်သီးပွဲတွေ၊ မုန့်ပွဲတွေ
မှစုံလို့ပါဗျာ။ ဆီမီးတွေ၊ ဆွမ်းပွဲ၊ အချိုပွဲ၊ သစ်သီးပွဲ
တွေနဲ့ မြင်ရတဲ့သူတိုင်း ကြည်နူးစရာ မြင်ကွင်းပဲ
ပေါ့ဗျာ။ ညရောက်တော့ ကျုပ်က ဆေးလွယ်အိတ်
ကို စလွယ်သိုင်းပြီး ဘန့်ဘွေးကုန်းကို ထွက်ခဲ့တယ်
ဘန့်ဘွေးကုန်းက ကိုကြီးစံအေးတို့အိမ်ကို ကျုပ်
ရောက်တော့ ဘိုးလူပေက ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ပုတီး
စိပ်နေတယ်ဗျ။ ကျုပ်တို့လည်း အိမ်အောက်ကို
ဆင်းလာကြပြီး တန်းလျားမှာ ထိုင်စကားပြောကြ
ရတာပေါ့ဗျာ။ အိမ်ပေါ်မှာ ဘိုးလူပေ လွတ်လွတ်
လပ်လပ် အလုပ်လုပ်လို့ ရတာပေါ့ဗျာ။ တော်
တော်လေး ကြာသွားတော့ …
“မောင်တာတေ…မောင်တာတေ ရောက်ပြီလားကွဲ့”
အိမ်ကြီးပေါ်က ဘိုးလူပေ လှမ်းမေးလိုက်တဲ့အသံဗျ
“ဆရာကြီး ကျုပ်ရောက်ပြီဗျ”
“အေး …ဒါဆို ဒီကိုလာခဲ့ဦးကွဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး”
ကျုပ်အိမ်ပေါ်ကို တက်လာတော့ ဆရာကြီးဘိုးလူ
ပေက အင်းတွေကို ရှေ့မှာချပြီး အင်းနှိုးဂါထာတွေ
ရွတ်နေတာဗျို့။ ဆရာကြီး ဦးမင်းအောင်တို့ ဆရာ
စိုင်းနွံဖတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့တုန်းတည်းက ဒါမျိုးတွေကို
ကျုပ်မြင်ဖူးခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ အင်းတွေ နှိုးပြီးတာနဲ့ ဆ
ရာကြီး ဘိုးလူပေက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ပြောတယ်။
“မောင်တာတေလာ ရှေ့ကိုတိုး ဘုရားရှိခိုး ငါးပါး
သီလ ခံယူကွဲ့”
ဘိုးလူပေခိုင်းတဲ့အတိုင်း ကျုပ်က လိုက်လုပ်တာပေါ့
ဗျာ။ ကျုပ်ဘုရားရှိခိုးပြီးတာနဲ့ ဘိုးလူပေက အထက်
ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတွေဆီမှာ ကျုပ်ကို အပ်တယ်။ ပြီးတာနဲ့
အင်းသုံးချပ်ကို ကျုပ်ဆီအပ်တယ်။ အင်းတွေရဲ့နာ
မည်တွေနဲ့ အစဉ်အတိုင်းထပ်ထားဖို့မှာတယ်။ပြီးတာ
နဲ့ ကျုပ်ကို ဂုဏ်တော်ပုတီးစိပ်ခိုင်းတယ်။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ညနက်လာတယ်။ ညသန်းခေါင်နား
နီးလာတော့ ဘန့်ဘွေးကုန်းရွာထဲက ကြက်တွေတွန်
ကြတယ်ဗျ။
“ကဲ…မောင်တာတေ အချိန်ကျပြီကွဲ့။ သွားကြစို့”
ဘိုးလူပေပြောတော့ ကျုပ်က ဆေးလွယ်အိတ်ကို
စလွယ်သိုင်းလွယ် ဘိုးလူပေ ပေးတဲ့အင်းတွေကို
လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။သျှောင်
တစောင်းလေးထုံးထားတဲ့ ဘိုးလူပေကတော့ ပန်း
ရောင်ပဝါလေးတထည်ခေါင်းမှာပေါင်းလို့ဗျ။ကျုပ်
သိတယ်ဗျ။ ဘိုးလူပေပေါင်းထားတဲ့ ပုဝါက အင်းပု
ဝါဆိုတာကို။ သင်္ချိုင်းထဲရောက်တော့ လမွန်းတည့်
ပြီဗျ။
“ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…၊ အီ…အီ…အီ…အီး”
ဟော …မဖဲဝါရဲ့ခွေးကြီးအူသံဗျ။ မဖဲဝါလည်း လာ
နေပြီဗျို့။ ဟော…ဟုတ်ပါ့ဗျာ။ သင်္ချိုင်းမြောက်ဘက်
ကနေ မဖဲဝါကြီး ဝင်လာပြီဗျို့။မဖဲဝါပြောတဲ့ ထနောင်း
ပင်အောက်က ဦးညိုရဲ့သင်္ချိုင်းနားမှာ ကျုပ်နဲ့ဘိုးလူ
ပေ ခဏရပ်ပြီး အရိပ်အခြေကြည့်နေတယ်ဗျ။ သန်း
ခေါင်ကျော်လာပေမယ့် ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်ဆို
တဲ့ ကဝေကြီးထုံကူးနေတဲ့ သင်္ချိုင်းက လှုပ်ရှားမှု ဘာ
မှ မရှိဘူးဗျ။
“ဒေါင်”
ဘန့်ဘွေးကုန်းရွာထဲက ကင်းတဲက ညတစ်နာရီသံ
ချောင်းတောင် ခေါက်ပြီဗျ။ ဘိုးလူပေရော ကျုပ်ရော
ခြေထောက်တွေ ညောင်းလာလို့ အုတ်ဂူတစ်လုံးပေါ်
မှာ တက်နေကြတယ်။ ကျုပ်ရော ဘိုးလူပေရော
ကျောက်ဘီလူးရဲ့ သင်္ချိုင်းနေရာကို စောင့်ကြည့်နေ
ကြတာဗျ။ ဟာ…ကျုပ်နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်
တော့ မဖဲဝါလည်း ဂူကြီးတစ်လုံးပေါ်မှာ မတ်တတ်
ရပ်ပြီး ကဝေကြီး ထုံကူးနေတဲ့ သင်္ချိုင်းကို စိုက်ကြည့်
နေတာဗျို့။
“ဒေါင် …ဒေါင်”
ဟော…ညနှစ်ချက်တီးပြီဗျ။ ဟာ…လှုပ်ပြီဗျို့။ လှုပ်
လာပြီ။ လှုပ်လာပြီ။ မြေပုံကြီး အပေါ်ကို ကြွတက်
လာတယ်ဗျ။ဘိုးလူပေက ထိုင်နေတဲ့ ဂူပေါ်က ဆင်း
သွားပြီး မြေပုံနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ အဆင်သင့်ရပ်
စောင့်နေတယ်။
“ဝုန်း…”
ဟာ..အသံကြီးမြည်သွားတာဗျို့။ မြေပုံက သဲတွေ
အပေါ်ကို မြောက်တက်သွားပြီး အခေါင်းကြီးပါ
မြောက်တက်သွားတာဗျ။ ဟော…ထွက်လာပြီဗျို့။
အခေါင်းထဲက ကဝေကြီး ခုန်ထွက်လာပြီဗျို့။
မြေပုံခြေရင်းမှာ’ဘုတ်’ကနဲ မတ်တပ်ရပ်လျက်သား
ကျလာတာဗျ။ပုဆိုးကွက်တုံးကြီးနဲ့ဗျ။ ဝတ်ထားတဲ့
အင်္ကျီက ကတ္တီပါ အင်္ကျီရွှေချည်ထိုးနဲ့ဗျ။ ဆံပင်က
တော့ သျှောင်ထုံးမဟုတ်ဘူးဗျ။ နည်းနည်းတော့
ရှည်တယ်။ မျက်နှာက ခပ်ပြဲပြဲဗျ။ နှုတ်ခမ်းမွှေး
ကားကားကြီးလည်းပါတယ်။ လရောင်နဲ့ဆိုတော့
မျက်နှာပေါ်က ကျောက်ပေါက်မာတွေကိုတော့
မတွေ့ရဘူးပေါ့ဗျာ
“ဟား ဟား ဟား ဟား ရန်သူက အဆင်သင့်လာ
ကြိုနေတာကိုး…ဟား …ဟား… ဟား…ဟား။ လူ
ပေ..လူပေ…မင်းဟာလေ ကိုယ့်ဘဝကို မေ့နေ
တဲ့ကောင်ပဲ။ မင်းအဖေဟာ ငါတို့လို ကဝေတစ်
ယောက်ပဲကွ။ ကဝေတောင်မှ ဒိတ်ဒိတ်ကျဲကဝေ
ကဝေပျံကွ။ မင်းကို အထက်လမ်းဆရာဆိုတဲ့
ကောင်တွေက အတင်းအကျပ် အထက်လမ်း
ပညာတွေ သင်ပေးပြီး ဖအေနဲ့ဘဝကူ ကဝေတွေ
ကို လိုက်သတ်ခိုင်းတာ ဒါ သူတော်ကောင်းတွေတဲ့
လား လူပေ။ မင်း စဉ်းစားပါကွာ ငါတို့ဘက်ကို ပြန်
ခဲ့ပါ။ အင်မတန် ပျော်ဖို့ ကောင်းတာကွ လူပေရေ”
“ဘိုးထောင် မင်းဟာ မင်းတက်ထားတဲ့ပညာတွေ
ကို မင်းတော်တော်အထင်ကြီးနေတာကိုး၊ အဲဒါတွေ
ဟာ အဝီစိထိကျမယ့် ပညာတွေဆိုတာ မင်းမသိဘူး
လား”
“ဟား…ဟား…ဟား…အဝီစိဆိုတာ မရှိပါဘူး လူ
ပေရာ လူတွေကို ခြောက်လှန့်တဲ့စကားတွေပါကွာ၊
ဟား…ဟား…ဟား”
“မင်းဖျက်ဆီးခဲ့တဲ့ သားပျိုသမီးပျိုတွေ မင်းသတ်ခဲ့
တဲ့လူတွေဟာ မနည်းတော့ဘူးဘိုးထောင်။ မင်းအ
သိတရားရပြီး ဒီပညာတွေကို စွန့်မယ်ဆိုရင် အ
သက်ဆက်ရှင်ပြီး ကုသိုလ်မှုတွေ မင်းပြုနိုင်မယ်။
ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင်တော့ မင်းအခုပဲ နိဂုံးချုပ်ရလိမ့်
မယ် ဘိုးထောင်။ ဒီတော့ မင်းဘယ်လမ်းကို ရွေး
မှာတုန်း”
“ဟား… ဟား …ဟား ..လူပေ မင်းကငါ့ကိုလာပြီး
ခြိမ်းခြောက်နေတာကိုး။ မင်းလိုကောင်က ငါ့ကို
သတ်နိုင်မယ် ထင်လို့လား လူပေ၊ ငါအခု ထုံအောင်
သွားပြီး မင်း ငါ့ကို သတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အေး
သတ်နိုင်မယ်ထင်ရင်လည်း စမ်းကြည့်လိုက်လေကွာ”
ကဝေကြီး ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်က ပြောပြော
ဆိုဆိုနဲ့ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကို လေထဲမြှောက်ပြီး ဝှေ့
ယမ်းလိုက်ရောဗျို့။
“ဟာ…”
ကျုပ်ဖြင့် တော်တော်အံ့သြသွားတာဗျို့။ ကဝေကြီး
ရဲ့လက်နှစ်ဘက်ထဲမှာ အဆန့်လိုက်ကြီး မြွေဟောက်
တစ်ကောင်ပါလာတာဗျ။ နည်းတဲ့မြွေဟောက်ကြီး
မဟုတ်ပါဘူးဗျာ။
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
ကဝေကြီးက တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်ပြီး မြွေ
ဟောက်ကြီးနဲ့ ဘိုးလူပေကို ပစ်ပေါက်မလို့ လုပ်လိုက်
တယ်ဗျ။ ဘိုးလူပေက လက်တစ်ချက်ဝှေ့လိုက်တယ်။
“ဟာ…”
ဒီတခါတော့ ပိုပြီးအံ့သြဖို့ ကောင်းတာဗျို့။ ကဝေကြီး
ဘိုးထောင်ရဲ့လက်ထဲက ပါးပြင်းထောင်နေတဲ့ မြွေ
ဟောက်ကြီးက နွယ်ကြိုးကြီးတစ်ချောင်းဖြစ်သွားတာ
ဗျို့။ ကဝေဘိုးထောင် အံ့သြပြီး သူ့လက်ထဲက နွယ်
ကြီးကို မြေကြီးပေါ် လွှင့်ပစ်လိုက်ရောဗျို့။
“သြော်…လူပေ၊ လူပေ၊ မင်းလည်း တော်တော်ကို ဟုတ်နေမှကိုး။ ကဲ…ငါ့ရဲ့ငရဲမီးစက်ကို ခံနိုင်ရင် ခံ
ကြည့်ပေါ့ကွာ”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့လက်ဝါးနှစ်ဘက်ကို ပွတ်ပြီး
ရှေ့ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်တယ်ဗျ။ ဟာ …လက်ဝါး
ထဲကနေ မီးတောက်ကလေး ထွက်လာတယ်ဗျို့။
ကဝေကြီးက သူ့လက်ဝါးကို ရှေ့တိုးလိုက်တယ်
ဗျ။ မီးတောက်လေးက ဘိုးလူပေဘက်ကို ရွေ့လာ
ပြီး တဖြည်းဖြည်းကြီး လာတယ်ဗျ။
ဟာ…တော်တော့်ကို ပူတာဗျို့။ မီးတောက်ကလေး
က ဟပ်တဲ့အပူရှိန်က တော်တော်ကို ပြင်းတာဗျ။
“မောင်တာတေ သီတာရေစင်အင်းပေး”
ကျုပ်က ဘိုးလူပေတောင်းတဲ့ အင်းကို လှမ်းပေး
လိုက်တယ်။ ဟာ…မီးတောက်ကလေး တဖြည်း
ဖြည်း ကြီးလာတာ စကောတစ်ချပ်စာလောက်ရှိ
သွားပြီဗျို့။ ဘေးနားက သစ်ပင်လေးတွေတောင်
ငရဲမီးစက်ရဲ့အပူရှိန်ကြောင့် အရွက်တွေချက်ချင်း
ခြောက်သွားကုန်ပြီဗျို့။ ကျုပ်လည်း ပူလိုက်တာမှ
မနည်းကို တောင့်ခံထားရတာဗျ။
“ကဲ…ဘိုးထောင် မင်းရဲ့ငရဲမီးစက်ကို ငါရေလောင်း
ပြီး ငြှိမ်းလိုက်မယ်ဟေ့။ ကဲကွာ…”
ဘိုးလူပေက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခြေတစ်လှမ်းရှေ့တိုး
ပြီး လေထဲကနေ တရွေ့ရွေ့လာနေတဲ့ မီးတောက်
ဆီကို အင်းနဲ့ ပစ်လိုက်ရောဗျို့။
“ဝုန်း…”
အိုး…အသံမှ အကျယ်ကြီးပဲဗျာ။ ‘ဝုန်း’ဆိုတဲ့အသံကြီး
ထွက်သွားပြီး မီးတောက်ကြီးငြိမ်းသွားရောဗျို့။ ကဝေ
ဘိုးထောင်လည်း နောက်ကို ခြေနှစ်လှမ်းလောက်
လွင့်ထွက်သွားတယ်ဗျို့
“မင်း တော်တော်လာတဲ့ကောင်ပါလား လူပေ။
ကဲ…ဒီတစ်ခါ မင်းခံနိုင်ဦးမလား ကြည့်သေး
တာပေါ့ကွာ”
ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်က တကိုယ်လုံးက စက်
တွေထုတ်တာဗျို့။ ပါးစပ်၊ နား၊ မျက်လုံး လက်ဝါး
တွေကနေ စက်တွေ တဖျပ်ဖျပ်ထွက်လာတာဗျို့။
စက်တွေ အားလုံးပေါင်းပြီး ဘိုးလူပေဆီကို ထွက်
လာပြီဗျို့။
“မောင်တာတေ ပထမံစက်အင်းကြီးပေးကွဲ့”
ကျုပ်က ဘိုးလူပေတောင်းတဲ့ အင်းကိုပေးလိုက်
တယ်။ ဘိုးလူပေက ကျုပ်လက်ထဲက အင်းကိုယူ
ပြီး အချိန်မဆိုင်းဘဲ တစ်ခါတည်းပစ်သွင်းလိုက်
တာဗျို့။
“ဝုန်း”
ဆိုတဲ့ အသံကြီး မြည်သွားပြီး ကဝေကြီးနောက်ကို
လွင့်ထွက်ပြီး ဖင်ထိုင်လျက်လဲသွားတာဗျို့။ သူ့တ
ကိုယ်လုံးက ထွက်ထားတဲ့ စက်တွေလည်း ပျောက်
သွားရောဗျို့။
ဟာ…ထလာပြီဗျို့။ ကဝေကြီး ချက်ချင်းကို
ထလာဗျာ။
“တောက်…”
ကဝေကြီး တောက်တစ်ချက်ခေါက်လိုက်တယ်ဗျို့။
“ဘိုးထောင် ဒါနောက်ဆုံးပဲ မင်းပညာတွေ
စွန့်လိုက်ပါ”
“မစွန့်ဘူးကွ ငါ့ပညာကို ငါသေတဲ့အထိ မစွန့်ဘူးကွ။
ငါပဲ ပညာစွန့်ရမလား မင်းပဲ အသက်စွန့်ရမလားဆို
တာ သိရမှာပေါ့ကွာ။ ဒါဟာ ငါအခု ထုံကူးမှတတ်
လာတဲ့ လက်ရုံးတစ်ထောင် ဓါးစကြ်ာစက်ကွ။ ငါ့ဓါး
တွေကို မင်းမြင်ရမှာ မဟုတ်ဘူး အသံပဲကြားရမှာ
မင်းတကိုယ်လုံးကို ဒီဓါးတွေက မွှန်းပစ်ပြီး မင်းလည်
ပင်းကို ဖြတ်ပစ်မှာ လူပေ။ ကဲ…မင်းမှာရှိတဲ့ပညာ
အကုန်ထုတ်ထားပေတော့”
“မောင်တာတေ ကဝေသက်ဖြတ်အင်းကြီးပေးတော့”
ကျုပ်ဆီမှာ နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ အင်းကို လှမ်း
ပေးလိုက်တယ်။
“ချွင်၊ ချွင်၊ ချွင်၊ ချွင်…”
ဟာ…ကဝေကြီးက သူ့လက်ဝါးနှစ်ဘက်နဲ့ ဘောလုံး
တစ်လုံးကို ပွတ်သလိုလုပ်လိုက်တာဗျ။ ဓါးသံတွေတ
ချွင်ချွင်နဲ့ ထွက်လာတာ။ ဘာမှလည်း မမြင်ရဘူးဗျ။
ကဝေကြီးက လက်ကို ခပ်မြန်မြန်လှုပ်ပေးလေ ဓါး
သံတွေ တချွင်ချွင်နဲ့ မြည်လာလေပဲဗျို့။ ကဝေကြီး
က သူ့ရဲ့လက်ရုံးတစ်ထောင် ဓါးစကြ်ာစက်နဲ့ ဘိုး
လူပေကို ပစ်ဖို့လုပ်နေပုံပဲဗျ။
ဘိုးလူပေက ပါးစပ်က တစ်ခုခုကို ရွတ်လိုက်ပြီး က
ဝေသတက်ဖြတ်အင်းနဲ့ ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်
ကို လှမ်းပစ်လိုက်ပြီဗျို့။
“ဝှီး…”
အင်းက လက်ကနဲ လက်ကနဲနဲ့ အရောင်တွေ
ထွက်သွားပြီး ကဝေကြီးဆီကို ပျံဝင်သွားတာဗျ။
“ဝုန်း”
ဆိုတဲ့ အသံကြီး ထွက်သွားပြီး တချွင်ချွင်မြည်နေ
တဲ့ ဓါးသံတွေ ပျောက်သွားတယ်။ ကဝေဘိုးထောင်
ကြီး ဒူးထောက်လျက်ကျသွားရောဗျို့။ ခေါင်းကြီး
အောက်စိုက်ပြီး ပြန်ကို မထနိုင်တောါဘူးဗျ။ဒီတုန်း
မှာပဲ လုံးဝထင်မထားတာဖြစ်တော့တာပါပဲဗျာ။ ခပ်
လှမ်းလှမ်းက ဂူပေါ်မှာ ရပ်နေတဲ့ မဖဲဝါ ရိပ်ကနဲ
ဖြစ်သွားပြီး ကဝေဘိုးထောင်ရဲ့နောက်ဘက်မှာ
မားမားကြီး ရပ်လို့ဗျာ။
“ငါ့သင်္ချိုင်းထဲမှာလာပြီး ငါ့ကိုအမိန့်အာဏာနဲ့ခိုင်း
တဲ့ အကောင် မဖဲဝါ ဘာလဲဆိုတာ မသေခင် သိ
သွားစေရမယ်ဟေ့ ကဲဟာ”
“ဘုန်း …ဘုန်း…ဘုန်း”
မဖဲဝါရဲ့လက်ဝါးကြီး လေထဲကို မြောက်တက်သွား
ပြီး ကျောက်ဘီလူးဘိုးထောင်ဆိုတဲ့ကဝေကြီးရဲ့
ကျောကုန်းကို သုံးချက် တိတိ ဆက်တိုက်ရိုက်ချ
လိုက်တာဗျ။
“ဝေါ့”
“ဟာ…အန်ပြီဗျို့။ သွေးတွေအန်ပြီ။ ကဝေကြီး
သွေးတွေ ထိုးအန်ပြီး ရှေ့ကိုဟပ်ထိုးကြီး ထိုးကျ
သွားရောဗျို့။
ဟော …မဖဲဝါလည်း ဖျတ်ကနဲ ပျောက်သွားပြီဗျို့။
“မောင်တာတေ နောက်ကို ဝေးဝေးဆုတ်နေ”
ဘိုးလူပေက ကျုပ်ကို လှမ်းပြောပြီး သူလည်းခပ်
ဝေးဝေးကို ဆုတ်သွားတယ်။
“အုန်း…”
ဟာ…မီးတောက်ကြီးထတောက်ပြီဗျို့။ ဒါ အဝီစိက
လာတဲ့ ငရဲမီးတောက်ဗျ။ အကုသိုလ်ကြီးလွန်းတဲ့က
ဝေကြီးတွေ သေရင် ခုလိုပဲ ငရဲမီးတောက်ထတောက်
တာချည်းပဲဗျ။ ဟော…ခဏပဲဗျ။ ကျောက်ဘီလူးဘိုး
ထောင်ရဲ့အလောင်းကြီး ပျောက်သွားပြီဗျို့။
ဟော …ငရဲမီးတောက်ကြီးလည်း ပျောက်သွားပြီဗျ။
ဟာ…ပြာတောင် မကျန်ခဲ့ဘူးဗျာ။ အကုန်လုံးပျောက်
သွားတာဗျ။ ကဝေဘိုးထောင်တော့ ဒီလောကမှာ ပြာ
တမှုန်တောင် မကျန်အောင် ဇာတ်သိမ်းသွားပြီပေါ့ဗျာ
“ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး၊ အီ…အီ…အီ”
မဖဲဝါရဲ့ခွေးကြီးနက်ကျော်အူသံက တဖြေးဖြေးဝေး
သွားပြီဗျို့။ ဘိုးလူပေနဲ့ ကျုပ်နဲ့လည်း ဘန့်ဘွေးကုန်း
ကို ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
သြော်…ပြောရဦးမယ်ဗျ။ ကိုကြီးစံအေးက ရွှေတောင်
ဦးဘုရားပွဲမှာ အထူးတာဝန်အပေးခံရလို့ ကျုပ်တို့နဲ့
မလိုက်နိုင်ခဲ့ဘူးဗျာ။
ပြီးပါပြီခဗျာ
‘ကဝေသိုက်’စာအုပ်မှ ကောက်နုတ်တင်ပြထားပါသည်။
ဤဝတ္တုလေးအား ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် like and share လေးနဲ့ အားပေးသွား ပါအုံးဗျာ။
စာဖတ်ပရိတ်သတ်များ အားလုံးပဲ စိတ်ရွှင်လန်းပါစေခဗျာ
#တာတေ
#မဖဲဝါ
Leave a Reply