သက်ရှိ ပန်းချီကား “ ”

သက်ရှိ ပန်းချီကား “ ”

ဇာတ်လမ်း / စာရေးသူ – “ မိုးစွေ ” ( ဖြစ်ရပ်မှန် ) ( စ – ဆုံး ) “

ဒီလူကို ဘယ်သူအရင်စတွေ့တာလဲ နောက်ပြီး ဒီအခန်းထဲကို ဘယ်သူအရင်ရောက်ပြီး ဒီအဖြစ်အပျက်ကို သိသွားတာလဲဆိုတာလေး တစ်စိတ်လောက်ပြောပြပေးပါ ” ဒုရဲမှူ း ‘ ထွန်းသစ် ’ မှ ရန်ကုန်မြို့လည်ရှိ အလွန်ခမ်းနားသော တိုက်ကြီးတစ်ခု၏ ဒုတိယထပ် အခန်းငယ်တစ်ခုအတွင်းမှ သေဆုံးနေသော သူနှင့် ပတ်သတ်သည့် အမှုအတွက် မေးမြန်းသင့်သည့် သူများအား စစ်ဆေးမေးမြန်းနေခြင်းဖြစ်သည် ။ လူသေဆုံးပုံမှာ လွန်စွာ ထူးဆန်းလှသည် အခန်းမှာ အလုံပိတ်အခန်းဖြစ်ပြီး ပိုင်ရှင်မှအပ အခြားသူများ လူဝင်လူထွက်ပြုရန် မဖြစ်နိုင်ချေ ။ ဝင်ပေါက်တစ်ခုတည်းသာရှိပြီး ထိုတံခါးကို ဖွင့်ပြီးမှသာ အခန်းထဲသို့ဝင်နိုင်ပေသည် ။

တိုက်ကြီး၏ လုံခြုံရေးမှာလည်း လူအစောင့်များအပြင် security camera များတပ်ဆင်ထားသဖြင့် အဆင့်မှီလှသည် ။ ဒုရဲမှူ း ‘ ထွန်းသစ် ’ လည်း တိုက်ကြီး၏ လျှောက်လမ်းများနှင့် သေဆုံးသူ အခန်းတစ်လျှောက်လူသွားလမ်းများ ၏ camera Record များကို စစ်ဆေးနေလေသည် ။ ထူးခြားမှုတစ်စုံတစ်ရာမျှမမြင် ။

သေဆုံးသူ၏ ဘေးခန်းတွင်နေထိုင်သူများအပြင် တိုက်တစ်ခုလုံးတွင် တာဝန်ကျ လုံခြုံရေးများအား စစ်ဆေးမေးမြန်းရာတွင်လည်း မည်သူမျှ ရေရေရာရာ မသိကြ မဖြေနိုင်ကြပေ ။ ထို့အပြင် သေဆုံးသူနှင့်ပတ်သက်၍ အမည် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၊ အသက် ၄၀ ကျော်ခန့်ရှိပြီး ၊ အလုပ်အကိုင် မှာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်း ရောင်းဝယ်ရေးမှ ပွဲစားတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ၊ ဝါသနာမှာ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများ စုဆောင်းခြင်းဖြစ်သည် ။ ထိုသူမှာ သူစုဆောင်းထားသည့်ပစ္စည်းများကိုလည်း အခြားသူများနှင့် လေလံပွဲများတွင် ဈေးမြှင့်ကာ ရောင်းချနေသူ တစ်ဦးလည်းဖြစ်သည် ။ လူသေမှု ဖြစ်စဉ်မှာ ကွယ်လွန်သူ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၏ မှာကြားချက်အရ နေ့စဉ် အခန်းဝန်ဆောင်မှုနှင့် မနက်စာ လာပို့ပေးနေသည့် အမျိုးသမီးလေး တစ်ဦးရှိသည် ၊ ထို အမျိုးသမီးလေးမှာ ပုံမှန်အတိုင်း ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၏အခန်းတံခါးကို ခေါက်ကြည့်ရာ အထဲမှ တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်မပြောသဖြင့် တံခါးကိုတွန်းကြည့်ရာ တံခါးမှာ ဖွင့်သားဖြစ်နေသည်ကို မြင်ရသဖြင့် အခန်းတွင်းသို့ဝင်လိုက်ရာ အခန်းမီးမှာ မှိတ်ထားလေသည် ၊ တံခါးဖွင့်ထားရာမှ ဝင်လာသည့် အလင်းရောင်ကြောင့် အခန်းအဝတည့်တည့်ရှိ ထိုင်ခုံတစ်ခုတွင် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ မှာ တံခါးဝဘက်အား ကျောပေးထိုင်နေလျှက် ရှေ့မှ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို ငြိမ်သပ်စွာ ထိုင်ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည် ။

မနက်စာလာပို့သည့် အမျိုးသမီးငယ်လည်း ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ကို မနက်စာရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောရာ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ မှ မည်သည့်တုန့်ပြန်မှုမျှ ပြန်မပြုသည့်အတွက် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၏ ပုခုံးကို အသာထိလိုက်ရင်း ခေါ်ကြည့်လိုက်ရာ ထိုင်နေသည့် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ မှာ ချက်ချင်း ဘယ်ဘက်သို့ ဇက်ကျိုးကျသွားပြီး မျက်နာကြီးမှာ ညာဘက်သို့ လှည့်လျက်ဖြစ်သွားလေသည် ။ သူမျက်နာလှည့်လာသည့်ဘက်မှာ မနက်စာလာပို့သည့် မိန်းမငယ်လေးရှိရာ ဘက်ဖြစ်နေသဖြင့် မိန်းကလေးမှာ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၏ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်မျက်နာကြီးအား မြင်လိုက်ပြီးနောက် ငယ်သံပါအောင်အော်ရင်း ထွက်ပြေးသွားခြင်းဖြစ်သည် ။

မိန်းကလေးမြင်လိုက်ရသည်မှာ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ သည် မျက်လုံးကြီးနှစ်လုံးအလွန်အမင်း ပြူးထွက်နေလျှက် ပါးစပ်ကြီးများ ပြဲနေပြီး လျှာတစ်လစ်ကြီးဖြင့် ကြောက်လန့်ဖွယ်ရာ တစ်စုံတစ်ခုအား မြင်ရ၍ အကြောက်လွန်ပြီး နှလုံးရပ်ကာ သေဆုံးနေခြင်းဖြစ်သည် ။ အလောင်းအား ခွဲစိတ်စစ်ဆေးရာတွင်လည်း သေဆုံးချိန်မှာ ည သန်းခေါင်ချိန်ဖြစ်သည်ကို သိရသဖြင့် မနက်စာလာပို့သည့် မိန်းကလေးအား သံသယဝင်နိုင်စရာမရှိ ။

ရက်အတန်ကြာသော် …. ` လူသေဆုံးမှုဖြင့် ချိတ်ပိတ်ထားသည့် အခန်းတွင်းသို့ ဒုရဲမှူ း ‘ ထွန်းသစ် ’ ပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ၊ သူကိုယ်တိုင် တာဝန်ယူထားရသည့် အမှူဖြစ်၍ ထိုအမှူ၏ ဖြစ်ရပ်အမှန်ကို ဖော်ထုတ်ရန် ရေကုန်ခမ်းကုန် ကြိုးစားရမည်မဟုတ်လား ။ အခန်းငယ်လေးမှာ ခြောက်သွေ့နေပြီး သေဆုံးသူ ထိုင်ခဲ့သည့် ထိုင်ခုံအလွတ်လေးနှင့် ထိုထိုင်ခုံရှေ့ရှိ ပန်းချီကားတစ်ချပ်ကိုသာ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ အာရုံစိုက်နေမိသည် ။ အထူးသဖြင့် ပန်းချီကား… ။

ပန်းချီကားမှာ နှစ်ပေါင်းအလွန်ကြာမြင့်သည့်ဟန် ရှိပြီး ရှေးဟောင်းလက်ရာတစ်ခုဖြစ်သည် ၊ ထိုပန်းချီကားသည် အင်္ဂလိပ်ခေတ် မြန်မာပြည် တစ်နေရာရာရှိ ကလေးငယ်တစ်ဦး၏ ဆင်းရဲမွဲတေကာ ဘဝပျက်၍ ဒုက္ခတစ်ခုခု ရောက်နေသဖြင့်ဝမ်းနည်းကာ ငိုကြွေးနေဟန်ကို ပီပီပြင်ပြင် ရေးခြယ်ထားသည် ။ ပန်းချီကားအတွင်းရှိ ကလေးငယ်မှာ မိန်းကလေးဖြစ်ပြီး အသက်အားဖြင့် ဆယ့်သုံးနှစ်ခန့်သာ ရှိလောက်သည် ၊ ဆံပင်များမှာ ရှုပ်ထွေးနေပြီး ၊ အပေါက်များ ၊ အပ်ချည်ဖြင့် ဖာထားသည့် ချုပ်ရိုးရာများစွာနှင့် ပြည့်နှက်နေသော အညိုရောင် အဝတ်အစားကို ဝတ်ဆင်ထားသည် ။ ကလေးမ၏ မျက်နာတွင်လည်း သဲများ ၊ ဖုန်များဖြင့် ပေရေနေလျှက် မျက်ဝန်းအစုံမှ မျက်ရည်များ ပြိုကျနေလေသည် ၊ ထူးခြားချက်မှာ ကလေးမ၏ လက်နှစ်ဖက်မှာ သူမ၏ အကျီ ၤ အောက်ဘက် အစွန်စများကို တင်းတင်းဆုပ် ကိုင်ထားလျှက် နှုတ်ခမ်းမျာကို တင်းထားပုံမှာ တစ်စုံတစ်ရာအား နာကျင်ခံစားရသဖြင့် မျက်ရည်များကျနေသည့်ကြား ၊ ဝမ်းနည်းသည့်ကြားမှ အံကိုတင်းထား ၊ စိတ်ကို မလျှော့ပဲ ဒေါသများ နှင့် နာကျည်းမှုအချို့ ရောထွေးနေပုံဖြစ်သည် ။

မည်သို့ပင်ဆိုစေကာမူ ပန်းချီဆရာ၏ လက်ရာမှာ အသက်ဝင်လှသည် ။ ထိုခေတ်ထိုကာလမှ ကလေးငယ်တစ်ဦး၏ ခံစားချက်မျိုးစုံဖြစ်နေသည့် ပုံရိပ်အား ကျွမ်းကျင်လှသည့် ပန်းချီ စုတ်ချက်များဖြင့် ပုံဖော်ထားသည်မှာ အနုပညာ မြောက်လှသဖြင့် ဒုရဲမှူ း ‘ ထွန်းသစ် ’ ပင် ရင်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းလာသလိုလို ၊ သနားလာသလိုလို ခံစားမိလိုက်ရပေသည် ။ သို့သော် ပန်းချီဆရာ၏ အမည်နှင့် ပန်းချီကားတွင်းမှ ကလေးငယ်တို့မှာ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိရှိခဲ့ရ ။

တရားခံဟူ၍ သံသယဖြစ်စရာ တစ်စုံတစပ်ဦးမျှပင်မရှိသော ဤလူသေမှုတွင် စိတ်ဝင်စားစရာအကောင်းဆုံးမှာ ထူးထူးခြားခြား အသက်ဝင်နေသည့် ထိုပန်းချီကားမှာ တစ်ခုတည်းသော အမှုအတွက်လမ်းစုဖြစ်သည်ဟု ဒုရဲမှူး ယူဆမိလေသည် ။ ထို့ကြောင့် သဲလွန်စရလိုရငြား ထိုပန်းချီကား ၏ ရာဇဝင်နှင့် သမိုင်းအကြောင်းများ စစ်ဆေးရန် ပန်းချီကားကို ကားထဲသို့ထည့်ကာ သူနေထိုင်သော လိုင်းခန်းသို့ယူဆောင်လာခဲ့ရန် သူ၏ ကားထဲသို့ထည့်လိုက်သည် ။ လူသေမှုအကြောင်းစိတ်ဝင်စားနေကြသည့် တိုက်ခန်းမှ လူများက တိုက်ခန်းအောက်ဘက်တွင် တစ်ရုန်းရုန်းဖြင့် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ မှ ပန်းချီကားအား သေဆုံးသူအခန်းမှ သယ်သွားခြင်းကို အမျိုးမျိုး ထင်ကြေးပေးနေရစ်ခဲ့သည် ။ ဒုရဲမှူးး ‘ ထွန်းသစ် ’ တစ်ယောက် သူနေထိုင်ရာ လိုင်းခန်းအတွင်းသို့ ရောက်ရှိပြီးနောက် ကားအတွင်းမှ ပန်းချီကားအား သူ၏ အခန်းအတွင်းသယ်ဆောင်လာပြီး အခန်းတစ်နေရာတွင် ခေတ္တ ထောင်ထားလိုက်သည် ။

ထို့နောက် ကိုယ်လက်သန့်စင်ရန်နှင့် လန်းဆန်းသွားစေရန် ရေမိုးချိုးလေတော့သည် ။ ဒုရဲမှူးး ‘ ထွန်းသစ် ’ ရေချိုးနေချိန်တွင် ရေချိုးခန်းအပြင်မှ ကလေးတစ်ဦး၏ ငိုသံကို သဲသဲကွဲကွဲကြားလိုက်ရလေတော့သည် ။ သူနေထိုင်ရာ လိုင်းခန်းမှာ လူပျိုဆောင်ဖြစ်၍ မည်သည့် ကလေးမျှ မရှိသည်မှာသေချာလှသည် ။ အဘယ်ကြောင့်ကလေးငိုသံကြားရသနည်း ။ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ လည်း ရေကို ကမန်းကတန်းချိုးပြီးနောက် အခန်းတွင်းသို့ချက်ချင်းပြေးသွားပြီး ငိုသံကြားရသည့်နေရာကိုလိုက်ရှာရင်း သူ၏မျက်လုံးများသည် အမှတ်မထင် နံရံကိုမှီကာထောင်ထားသည့် ပန်းချီကားအား မြင်လိုက်ရင်း ကြောင်သွားပြီး ခေတ္တမျှ စိုက်ကြည့်နေမိလေသည် ၊ ပန်းချီကားအတွင်းမှ ကလေးငယ် ငိုသံပေလော ။ ထိုအချိန်တွင် ထူခြားစွာ ထိုင်းမှိုင်းသည့် ရနံ့တစ်ခုကိုရလိုက်လေသည် ၊ သွေးညှီနံ့ လော ဟောင်းနွမ်းနေသည့် ပန်းချီကားမှ ဆေးနံ့များလေလော သေချာမသိနိုင်ချေ ။ စဉ်းစားနေသည့် အတွးများအား ရပ်တန့်လိုက်ရင်း ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ အိပ်ယာထက်တွင် ကျောခင်းလိုက်ရင်း နိုးတစ်ဝက် ၊ အိပ်တစ်ဝက် ဖြစ်နေလေသည် ။

ထိုအချိန်တွင် သူရောက်ရှိနေသည့်နေရာမှာ သူ၏ လိုင်းခန်းမဟုတ်ပဲ မြို့ကြီးတစ်မြို့ဖြစ်နေလေသည် ၊ ထိုမြို့ကြီးအတွင်း လူအများဟိုဟိုဒီဒီ ပြေးလွှားနေကြသည် မည်သည့်နေရာမှ ပစ်ခတ်နေမှန်းမသိသည့် သေနတ်သံများ ဗုံးသံများမှာ နားကွဲလုမတက် ကြားနေရလေသည် ။ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ လည်း လူအများကြား အသက်လုကာ ပြေးရင်းလွှားရင်း တစ်နေရာအရောက်တွင် မီးလောင်နေသည့် အိမ်ကြီးတစ်အိမ်ရှေ့ရှိ ဗုံးဒဏ်ကြောင့် သေဆုံးသွားကြဟန်ရှိသည့် လူသေအလောင်းများကိုကြည့်ကာ ငိုနေသည့် ကလေးငယ်တစ်ဦးကို မြင်လိုက်ရသည့် ကလေးငယ်မှာ ဆင်းရဲသည့် မိသားစုမှ ကလေးဖြစ်ပုံရပြီး မိသားစုများ မျက်စိရှေ့တွင် သေဆုံးသွားကြသဖြင့် ငိုကြွေးနေပုံရသည် ၊ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ လည်း ဝမ်းနည်းသွားပြီး ကလေးအနားသို့ပြေးသွားလိုက်ချိန် ထိုကလေးမအနားရောက်လုလုတွင် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးရှိ လူများ ၊ အသံများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး အမှောင်ထု ဟင်းလင်းပြင်ကြီး တစ်ခုထဲတွင် ကလေးမလေးနှင့် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ နှစ်ဦးတည်း ရှိနေကြလေသည် ၊ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ လည်း ရုတ်တရက်ဖြစ်စဉ်ကြောင့် ကြောင်သွားပြီးနောက် ကြောက်စိတ်လည်းဝင်လာလေသည် ။ ထိုအချိန်မှာပင် မျက်စိရှေ့မှ ကျောပေးထားသည့် ကလေးမလေးမှာ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး ကောက်ကျစ်စွာ ပြုံးနေသည့် မျက်နာထားဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည် ။ မည်သည်ကြောင့်နည်း … ။

ကလေးမလေး၏ မျက်နာကို မြင်လိုက်ရသော ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ မှာ လွန်စွာ ကြောက်ရွံ့ တုန်လှုပ်သွားလေသည် ။ ထိုကလေးမလေးမှာ ပန်းချီကားထဲမှ ကလေးမလေး ဖြစ်နေေသောကြောင့်ပင် ။ ထိုစဉ် မျက်စိရှေ့ရှိ ကလေးမမှာ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ ရှိရာသို့ပြေးလာပြီးနောက် ရယ်မောလျက် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ ၏ လည်ပင်းကို ညှစ်လေတော့သည် ။ လည်ပင်းညှစ်နေသူ ကလေးမ ၏လက်မှာ ကလေးပင်ဖြစ်လင့်ကစား ဗလကြီးသော လူတစ်ဦး၏ လက်ထက်ပင် ပို၍ သန်မာလေသည် ။ တစ်ချိန်တည်းဆိုသလိုပင် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ မျက်လုံးများပြာဝေလာလျှက် လျှာမှာ လည်ပင်းအစ်လွန်း၍ အပြင်သို့ပင် ထွက်လာလေသည် ။

မည်သို့ပင် ရုန်းကန်ရုန်းကန် ကလေးငယ်မှာ အပြုံးမပျက်ပေ ။ စင်စစ်မိစ္ဆာပင် ။ ထိုအချိန်တွင် မြေပြင်ပေါ်ပစ်လှဲကျနေသည့် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ အပေါ်တွင် ခွထိုင်ကာ လည်ပင်းညှစ်နေသည့် ကလေးမမှာ သူ၏ လက်အနေထားကို ပြောင်းလိုက်ဟန်ဖြင့် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ ၏ လည်ပင်းအောက်ပိုင်းကို ညှစ်လေတော့သည် ၊ အသေသတ်ရန်ရည်ရွယ်ထားပုံရှိသည် ။ ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ မှာ မျက်ရည်များ ဝေလာပြီး ပါးစပ်မှ အမြှုပ်များပင်စီလာလေတော့သည် ။ ထိုစဉ် “ အား………….. ” ဟူသော အသံနက်ကြီးဖြင့် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ အား လည်ပင်းညှစ်နေသည့် ကလေးမ လွင့်ဝင်ပျောက်ကွယ် သွားလေသည် ။ “ အဟွတ်..အဟွတ် ” ရုန်းကန်နေရာမှ မျက်စိနှစ်လုံးပွင့်လာလေသည် ။ အိပ်ယာမှ နိုးနိုးချင်းတွင် ဒုရဲမှူး ‘ ထွန်းသစ် ’ ကြောက်လန့်နေလေသည် ၊ လည်ပင်းမှာလည်း အမှန်တကယ် ညှစ်ခံရသလို ခံစားနေရပြီး အသက်ရှူပင် သိပ်မဝချင်တော့ ၊ အမှတ်မထင် သူ၏ လည်ပင်းကို ပြန်စမ်းမိရာ လည်ပင်းတွင် မကြာမှီက ဆရာတော်ဘုရားတစ်ဦး ပေးခဲ့သည့် အန္တရယ်ကင်း ပရိတ်ကြိုးအား စမ်းပြီးလေသည် ၊ ထို့နောက် ဖြစ်စဉ်အစုံအလင်အား ရိပ်စားမိလျက်ကုတင်ခြေရင်း နံရံတွင် ထောင်ထားသည့် ပန်းချီကားအားမရဲတရဲ လှမ်းကြည့်နေမိကာ မျက်မှောင်ကြုတ်ထားလျှက် အလွန်အမင်း စိတ်လှုပ်ရှားသည့်ဟန်ဖြင့် စကားတစ်ခွန်း ရေရွတ်လိုက်မိသည် ။

“ ဒီပန်းချီကားက လူသတ်တရားခံပဲ ၊ လူတွေရဲ့ သနားတတ်တဲ့စိတ်ကို အသုံးချပြီး လူတွေကို သတ်နိုင်တဲ့ သက်မဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုပဲ …. မဟုတ်ဘူး.. ဒါ..ဒါ ….. သက်ရှိပန်းချီကား ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ‘ မလှမေ ’ မှာ လူလတ်ပိုင်းအရွယ်ရှိပြီး လက်ရှိ သူမ လုပ်ကိုင်နေသည့် ကုမ္ပဏီမှ တာဝန်ကြီးသည့် အပိုင်းများအား တာဝန်ယူထားရသူတစ်ယောက်ပင် ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးသည်မှာ များစွာ မကြာလှသော်လည်း ၊ အမျိုးသား၏ ဝင်ငွေတစ်ခုတည်းကို အားကိုးပြီး အိမ်တွင်းပုန်းလုပ်နေရသည်ကို မနှစ်မြို့သူ ပီပီ မိမိတတ်ကျွမ်းသော ပညာအရည်အချင်းဖြင့် မြို့ပြမှ နာမည်ကြီး ဆောက်လုပ်ရေး ကုမ္ပဏီကြီး တစ်ခု ၏ ရာထူးကြီးပိုင်း တွင် ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်နေခြင်းဖြစ်သည် ။

လုပ်ငန်းကျွမ်းကျင်မှုအပိုင်း ၊ တာဝန်ယူမှုအပိုင်း ၊ စနစ်ကျမှု ၊ စီမံမှု စသည်တို့တွင် ‘ မလှမေ ’ သည် အပြစ်ပြောစရာမရှိလောက်အောင် တော်လှသဖြင့် သူ၏ ကုမ္ပဏီ သူဌေးအပါအဝင် လူကြီးများက ‘ မလှမေ ’ ကိုသာ အားကိုး၍ မျက်နာလွှွဲထားကြရသည် ။ တစ်နေ့တွင် ‘ မလှမေ ’ တို့ ကုမ္ပဏီမှ မြို့၏တစ်နေရာရှိ တိုက်မြင့် ကွန်ဒို တစ်ခုအတွင်းပိုင်းအား တာဝန်ယူ ပြင်ဆင်ထားသည့် လုပ်ငန်းတစ်ခုပြီးစးီသွားသဖြင့် ‘ မလှမေ ’ သွားရောက်စစ်ဆေးဖို့ရာ တာဝန်ကျလာလေသည် ။ တစ်နေကုန် စာရင်းဇယားများဖြင့် အလုပ်ရှူပ်နေ၍ သူ့အား တာဝန်ပေးသည့် အလုပ်ကို ညနေစောင်းမှ လုပ်ရန် ‘ မလှမေ ’ အစီအစဉ် ဆွဲထားလေသည် ။ ဤသို့ဖြင့် မကြာမီအချိန်တွင် ညနေစောင်းသို့ရောက်ခဲ့လေသည် ။ ‘ မလှမေ ’ လည်း သူမ၏ ကားကလေးဖြင့် လုပ်ငန်းခွင်ရှိရာသို့ မောင်းထွက်လာခဲ့သည် ။ လုပ်ငန်းခွင် စစ်ဆေးရမည့် နေရာသို့ရောက်သောအခါ ‘ မလှမေ ’ သူ စစ်ဆေးရမည့် တိုက်ကြီး အား အကဲခတ်လိုက်လေသည် ။

တိုက်ကြီးမှာ အပြင်ပန်းအမြင်အရ သစ်လွင် လျက်ရှိသော်လည်း အတွင်းပိုင်းတွင် လွန်စွာ ရှေးဆန်သည့် ရနံ့များ လှိုင်နေပြီး တိုက်ထဲဝင်လိုက်သည်နှင့် လူရောစိတ်ပါ ထိုင်းမှိုင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ တိုက်အတွင်းမှ သူမအလာကို စောင့်မျှော်နေရင်း လုပ်လက်စ လုပ်ငန်းများကို အချောသပ်နေကြသည့် အလုပ်သမားများ အလုပ်သမားခေါင်းများနှင့် ရုံးမှ အကြီးအကဲများက ‘ မလှမေ ’ အား ကြိုဆိုကြရင်း လုပ်ငန်းခွင်ကို နှံ့စပ်ရန် လိုက်လံပြသလေသည် ။ ‘ မလှမေ ’ လည်း အလုပ်ကို စိတ်ဝင်တစား လိုက်လံ ကြည့်ရှုရင်း လုပ်ငန်းခွင်မှ ပြီးစီးသွားသည့် နေရာများ၏လိုအပ်ချက်များ ၊ ပြန်ပြင်ရမည့် နေရာများ ၊ စနစ်မကျမှုများ ၊ အရည်အသွေးမမှီသည့် နေရာများအား စစ်ဆေးနေရင်း အချိန်ကုန်မှန်းမသိကုန်လာခဲ့လေသည် ။ အလုပ်သိမ်း ရုံးဆင်းချိန်ကို ရောက်သည်ကို သူမသတိထားမိသည်နှင့် လုပ်ငန်းခွင်မှ အလုပ်သမားများ တာဝန်ခံများ အားလုံးကို အလုပ်ဆင်းစေရန်ပြောဆိုပြီး ထို တိုက်ကြီးတစ်ခုတွင် သူမတစ်ကိုယ်တည်း အလုပ်များကို အပြီးသတ်ရန်ကြိုးစားနေလေသည် ။

ယခင်ကတည်းက အလုပ်လောဘရှိသည်က တစ်ကြောင်း ၊ ဒီနေ့ကိစ္စ ဒီနေ့ အပြီး လုပ်တတ်သည်က တစ်ကြောင်းကြောင့် ‘ မလှမေ ’ တစ်ယောက် ညမိုးချုပ်လာချိန်တိုင်အောင်ပင် အိမ်မပြန်ဖြစ်သေး ။ တိုက်ကြီး ၏ လှေခါးထစ်များမှ တဆင့် တိုက်၏ အထပ်များ တစ်ထပ်ပြီး တစ်ထပ် လိုက်၍ စစ်ဆေးနေလေသည် ။ တိုက်ခန်းတွင် နေထိုင်ကြသူအချို့ပင် သူတို့၏ အလုပ်များမှ တဖွဲဖွဲ ပြန်ရောက်လာကြလေပြီ ။ ‘ မလှမေ ’ လည်း လုပ်ငန်းများအား တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ စေ့စပ်အောင် စစ်ဆေးပြီးနောက် နောက်ဆုံး မြေညီထပ်နှင့် များစွာ မကွာလှသည့် ပထမထပ်နှင့် ဒုတိယထပ်သာ စစ်ဆေးရန်ကျန်လေတော့သည် ။ ဒုတိယထပ်သို့အရောက်တွင် တိုက်ခန်း လှေကားမီးမှာ မတပ်ဆင်ရသေးသဖြင့် မှောင်မဲနေလေသည် ။ ‘ မလှမေ ’ လည်း သတိကြီးစွာထားရင်း လှေကားကို ဖုန်း ဓါတ်မီးဖြင့် ထိုးကာ တစ်ထစ်ချင်းဆင်းလာခဲ့သည် ။ သူဆင်းလာသည့် လှေကားအဆုံး …. မလှမေ ဒုတိယထပ်အရောက်တွင် သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိူင်ရှိ ဓာတ်လှေကား တံခါးပွင့်လာသည် ထိတ်လန့်ခြောက်ချားစရာကောင်းသည်မှာ ပွင့်လာသောတံခါးနောက်တွင် မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ရှိမနေချေ ။

တစ်ဆက်တည်းဆိုသလို ဓါတ်လှေကား တံခါး ပွင့်လာပြီးနောက် သူမရောက်နေသည့် လှေကားမီးမှာ လျှပ်စီးလက် သည့်နယ် မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ် ဖြစ်နေလေသည် ။ ထို့နောက် ချက်ချင်း ပြန်၍ မှောင်မဲသွားလေသည် ။ မီးပြန်မှိတ်သွားသည့်အချိန်တွင် သူမလက်ထဲရှိ ဖုန်းမီးမှာလည်း ထူးဆန်းစွာ မှိတ်သွားလေသည် ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှောင်မဲလို့ ….. လူမပါပဲ တံခါးပွင့်နေသည့် ဓါတ်လှေကားနှင့် သူမ နှစ်ယောက်တည်း မကြောက်တက်သူဖြစ်လင့်ကစား တစ်ကိုယ်တည်းမို့ ခြောက်ခြားမိလေသည် ။ တစ်ချိန်တည်းဆိုသလိုပင် …. “ တီ………..တီ……..တီ……. ” သူမဖုန်းမှ Ringtone အသံထွက်လာလေသည် ၊ ရုတ်တရက်ဖြစ်လာသောကြောင့် ‘ မလှမေ ’ လန့်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်သွားမိလေသည် ။ ဖုန်းကြည့်လိုက်သောအခါ အမျိုးသားဆီမှ ဖုန်းဖြစ်နေလေသည် ။

‘ မလှမေ ’ဖုန်းကို ကိုင်လိုက်ရင်း “ ဟဲလို မောင် ” တစ်ဖက်မှလည်း “ အေး ဟဲလို မေ မေ မပြန်လာသေးလို့ စိတ်ပူလို့ လှမ်းဆက်လိုက်တာ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်းလား မေ မောင်လာကြိုရမလား ” “ ဟုတ်တယ်မောင်ရေ အခုထိအလုပ်က မပြီးသေးဘူး သိပ်မကြာတော့ဘူး မောင် နောက်နာရီဝက်ဆိုရင် ပြီးပါပြီ မောင် မလာနဲ့ ထမင်းစားထားနှင့်တော့ မေ့ကို စောင့်မနေနဲ့ ” “ မဟုတ်တာမေရာ တူတူစားကြတာပေါ့ မောင်လည်း မဆာသေးဘူး မေ့ကိုစောင့်နေမယ် ” “ ဟုတ်ပြီ မောင် ဒါပဲနော် ခဏနေ တွေ့မယ် Bye ” ( အီး..ဟီး..ဟီး…. ) ဖုန်းချရန် ‘ မလှမေ ’ ပြင်နေစဉ် ဖုန်းထဲမှ သူမ၏ အမျိုးသားအသံမဟုတ်သည့် ကလေးမတစ်ဦး ငိုသံကို လေသံသဖွယ် ကြားလိုက်ရသည် ။ ‘ မလှမေ ’ လည်း ခေတ္တမျှ ုငြိမ်သက်မိရင်း သေချာနားထောင်မိသည် … သို့ပေမယ့် တစ်ဖက်မှလူ ဖုန်းချသွားသည့်တိုင် ဖုန်းထဲမှ ထိုစကားကိုပင် လေသံဖြင့် ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောနေပြန်သည် ။

ဖုန်းလိုင်းပူးနေတာဖြစ်မယ်ဟု စိတ်တင်းကာ ‘ မလှမေ ’ ဖုန်းကို ချလိုက်လေသည် ။ ထိုအချိန်တွင် ဆန်းကြယ်စွာ ဖုန်းမလာမီ ှီအတန်ကြာက သူ့ဘာသာသူ ပိတ်သွားသည့် ဖုန်းဓါတ်မီးမှ ‘ မလှမေ ’ မဖွင့်ပါပဲ ပြန်လင်းလာလေသည် ။ ‘ မလှမေ ’ကြောက်ကြောက်ဖြင့် မှောင်နေသည့် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် လူသွားစင်္ကြန်တစ်လျှောက်ကို ဟိုဟိုဒီဒီ မီးဖြင့် လိုက်ထိုးကြည့်နေမိသည် ။ မည်သည့် လှုပ်ရှားမှုမှ မတွေ့ရချေ ။ ဒုတိယထပ်မှ အလုပ်ကို အဆုံးသတ်ရင်း ပထမထပ်သို့ ဆင်းရန်ပြင်နေစဉ် သူမ နောက်ကျောရှိ အခန်းမှ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရသည် “ ဒေါက် .. ဒေါက် ” “ ဒေါက် .. ဒေါက် ” အခန်းတွင်းမှ တံခါးခေါက်သံဖြစ်သည် ။ အခန်းတံခါးအား ဖုန်းမီးဖြင့်ကြည့်လိုက်ရာ တံခါးမှာ အပြင်မှ သော့ခတ်ထားပုံရှိသည် ။ အခန်းတွင်း လူကျန်ခဲ့သည်ကို သတိမပြုမိပဲ တစ်စုံတစ်ယောက်က တံခါးအား သော့ခတ်သွားသည် အထင်ဖြင့် အခန်းထဲမှ တံခါးခေါက်နေသူအား စိတ်ပူသွားလေသည် ။ ‘ မလှမေ ’ ထို အခန်းနားကပ်လျှက် အသံပြုလိုက်သည် ။ “ လူရှိလား… ” ခေတ္တမျှတိတ်ဆိတ်သွားပြီးနောက် အခန်းတွင်းမှ … “ ဒေါက်..ဒေါက် ” ဟု တံခါးပြန်ခေါက်သံကြားလိုက်ရလေသည် ။

တစ်ပြိင်တည်းဆိုသလိုပင် ‘ မလှမေ ’ လည်း အခန်းတွင်းမှကျန်ရစ်သူအား ကယ်ရန်အတွက် တိုက်ကြီး၏ မြေနီထပ်သို့ ပြေးဆင်းလိုက်ရင်း မြေနီထပ်အရောက်တွင် တိုက်အဝတွင်စောင့်နေသာ လုံခြုံရေး လေးဦးအားတွေ့ပြီး အကျိုးအကြောင်းပြော လိုက်ရာ လုံခြုံရေးများက … “ အစ်မလေး ကျွန်တော်ပြောတာနားထောင် အဲ့ဒီအခန်းက လူမနေတာကြာလှပြီ … အရင်ပိုင်ရှင် မရှိတော့ကတည်းက နောက်ဝယ်မယ့်သူမရှိတာနဲ့ သော့ခတ်ထားတာ အခုချိန်ထိပဲ ” ‘ မလှမေ ’ မှာ လုံခြုံရေးများ၏ စကားကို လက်မခံပဲ .. “ မဟုတ်ဘူးနော် အဲ့ဒီ ဒုတိယထပ်ကြီးက မှောင်မဲနေတာ မီးလဲမရဘူး နောက်ပြီး အဲ့အခန်းက တံခါးခေါက်ပြီး အကူအညီတောင်းနေတာ ၊ ကျွန်မကိုယ်တိုင် နားနဲ့ကြားရုံတင်မကဘူး သေချာအောင်မေးပြီးမှ ရှင်တို့ကို လာအကူအညီတောင်းတာ ” ထိုစကားကို လုံခြုံရေးများထဲမှ တစ်ဦးက … “ ဟင်.. ဒုတိယထပ်က မီးမပျက်ပါဘူး ဟိုမှာကြည့်ပါလား လင်းထိန်နေတာပဲ ၊ အစ်မ ကျွန်တော်တို့ကို နောက်နေတာလား ” ‘ မလှမေ ’ လည်း လုံခြုံလေးကောင်လေး၏ ပြောစကားကြောင့် တိုက်ကြီး၏ ဒုတိယထပ်အား အောက်မှ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ မီးများထိန်ထိန်လင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားလေသည် ၊ သိုကသော် သူအရူးဟု အထင်မခံနိုင် ၊ သော့ပိတ်ထားသော အခန်းထဲမှ တံခါးခေါက်နေသည်မှာ အခန်းထဲရှိ တစ်စုံတစ်ယောက် အခန်းပြင်ထွက်လိုကြောင်း ၊ အကူအညီလိုနေကြာင်း သေချာလှသောကြောင့် … “ ဟယ်…ဟုတ်ပ ခုန က မှောင်မဲနေတာပါ ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဟို အခန်းထဲကလူတော့ အကူအညီလိုနေမှာ သေချာတယ် ၊ လာခဲ့ကြပါ ကျွန်မပြောတာယုံပါ … ” လုံခြုံရေးများသည်လည်း ‘ မလှမေ ’ အား စိတ်ကျေနပ်စေရန် အင်တင်တင်ဖြင့် မလိုက်ချင်လိုက်ချင်လုပ်ကာ နောက်ဆုံး လိုက်သွားခဲ့ကြသည် ။ ဒုတိယထပ်သို့ရောက်သောအခါ ဦးစွာ မီးထိန်ထိန်လင်းနေသည်ကို ‘ မလှမေ ’ တအံ့တသြမြင်လိုက်ရသည် ။

ဒုတိယထပ်ရှိ အပြင်မှ တံခါးသော့ခတ်ထားသည့် အခန်းရှေ့အရောက်တွင် ‘ မလှမေ ’ က… “ ဒီအခန်းပါပဲရှင် ကျွန်မ မလိမ်ဘူး မယုံရင် ဖွင့်ကြည့် .. ” မယုံသကာၤအကြည့်များဖြင့် လုံခြုံရေးများမှာ ‘ မလှမေ ’ အား ကြည့်လျှက် သော့တစ်ချောင်းကိုထုတ်ကာ တံခါးသော့အားဖွင့်လိုက်လေသည် ။ “ ချောက်.. ” တံခါးမှာ လွယ်လင့်တကူ ပွင့်လာပြီးနောက် အခန်းမှာ ပတ်ထားတာကြာဟန်ရှိသဖြင့် ဆိုးရွားသည့် အဟောင်းနံ့များ ဖုန်နံ့များ လှိုင်ခနဲ ထွက်လာလေသည် ။ ထိုအချိန်တွင် လုံခြုံရေး တစ်ဦးမှ အခန်းမီးအား ဖွင်လိုက်လေသောအခါ အခန်းတစ်ခုလုံး လင်းထိန်သွားလေသည် ။ ‘ မလှမေ ’ နှင့် လုံခြုံရေးများ အခန်းအတွင်းသို့ ပြေးဝင်သွားပြီး တံခါးပေါက်များကိုစစ်ရာ မည်သည့် တံခါးပေါက်မျှမရှိပဲ ဝင်ပေါက်တစ်ပေါက်တည်းသာ ရှိကြောင်း သိလိုက်ရသည့် ထို့အတူ အခန်းတွင်း သက်ရှိတစ်စုံတစ်ရာမျှ မရှိပဲ နံရံတွင်ချိတ်ထားသည့် ပန်းချီကားတစ်ချပ်သာ ရှိနေလေသည် ။

ထိုပန်းချီကား၏ ပုံမှာ စစ်အတွင်းမှ ငိုနေသည့် ကလေးမလေးတစ်ဦးပုံကို အနုပညာမြောက်အောင် ရေးချယ်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုပန်းချီအားမြင်လိုက်သည်နှင့် ‘ မလှမေ ’ ရင်ထဲတွင် စိတ်မကောင်းသလိုလို ၊ ကြောက်လန့်သလိုလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ ထိုစဉ် လုံခြုံရေးများက “ ကဲ ကဲ ဒီမယ် အစ်မ ကျွန်တော်တို့ကို သက်သက် စနောက်နေတာလား ဘယ်မလဲ အစ်မပြောတဲ့သူ … ဘာမှလည်းမမြင်ဘူး ဒီအခန်းက ပိတ်ထားတာကြာလှပြီ …. လူတော့ရှိမှာမဟုတ်ဘူး သရဲပဲရှိလိမ့်မယ် .. ” ဆိုပြီး ရွဲ့စောင်းကာ ပြောသွားကြရင်း ‘ မလှမေ ’ နှင့်အတူ အခန်းပြင်ထွက်ကာ အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ သော့ခတ်ကြလေသည် ။

‘ မလှမေ ’ ၏ နားထဲတွင် လုံခြုံရေးတစ်ဦး ပြောသည့် “ လူတော့ရှိမှာမဟုတ်ဘူး သရဲပဲရှိလိမ့်မယ် ” ဟူသော စကားကိုသာ တွင်တွင်ပြန်ကြားရင်း ကြက်သီးများထနေမိ ကာ အိမ်သို့ပင် အမြန်ပြန်လာဖြစ်ခဲ့သည် ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ မကြာမီတွင် ထို ပိတ်ထားသည့် အခန်းအား လပေးစနစ်ဖြင့် မြန်မာပြည်ရှိ တရုတ်လူမျိုးတစ်ဦး ငှားရမ်းနေထိုင်လေသည် ။ ထိုသူမှာ ဓါတ်ပုံဝါသနာအိုးကြီးဖြစ်ပြီး မြန်မာပြည်အနှံ့ ခရီးထွက်ကာ ဓါတ်ပုံရိုက်ကူးနေသူဖြစ်သည်။ ယခုအခန်းအား ငှားပြီးနောက် သူ စိတ်ကြိုက် တစ်မြို့လုံး ပတ်ကာ ဓါတ်ပုံရိုက်ရန် ရည်ရွယ်ထားသူဖြစ်သည် ။ များသောအားဖြင့် ငှားရမ်းထားသည့် အခန်းအား အိပ်ချိန်မှသာ ပြန်လာလေ့ရှိသည် ။ တစ်ညတွင် သာမန်ထက် လမင်းကြီးက ပြည့်ဝလွန်းနေသည်ကို ထို တရုတ်ကြီး မြင်ကာ သဘောတွေ့ပြီး ကောင်းကင်ကြီးအား ဓါတ်ပုံရိုက်ထားဖြစ်သည် ။ ထို့နောက် ရိုက်ထားသည့် ပုံများအား ကင်မရာမှတစ်ဆင့် တစ်ပုံစီ ပြန်ကြည့်ရင်း စိတ်ကြိုက်ရွေးနေမိသည် ။

နံဘေးရှိ ဝီစကီတစ်ခွက်အား အရသာခံ သောက်ရင်း ဓါတ်ပုံများကြည့်နေစဉ် သူ၏နာခေါင်းထဲတွင် ရနံ့တစ်မျိုးရလိုက်လေသည် ၊ သွေးညှီနံ့သဖွယ် အဟောင်းပစ္စည်း နံ့သဖွယ် ရောထွေး ျလျက်ရှိရာ အနံ့ရရာ နေရာကို ဟိုဟို ဒီဒီ လိုက်ကြည့်မိရာ နံရံထက်မှ လွန်စွာ အနုပညာမြောက်လှသည့် ကလေးငယ်တစ်ဦးငိုနေဟန် ပန်းချီကားသို့ အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိသည် ။ သူထိုအခန်းအား ငှားဖြစ်ပုံမှာလည်း ဓါတ်ပုံဆရာပီပီ ပန်းချီကား၏ အသက်ဝင်မှုကို နှစ်ခြိုက်သဖြင့် ငှားဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။ ထိုအချိန်မှာပင် တရုတ်ကြီး ကြည့်နေသည့် ပန်းချီကားမှာ လရောင်ထိုးနေသည့်နယ် အလင်းရောင် ကျလာလေသည် ၊ တရုတ်ကြီးသည်လည်း အလင်းဝင်ပေါက်မရှိပဲ ပန်းချီကားပေါ် လရိပ် ကျနေသည့်အဖြစ်အား အံ့သြကြီးပြီးနောက် သူ၏လက်စွဲတော် ကင်မရာအား ကိုင်ပြီး ပန်းချီကားကို တစ်ဖြတ်ဖြတ်ရိုက်လေတော့သည် ။ ပထမတစ်ချက်ရိုက်ပြီး ဒုတိယအကြိမ် ရိုက်ရန် ကင်မရာထဲမှ ပန်းချီကားသို့ အကြည့်တွင် ပန်းချီကားထဲမှ ကောင်မလေး ပျောက်ချင်းမလှပျောက်နေပြီးနောက် ပန်းချီကား၏ ဘေးဘက် အပြင်တွင် လူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ရပ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည် ။ တရုတ်ကြီးလည်း အနည်းငယ် တုန်တက်ကာ လန့်သွားပြီး ကင်မရာနှင့် မျက်စိကို ခွာလိုက်မိသည် ။

မူးနေသည်အထင်ဖြင့် မျက်စိကို လက်ဖြင့် ပွတ်ကာ ပန်းချီကားအား သေချာပြန်ကြည့်လိုက်သောအခါ ပန်းချီကားတွင် ကလေးမလေး ရှိနေပြန်သည် ။ ထို့ကြောင့် တရုတ်ကြီးလည်း ကင်မရာကိုပြန်ကိုက်လိုက်ပြီး ပန်းချီကားကို ပြန်ချိန်လိုက်ရာ ပန်းချီကားထဲမှ ကလေးမလေးမှာ အပြင်ကိုရောက်နေပြီးနောက် မီးရဲရဲတောက်နေသည့် မျက်လုံးများဖြင့် သူ့အား အစိမ်းလိုက် စားမည့်ဟန် ဝါးမည့်ဟန်ဖြင့် ကြည့်နေသည်ကို ကြက်သီးထဖွယ်မြင်လိုက်ရသည် ။

လွန်စွာ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် တရုတ်ကြီးသည်လည်း ချက်ချင်း ကင်မရာကိုကိုင်ကာ နောက်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ အခန်းတံခါးကိုဖွင့် အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းရင်း သက်ရှိပန်းချီကား၏ တစ်ညတာပြီးဆုံးသွားခဲ့လေသည် ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ တရုတ်ကြီးနောက်တွင် ထိုအခန်းအား ရှေးဟောင်းပစ္စည်းစုဆောင်းသည့် အခန်းအဖြစ် လုပ်ရန်အတွက် ရှေးဟောင်းပစ္စည်း ဝါသနာရှင် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ရောက်လာပြန်သည် ။ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ မှာ တစ်ကိုယ်တည်းနေတတ်သူပီပီ သမိုင်းစာအုပ်များဖတ်ရင်း ထိုအခန်းတွင်း ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများ၏ သမိုင်းကို လေ့လာဖြစ်သည် ။ နံနက်အစောဆုံးပိုင်းတွင် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ထိုအခန်းသို့ရောက်နေတတ်ပြီး အခန်းဝန်ဆောင်မှုအတွက် နံနက်စာလာပို့ပေးသည့် ကောင်မလေးတစ်ဦးကို နံနက်တိုင်း နံနက်စာ လာပို့ပေးရန် လပေးစနစ်ဖြင့် ငှားထားလေသည် ။ ညအချိန်တွင် မူ မြို့ထဲရှိ သူနေထိုင်ရာ အိမ်သို့ ပြန်ကာ အိပ်လေ့ရှိသည် ။

‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ဝယ်ယူထားသည့်အခန်း ယခင် တရုတ်ကြီး ငှားခဲ့သည့် အခန်း မှာ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ အတွက် ပစ္စည်းလှောင်သည့်နေရာ အလုပ်လုပ်သည့်နေရာဟုဆိုရပေမည် ။ တစ်ညတွင် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ရှေးဟောင်းပစ္စည်း ပေစာတစ်ခု၏ ဆိုလိုရင်းအား နားလည်စေရန်ကြိုးစားရင်း အချိန်ကုန်မှန်းမသိ ကုန်သွားကာ ညနက်ခဲ့လေသည် ။ တစ်ကိုယ်တည်းသမားမို့ အလုပ်ခန်းတွင် အိပ်လျှင်လည်း ပြသနာမရှိချေ ။ ထို့ကြောင့် ဒီညဖို့ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ယခုအခန်းလေးထဲတွင် အိပ်စက်ရန်ကြိုးစားမိလေသည် ။ ထိုသို့စိတ်ကူနေချိန်တွင် အခန်းတွင်းမှ ငိုသံကြားလိုက်ရသည် ။ မိန်းကလေးတစ်ဦး၏ ငိုသံပင် ၊ အသက်ငယ်မည့်ပုံရှိသည် ။ ထူးခြားသည့် ငိုသံ ရှိုက်သံများကြောင့် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ လည်း ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ရှာနေမိသည် ၊ ထိုစဉ် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ တစ်စုံတစ်ရာအား သတိထားမိလိုက်သည် ၊ အခန်းနံရံတွင်ချိတ်ထားသည့် ပန်းချီကားတွင်းမှ ကလေးမလေး ငိုနေသည့်ပုံပင်မဟုတ်လော ။ စူးစမ်းတတ်သူပီပီ ထိုပန်းချီကားအား သူကထိုင်ခုံရှေ့တွင် ထားလျက် အကျအန စိတ်ကြိုက် ထိုင်ကြည့်နေမိသည် ။ ထိုစဉ် မျက်စိရှေ့ရှိ ပန်းချီကားမှ ငိုသံကို သဲသဲကွဲကွဲကြားလိုက်ရလေသည် ။

‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ပန်းချီကားအား စိုက်ကြည့်နေချိတွင် ပန်းချီကားတွင်းမှကလေးမလေး မျက်ရည်ကျနေသည့် နေရာမှ မျက်ရည်သဖွယ်ရေစက်များ တစ်စက်ပြီးတစ်စက် ကျလာလေသည် ။ မျက်စိရှေ့မှ ထူးခြားသည့် ဖြစ်စဉ်များကြောင့် ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်ကာ ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ တစ်ယောက် မျက်လုံးများပြူ းလျှက် ပန်းချီကားကိုသာ ထိတ်လန့်တကြား စိုက်ကြည့်နေမိသည် ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ပန်းချီကားထဲမှ ငိုနေသည့် ကလေးမလေး၏မျက်နာမှာ ချက်ချင်း ပြုံးရွှင်သွားပြီးနောက် ရယ်မောရင်း သူ၏ အကျီ ၤအစွန်းနှစ်ဖတ်အား ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်များမှာ ပန်းချီကားထဲမှ ထွက်လာပြီးနောက် ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၏ လည်ပင်းကို အားကုန်ညှစ်လေတော့သည် …. ။ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ သာယာလှပသည့် နံနက်ခင်းအား အသုဘ တစ်ခုဖြင့် အစချီခဲ့ရသည် …. ။ “ အား…………….. ” ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ ၏ အခန်းသို့ နံနက်စာလာပို့သည့် ကောင်မလေး၏ ငယ်သံပါအောင်အော်သည့်အသံပင် ။ ထိုအသံကြောင့် လူအများနိုးထလာကြပြီး ‘ ဦး ဝင်းကြိုင် ’ သေဆုံးကြောင်းသိကာ ရဲစခန်းအားဖုန်းဆက်ထားကြလေသည် ။ မကြာမှီတွင် (…) အပိုင် (…) ဌာနမှ အမှုစစ် ဒုရဲမှူ းတစ်ဦးရောက်လာပြီး ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် စစ်ဆေးမေးမြန်းပြီးနောက် သေဆုံးသူအား ရင်ခွဲစစ်ဆေးရန် မှူခင်းဆရာဝန်ထံပိုက်လိုက်ကြသည် ။

ရက်အတန်အကြာတွင်ထို ဒုရဲမှူ းလေး အခင်းဖြစ်ပွားခဲ့သည့် အခန်းအတွင်းရောက်လာပြီးနောက် အခန်းတွင်းမှ သေဆုံးသူ ၏ မျက်နာချင်းဆိုင်တွင် ရှိနေခဲ့သည့် ပန်းချီကားတစ်ချပ်အား သေချာကြည့်ရှု စစ်ဆေးနေလေသည် ။ ထိုပန်းချီကားတွင် ကလေးမလေးတစ်ဦးမှာ ငိုနေပြီး တစ်စုံတစ်ရာကို နာကျည်းချက်ဖြင့် အံကျိတ်ကာ လက်နှစ်ဖက်မှာလည်း အင်္ကျီၤ၏ အစွန်းနှစ်ခုအား တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်ထားသည့် ပုံဖြစ်သည် ။ ဤကဲ့သို့ လွန်စွာ လက်ရာမြောက်လှသော ရှေးဟောင်း ပန်းချီကားတစ်ချပ်အား ဒုရဲမှူ းလေးမှာ သူ၏ကားကလေးဖြင့် သယ်ဆောင်သွားလေတော့သည် ။ ဒုရဲမှူးလေး ပန်းချီကားကို ယူသွားပြီးနောက် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ ဆိုတာတော့…… ။ #END { ယခုရေးသားခဲ့သော ဖြစ်ရပ်မှန် ဇာတ်လမ်းလေး ကို ရေးသားခွင့်ပြုခဲ့တဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ဦး “ T.M.M.H ” ကို ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါတယ် ခင်ဗျာ ။ အထက်ပါ ဇာတ်လမ်းလေးထဲမှာ စာရေးသူကိုယ်တိုင် ခံစားပြီးရေးသားထားပါတယ် ၊ ဝါသနာအရ ရေးသားတာဖြစ်တဲ့အတွက်ကြောင့် အမှားအယွင်းများ ရှိခဲ့ရင်လည်း ခွင့်လွတ်နားလည်ပေးကြပါ ၊ ဝေဖန်မှုတွေကိုလည်း အမြဲ ကြိုဆိုလျှက်ပါ ခင်ဗျာ ….. ။