*အရေခွံလဲသည့် ရွှေမောက်*📖📖📖 (စ/ဆုံး)
“အိမ်ရှေ့မှာ ဆရာကြီးရောက်နေတယ်” သားအကြီးရွှေတောက်ရဲ့ အော်လိုက်သံကြောင့် မိခင်လုပ်သူဒေါ်ရွှေမြ သားအငယ်ကောင်ကို ကပျာကယာ စောင်အုပ်ပေးပြီး… “အသံမထွက်နဲ့ …လူလေးကြားလား” “အင်း” ပြောပြီး အိမ်ရှေ့သို့ အလျင်အမြန်ပြေး၍ ထွက်လာလိုက်သည်။အိမ်ရှေ့မှာ သားတို့မူလတန်း ကျောင်းမှ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး ဦးဘညိုကို မြင်လိုက်ရ၍… “ဆရာကြီး ကြွပါရှင် ကြွပါ ဘာကိစ္စများပါလိမ့်” “မောင်ရွှေမောက် ကျောင်းမတတ်တာ နှစ်ရက်ရှိနေပြီ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ လာမေးတာ…ဒေါ်ရွှေမြရဲ့” “ဟို…ဟို…နေ…နေမကောင်းလို့ပါ ဆရာကြီးရှင့်” “ဘယ်လိုနေမကောင်းတာတုံး” “ဖျားတာပါရှင်” “အဲ …အဲ…ဟို …ဟို သူ့အဖေနဲ့ ဗီန္ဒေဆရာကြီး အဘချစ်အိမ်ကို သွားပါတယ် ဆရာကြီး” “မြို့ဆေးခန်းကို ဘာလို့ သွားမပြတာတုံး အဖျားတာရှည်ပြီး ကျောင်းပျက်ရက်များရင် ကလေးစာမလိုက်နိုင်ဘဲ နေဦးမယ် ဒေါ်ရွှေမြရဲ့” “ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ရှင့် ဟို…ဟို နီးနီးနားနားနားမို့ပါ ဆရာကြီး နောက်ပြီး ဆရာကြီးအဘချစ်ကလည်း ဆေးကုဆေးပေးကောင်းလို့ပါ” “အေးလေ…အဖျားပျောက်ရင် မြန်မြန်ကျောင်းတက် ခိုင်းလိုက်ပါ စာမေးပွဲလည်း နီးနေပြီ ကျနော်သွားလိုက်ပါဦးမယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာကြီးရှင်” “ဟူး’ ဆရာကြီးအိမ်ခြံဝန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်သွားမှပဲ ဒေါ်ရွှေမြသက်ပြင်းချလို့ သားလေး မောင်ရွှေမောက် ရှိရာ အခန်းသို့ အမြန် ပြန်လှည့်ဝင်လာလိုက်သည်။ “အား…ကျွတ်…ကျွတ်” “အား…ကျွတ်…ကျွတ်” “သိပ်နာလို့လား သား…ဟင်” “နာတယ်အမေ့ အား …အ ..အ” “ရော့ …ရော့ ဘဘုန်းရဲ့ ရေစင်ရေမန်းကို သောက်လိုက်သား တစ်ရက်နှစ်နေရင် ကောင်းသွားမှာပါ သားရယ်” ဒေါ်ရွှေမြက သားလုပ်သူ မောင်ရွှေမောက်ကို အသာပွေ့ပြီး ရွာသွားနေတုန်းကတည်းက ဂဝံသိမ်ကျောင်းဆရာကြီး ဘဘုန်းဦးစိန်ကြီး စိရင်ပေးလိုက်သည့် ပရိတ်ရေစင်ရေမန်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။ ဒါနှင့်အတူ ပရိတ်ရေစင်မန်းကို ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ ထူးဆန်းသော အရေပြားပေါ်သို့ နည်းနည်းချင်း ဆွတ်ပေးလိုက်သည်။ မကြာခင် မောင်ရွှေမောက် အိပ်ပျော်သွားခဲ့လေသည်။ သည်အချိန်မှာပဲ ကလေးတို့အဖေ ကိုမောင်ချစ် ရောက်လာခဲ့သည်။
“မျမ” “ရှင်…ကိုချစ်” “ငါ့သား ဘယ်နှယ့်နေသေးတုံး” “အရေခွံတော့ ကွာကွာလန်လန်ကျလာပြီ…ကိုချစ်” “ဟူး …ဘယ်လို ဝဋ်ကြွေးပါလိမ့်ကွာ” “သုံးရက်စေ့ရင် ကောင်းသွားမှာပါ ကိုချစ်ရယ်” “စောစောက ဆရာကြီးလာသွားတယ်ဆို” “ဟုတ်တယ် ” “ဆရာကြီးရော …သိသွား မြင်သွားသလား” “မမြင်ပါဘူး …ကျမက ရှင်ရဲ့ အဘချစ်တို့ ဗိန္ဓေဆေးခန်းကို သွားပြတယ်လို့ ပြောလိုက်လို့ ပြန်သွားတာပါ” “ဟူး တော်ပါသေးရဲ့လား” ဒီလိုသက်ပြင်းအမောများချခဲ့သည်မှာ မောင်ရွှေမောက်လေး အမိဝမ်းက ကျွတ်ပြီး နောက်ပြီးမှာလည်း ဖြစ်သည်။ ဒီအကြိမ်နှင့်ဆိုလျှင် (၈)နှစ်တိတိရှိခဲ့ပြီ။ လက်ပံကုန်းရွာမှာနေတုန်းကလည်း အကျော်ဇေယျ ဖြစ်ပြီး လူတွေလာကြည့်ကြလို့ သတင်းကကြီးခဲ့၏ “မြွေဘဝကလာတာနေမှာအေ့” “ဟုတ်တယ်…ဒါမြွေဝင်စားပဲ” “ထူးဆန်းလိုက်တာနော်” “ဟုတ်ပရှင် …ဒီလိုကလေးမျိုး တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးဘူး” “ကောင်းကျိုးပေးရင်တော့ တော်ပါရဲ့ ဆိုးကျိုးများပေးရင် ဒုက္ခပဲ” “မကောင်းဆိုးဝါးပုံစံမျိုးလိုပဲ…ဟဲ့” “ငါတော့ ကြောက်လိုက်ပါဘိတော့” အဲဒီလို စကားသံ ဝေဖန်သံမျိုးစုံကို ဒေါ်ရွှေမြတို့ မိသားစု ရွာမှာနေတုန်းက နားနှင့်မဆံအောင် ကြားခဲ့ရဖူး၏။
နောက်ပိုင်းမှာ ကဲ့ရဲ့စကားဆိုလာသည့် သဘောကို ပြလာ၏။ကြာတော့ သီးမနိုင်။လူစင်စစ်ကို မွေးလာပါလျက် မြွေဝင်စားလို့ပြောလိုက် မကောင်းဆိုးဝါးလို့ ပြောလိုက် လူ့ဘီလူးလို့ ပြောလိုက်နှင့် သည်းမခံနိုင်သည့်အဆုံး အပြစ်လုပ် ပြောဆိုလာသည့်သူများကို ပါးစပ်ပတ်ကြမ်း တိုက်ပစ်လိုက်ရသည်။ ကြည့်စမ်းပါတော့ … ရွှေမြတို့အိမ်က ရေကိုမသောက်နဲ့ … ကိုချစ်တို့အိမ်က စားစရာလာပေးရင် မစားနဲ့တဲ့ … ပြီးတော့ ရက်ရက်စက် ပြောလိုက်သေးရဲ့လား မြွေဝင်စားကောင်လေးကို သွားမနမ်းနဲ့ မထိနဲ့တဲ့ နေကြပါဦး…သူတို့ ကျမသားကို နမ်းတော့ နှာခေါင်းပဲ့သွားကြလို့လား ပုပ်စော်နံ့လို့ လား ။
ကူးစက်ရောဂါဖြစ်လို့လား သူတို့သားလေးက ဖွေးဖွေးနုနု ဝဝကစ်ကစ် ချစ်စရာ မြင်သူတိုင်းက ချစ်စရာလေးတော့်။ ပါးလေးဖောင်းပြီး ဝကစ်နေတာပဲ။ အဲဒီလို ချီးမွမ်းခံရသည့်ကလေးပါ နောက်ပိုင်းကျ ဘဝပေးအခြေအနေအရ ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုဖြစ်လာပြီး ထူးဆန်းအံ့ဖွယ်ဖြစ်လာတာ ဘာတတ်နိုင်မှာတုံး။ ဒီကလေးက မိဘကို ဆိုးကျိုးမပေးပါဘူး ကောင်းကျိုးပေးသည့် ကလေးပါ ။သို့သော် တစ်နှစ်ကို တစ်ခါတော့ သည်းထိတ်ရင်ဖို ရင်တုန်တော့ ဖြစ်ခဲ့ရတာပေါ့ ဖြစ်စ မြင်ရတုန်းက အလွန့်ကို ကြောက်လန့်စိုးရိမ်ခဲ့ ရသည် ။ထိုကြောက်လန့် စိုးရိမ်စိတ်က ကလေးရဲ့ အသားအရေ ထူးဆန်းစွာ ကြောင်းလဲလာတိုင်း ကြုံရသည့် စိတ်သောက။ ဖခင်ရဲ့သောက… မိခင်ရဲ့သောက… ကလေးရဲ့ ဖြစ်စဉ်ကလည်း လူတစ်သောင်း တစ်သိန်းမှာ တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ ကြုံခဲ့သည့်ဘဝဖြစ်စဉ်ရယ်။ တနေ့ ကိုချစ် ထုံးစံအတိုင်း မိုးဦးကျမို့ လယ်ထွန်သည်။ ဒီလယ်က နှစ်စဉ် ထွန်နေကျ ။
စပါးစိုက်နေသောလယ်… လယ်ရဲ့နံဘေးမှာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသိမ်ဟောင်းကြီး ရှိသည်။ရှေးဟောင်း ဂဝံသိမ်ဟု ခေါ်ကြသည်။ ဂဝံသိမ်ငုတ်ဟောင်းများ မြေကြီးပေါ်မှာ ထိုးထောင်လျက် ရှေးဟောင်း ဂဝံအုပ်ချပ်များကလည်း မြေကြီးထဲမှာ မြှုပ်လျက်… ကိုချစ်တို့လယ်က သိမ်ဟောင်းကြီးရဲ့နံဘေးမှာ… တနေ့ ကိုချစ် ထပ်ခွဲရင်း လယ်ကွက်မြေကြီးထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ထယ်သွားနှင့် တိုက်မိသွားသည်။ မြေကြီးရွှံ့ခဲကြားမှာ ကျောက်တုံး ကျောက်ခဲများ ရောက်နေသလား ဆိုပြီး ထယ်နှင့်နွားကို ရပ်လို့ ငြိတိုက်မိသည့်နေရာကို သွားကြည့်တော့ လား …လား စိုစိုစွတ်စွတ်မြေကြီးသားအောက်မှာ မြွေအရေခွံကြီး… ကိုချစ် မြင်ရသည့် မြွေအရေခွံကို လက်နှင့်ဆွဲထုတ် လိုက်သောအခါ ရှည်မျောမျော ကျင်းပေါက်ထဲမှ လူကြီးခြေသလုံးလောက် ကြီးမားလှသော မြွေအရေခွံကြီးကို တွေ့လိုက်လိုက်ရ၍ လွန်စွာ တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်။ ကြည့်စမ်း… မျက်မြင်မှာတောင် မြွေအရေခွံက လူကြီးခြေသလုံးမက ရှိနေလျှင် မူလမြွေကြီးရဲ့ အလုံးဆို ပေါင်လုံးခန့်ရှိမှာ ဧကန်မုချမလွဲ။ ကိုချစ် လယ်ကွက်အောက်က ကျင်းပေါက်ကြီးကို ကြည့်လိုက်ရာ တစ်လံကျော်မက ရှည်လျားလှသည် စိုစွတ်စွတ်အရေခွံလဲပြီး မကြာသေးသည့် မြွေရေခွံကြီးကို ကြည့်လိုက်နှင့် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။
နောက်ဆုံး မြွေအရေခွံကြီးကို အထပ်ထပ်ခေါက်လုံး လိုက်ပြီး ရှေးဟောင်းသိမ်ကြီးရဲ့ ဒီဘက်လယ်ကန်သင်းရိုး အပြင်မှာ ပေါက်တူးနှင့် ကျင်းနက်နက်တူးကာ မြေမြှုပ်ပစ်လိုက်သည်။ စောစောက တွေ့ရသည့် ပေါင်လုံးခန့် ကျင်းပေါက် ဟောင်းလောင်းထဲ သို့မူ လယ်ကွင်းရေများက စီးဝင်နေ၏။ ဘုရား ဘုရား ဒီကျင်းပေါက်ကြီးက မဟုတ်မှလွဲရော မြွေကြီးနေသည့် တွင်းပေါက် ဖြစ်နိုင်သည်။လယ်ကွက်ရေများ စီးဝင်နေလျှင် အထဲကနေ မြွေကြီးများ ထွက်လာလေမလား။ သူစိုးရိမ်ကြီးစွာနဲ့ ထယ်မခွဲတော့ဘဲ ရပ်၍စောင့်ကြည့် နေလိုက်၏။ဒီမှာ မိုးက ရွာလာ၏။မိုးရွာတော့ မိုးရေများက ကျင်းပေါက်ထဲသို့ ဒလဟော စီးဝင်ကုန် ပြန်သည်။ ကျင်းပေါက်ကြီး ရေပြည့်သွားသည့်တိုင် အထဲကနေ မြွေရေမွန်းပြီး ထွက်မလာသဖြင့် ကိုချစ် ငြိမ်သွားခဲ့ရသည်။
ဒါနှင့်အတူ… အဘကွင်းပိုင်ကြီးကို တိုးလျှိုးတောင်းပန်လိုက်၏။ “အဘကွင်းပိုင်ကြီးခင်ဗျာ …ဒီနေရာ ဝန်းကျင်မှာ ပြောမှား ဆိုမှား အပြုအမူ အမှားများရှိခဲ့ပါက သည်းခံခွင့်လွှတ်ပါ။အဘကွင်းပိုင်ကြီး ခင်ဗျာ သားတော်ကြီးနှစ်စဉ် နှစ်တိုင်း လယ်ထွန်လျှင် တစ်ကြိမ် လယ်ရိတ်လယ်သိမ်းလျှင် တစ်ကြိမ် အဘကွင်းပိုင်ကြီးကို ရိုးရာဓလေ့ စားကျက်ကွင်းများလည်း တင်မြှောက်ခဲ့ပါသည်။ဒါကြောင့် မြွေကြီးဆိုး မြွေသေးဆိုးတို့၏ ဘေးရန် မသူတော်ပိုးမွှား ဆူးငြောင့်ခလုတ်တို့ရန် ဘေးအန္တရာယ်မှ ကာကွယ်တားဆီးပေးတော်မူပါ အဘကွင်းပိုင်ကြီးခင်ဗျာ နေ့စဉ်စားဦး စားဖျားများလည်း တင်မြှောက်ကုသိုလ်ပြုမည်ခင်ဗျာ” သို့ကလို မေတ္တာပို့ ကတိပြုပြောဆိုပြီး ကြောက်ကြောက် လန့်လန့်နှင့် လယ်ကွက်ကို ဆက်၍ထယ်ခွဲခဲ့သည်။ ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရလိမ့်မည်။ ထယ်ရေးစပ်စပ်ခွဲပြီးသည့်တိုင် မြွေလုံးဝထွက်မလာသဖြင့် ပူပန်သောကတစ်ခု ငြိမ်းအေးသွားခဲ့သည်။ ဒီအကြောင်းကို ကိုချစ်မယားလုပ်သူ ရွှေမြကို ဖွင့်ဟ၍ ပြောဟ၍ ပြောမခဲ့။မိန်းမသားဇနီးမယား ဆိုသည်မှာ ဒီလို အဖြစ်မျိုး ကြားရရုံနှင့် လန့်ဖျပ်စိုးရိမ်စိတ် ပိုသွားနိုင်သည်ကိုး။
ဒီလိုနှင့် …မကြာခင်မှာပဲ မယားလုပ်သူ ရွှေမြမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့လေသည်။ ကိုချစ်ကလည်း လယ်ကွက်ကိုင်း စားဦးစားဖျားကို ကွင်းပိုင်းကြီးအား ရိုသေလေးစားမှုနှင့် တင်မြှောက်ခဲ့၏။ ကိုးလလွယ်၍ ဆယ်လရောက်လာသောအခါ မရွှေမြ ဒုတိယမြောက်သားကို မီးဖွားတော့သည်။ ထူးခြားသည်မှာ ကိုယ်ဝန်ကိုလွယ်ထားစဉ်က ကိုယ်ဝန်သည် မိခင်ဝမ်းဗိုက်၌ မြွေလိုလူးလွန့် နေသည်ဟု မကြာခဏပြောလေ့ရှိလေသည်။ ဒါနှင့်အတူ… “ကိုချစ်” “ဘာတုံး” “ကျမ မြွေအိပ်မက်တွေ ခဏခဏ မက်သတော်” “ဘယ်လိုမက်လို့တုံး …ရွှေမြရ” “ကိုချစ်လုပ်နေတဲ့ လယ်ခေါင်းရင်း ရှေးဟောင်း ဂဝံသိမ်ထဲကနေ မြွေကြီးတစ်ကောင် ပါးပျဉ်ထောင်ကြီး က,ကပြတာကို မကြာခဏမက်တယ်တော့်” “ဟင်…ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်တော်” “အကြီးကြီးပဲလား …ဟ…ရွှေမြရ…ဟင်” “ကြီးတယ် လူကြီးပေါင်းလုံးလောက်ရှိတယ် မြွေကြီးရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ်က အကွက်ကြီးတွေက ရွှေရောင်ထလို့” “မြွေကြီးက ဆန်ကောလောက်ရှိတဲ့ ပါးပျဉ်းကြီးကို ထောင်ပြီး ကျမကို ယိမ်းကသလို ကပြနေတာတော် ပထမတော့ ကြောက်တယ်တော့်။
မြွေကြီးက နောက်ပိုင်း ယိမ်းကသလို ဆက်ကနေတာမြင်ရရော ကျမဆိုတာ သဘောကျလိုက်တာတော်” “ညည်း…အဲဒီမျိုး မက်တာ ဘယ်နှကြိမ်ရှိတုံး ရွှေမြရဲ့” “မြွေဆိုတာ နဂါးကွ နဂါးဆိုတာ စနေနံ ငွေနံလေကွာ ထီထိုးရင် ထီပေါက်မှာ” “အေးတော်…ကြုံရင် ထီလေးဘာလေးထိုးတော်” “ရွှေမြ” “ဘာတုံး ကိုချစ်” “ဒီတစ်ခါမက်ရင် မြွေကြီးကို မေတ္တာပို့ဟ” “ပို့မယ်တော်…မမက်လည်း ကျမက သိမ်ဟောင်းကြီး ရှိရာအရပ်ကို နေ့စဉ်မေတ္တာပို့နေပါတယ် ကိုချစ်ရယ်” XXXX ဟော ရွှေမြ မွေးပြီဗျာ။ယောက်ျားလေး ချစ်စရာ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ဝဝကစ်ကစ်လေး။ လက်သည် ဒေါ်ကြုံတိုင်းရော မီးနေအကူတွေရော… “ယောင်္ကျားလေးဟဲ့” “ချစ်စရာကြီးဟဲ့ ” “ဝဖီးနေတာပဲ”တဲ့။ ကိုချစ်လည်း ဝမ်းသာလွန်းလို့ ထခုန်ရပါ့။ အကြီးကောင်ကလည်း ယောင်္ကျားလေး။ ခုလည်း ယောင်္ကျားလေး ဘဝအားကိုးဖော် သားနှစ်ယောက်ရပြီဟဲ့လို့ ကိုချစ်လက်ခမောင်း ခတ်ရလေရဲ့လေ။ ရွှေမောက်လေးမွေးသည့်နှစ်မှာ လယ်က စပါးအထွက် ကောင်းလေ၏။အချို့က ကလေးအကျိုးပေးသည်ဟု ဆိုလေသည်။ မကြာခင် ထူးဆန်းသော အဖြစ်အပျက်ကို သူတို့ လင်မယား စတင်၍ ကြုံရလေ၏။ တစ်နှစ်ပြည့်နေ့၌ ရွှေမောက်လေး ချော့လိုမရလေအောင် လွန့်၍လူး၍ ငိုလေ၏။
ဗိုက်နာသည်ထင်၍ ရင်လူးဆေးကိုလည်း လူးပေးလည်း မရ။တက်မတက် ချက်မတတ် ငိုလေ၏။ ပို၍ ထူးဆန်းသည်မှာ ကလေးနုနုထွတ်ထွတ်ရဲ့ အသားအရေများသည် တစ်နေ့တခြား ခြောက်သွေ့ ကြမ်းတမ်းကာ တင်းလာသည်။ မကြာခင် အရေပြား တစ်ခုလုံး တစ်ကိုယ်လုံး ကြွအက်လန်စပြုလာခြင်းဖြစ်သည်။ဘယ်လိုမျှ နို့တိုက်၍မရ။ ကော့ထိုး၍အော်ငိုသည်။ ဒါနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ချစ်ချစ်တောက်ပူ၍ အဖျားကြီးသည်။”ဘုရား…ဘုရား ဘယ်လိုဖြစ်ပါလိမ့်” နောက်ဆုံးရွာထဲက တိုင်းရင်းသားဆေး ဆရာကြီး အဘလုံးပုကို ခေါ်ပင့်၍ပြရ၏။ အဘပုကလည်း ကလေးခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးရှိ မျက်နှာ ရင်ဘတ် နောက်ကျော ခြေလက်ပါ မကျန်အရေပြားများ တွန့်မည်းပြီး လန်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး အံ့သြနေ၏။ “အဖျားကြီးတယ်” “အဘရယ် …ဘယ်လိုကြောင့် အရေပြားတွေ မည်းတွန့်လန်ပြီး အက်ကွဲလို့ ဖြစ်ရတာလဲရှင်…ဟင်” “အပူကြီးလို့ပါ” “ကျမ …မ..သားလေး အသက်ရှင် …ရှင်ပါ့မလားဟင်” “စောင့်ကြည့်ရမှာပဲ ဒါကိုယ်ပူကျဆေးပဲ။ငါချိန်ဆပြီး တိုက်ခဲ့မယ် နေ့တစ်ကြိမ် ညတစ်ကြိမ် မုန်ညင်းစေ့ သုံးစေ့လောက်ပဲ တိုက်…ကြားလား” “ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့” “ဒီ…ဒီလန်နေတဲ့ အရေပြားတွေကို ကျမတို့ ဘယ်လို လုပ်ပေးရ …ရ …မလဲ ဟင်” “အဲဒါဆန်းနေတာဟ ငါလည်း အပူကြီးလို့ အရေပြား လန်တာကို မြင်ဖူးပါတယ် ဒီလိုမျိုးတစ်ကိုယ်လုံး ကြွပြီး လန်တာ။
အက်တာ မမြင်ဖူးဘူး” “ဟို …ဟို …သွေး…သွေးတွေ ထွက်မှာလားဟင်” “မသိသေးဘူး စောင့်ကြည့်ရမှာပဲ” ဆေးဆရာကြီး ဘလုံးပုလည်း ဆေးတိုက်ဆေးပေးပြီး ပြန်သွားခဲ့သည်။သို့သော် ကိုယ်အပူရှိန်က မကျခဲ့။ ကလေးက မငိုနိုင်တော့။ အသက်ကို မျှဉ်းမျှဉ်းရှုရင်း ပါးစပ်လေး ဟစိ ဟစိ ဖြစ်နေရှာသည်။ နောက်ဆုံး ရှေးဟောင်းသိမ်ကုန်းကျောင်းတိုက် ဆရာတော်ကြီးကို အပြေးပင့်ပြီး လျှောက်ထား အကူအညီတောင်းရတော့၏။အိမ်နီးချင်းများကလည်း အထူးအဆန်းဖြစ်၍ လာကြည့်ကြ ဝေဖန်ကြသည်မှာ အိမ်ပင်ပြည့်နေသည်။ သိမ်ကုန်းကျောင်းသက်တော်ရှည်ဆရာတော်ကြီး ကြွလာပြီးနောက် ကလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်၏။ ပြီးနောက် မျက်စိမှိတ်၍ အာရုံပြု၏။ သည့်နောက် ကလေးရဲ့ ကြွအက်နေသည့် အရေပြားများကို ပွတ်သပ်ကြည့်ရှုစစ်ဆေး၏။
ဌင်းနောက် ဘုရားကျောင်းရှေ့မှာ ပရိတ်တော်များကို စီရင်ပြီးနောက်ကလေးကိုလည်း တိုက်သည်။ အရေပြား လန်ကြွနေသည့်အပေါ်သို့လည်း ပရိတ်ရေများကို ဖျန်းတောက်ပေးသည်။ “ငချစ်နဲ့ ရွှေမြ” “ဘုရား” “မကြာခင် ကောင်းသွားပါလိမ့်မယ်ကွယ်” “တ…တကယ်…ပါပဲလား ဘုရား” “ဟုတ်ပါတယ်…ဒီပရိတ်ရေစင်ကို တိုက်ပေး ဖျန်းပေး သမ္မာဒေဝနတ်ကောင်းနတ်မြတ်များကိုလည်း မေတ္တာပို့ ကြားလား ” “မှန်ပါဘုရား” “အ…ရှင် …ဘု …ရား” “ဘာတုံး …ဒကာမကြီး” “ဒါ…ဒါ ဘယ်လို ဖြစ်…ရ…တာပါလဲ ဘုရား” “မသိချင်ပါနဲ့ ” “ဘာလို့လဲ …ဘုရား” “ကောင်းသွားလိမ့်မယ် ကိုင်း…ဘုန်းကြီးပြန်တော့မယ်” ဆရာတော်ကို ဘာကြောင့်ဆိုတာ မေးလို့မရပါဘူး။ ဘာရယ်လို့လည်း မပြောဘူး ။ဒီလိုနဲ့ မှိန်းနေသည့် သားငယ်လေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ပရိတ်ရေစင် ရေမန်း တိုက်လေသည်။ ကြွအက်မည်းနေသည့် ထူးဆန်းသော အရေပြားပေါ်ကို ရေစင်ရေမန်းဆွတ်ပေးလိုက်နဲ့ သုံးရက်လည်း မြောက်ရော အံ့သြဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်က ကြွနေသည့်အရေပြားမည်းမည်းဟာ ကြွကြွလန်နေပြီး ကွာကွာကျသွားလိုက်တာရယ်။
သုံးရက်လည်းမြောက်ပြီးရော ကြွနေသည့်အရေပြားတွေ အကုန်အစင် လန်သွားပြီ ကလေးလည်း နို့ကို အားရပါးရစို့ပြီး လန်းသွားပါရော။ အားလုံးဝမ်းသာလိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း… မြင်သူတိုင်း အံ့သြရသည်ဖြစ်ခြင်း… အရေခွံလန်ကွာကျပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ရွှေမောက်ကလေးသည် ပို၍ ကျန်းမာလာလေ၏။ ဆိုရလျှင်… ဤကဲ့သို့ ထူးဆန်းစွာ ကိုယ်ရေခွံမည်း၍ ကြလန်အက်နေသည့် ဖြစ်စဉ်သည် တစ်နှစ်ပြည့်လာတိုင်း တစ်ကြိမ်ဖြစ်၍ လာသည်ကို မြင်ရကြုံရသောအခါ လူတွေက အထက်မှာ ဖော်ပြရေးသားသည့်အတိုင်း အမျိုးမျိုး ဝေဖန်ကြသည်။ “မြွေဝင်စားနေမှာ” “လူ့ဘီလူးလေးလား မသိဘူး” “အန္တရာယ်ပေးမည့် ကလေးလား မသိဘူး” “ကလေးကို မနမ်းကြနဲ့ မချီနဲ့” “ရွှေမြတို့ အိမ်က ရေတောင်မသောက်နဲ့နော်” ပြောရလျှင် ကိုချစ်နှင့် မရွှေမြတို့ အိမ်က ဦးရှင်ကြီး ကပ်တင်လို့ လိုက်ဝေသည့် ကောက်ညှင်းပေါင်းကိုပင် လန့်လို့ မစားကြသူများပင် ရှိလာခဲ့၏။
မည်သူတွေ မည်သို့ ပြောဆိုဝေဖန်ကဲ့ရဲ့ကဲ့ရဲ့ ကိုချစ်တို့ မရွှေမြတို့ ဒီကလေးမွေးပြီးနောက်ပိုင်း အကျိုးစီးပွါးဖြစ်ထွန်းလာ၏။ သဒ္ဓါ၍ အလှူအတန်းလုပ်လို့ အိမ်မှာ ဆွမ်းကျွေးသည့်တိုင် ဆွေမျိုးများနှင့် အိမ်နီးချင်းများကပင် လာရောက်စားသောက်သူ နည်းလာ၏။ ဘာညာသာရကာ အယုံအကြည်မရှိသူများက လာရောက်သုံးဆောင်ကြလေ၏။ ဒါကို ကြုံရဖြစ်ရတော့ ကိုချစ်တို့ မရွှေမြတို့ စိတ်မကောင်းခဲ့။ သူတိုသားသည် လူစစ်စစ် ဖြစ်ပါသည်။ နို့စို့သည်။ထမင်းစားသည် ။ရေသောက်သည်။ ချေးပါသည်။လူစကား ပြောသည်။ အဖေ အမေမှန်းသိသည် ။ဆွေမျိုးသားချင်း သိပါသည်။ တစ်ခုတော့ ထူးခြားသည်။ ကလေးသည် ဆံပင်မပေါက်။ခေါင်းပြောင်ကတုံး နီးပါးပဲရှိ၏။သို့သော် ချောမောလှပပြီး ချစ်စရာလေး ဖြစ်၏။နောက်ဆုံး အိမ်မှာ အလှူအတန်း သိပ်မလုပ်တော့။ ကျေးဇူးရှင်ရှေးဟောင်းသိမ်ကျောင်းဆရာတော် ကျောင်းမှာပဲ ကျောင်းကိစ္စအဝဝ အသုံးပြုရန် အလို့ငှာ ဝတ္ထုငွေသော်လည်းကောင်း ဆန်များကိုသော် လည်းကောင်း မိသားစု သွားရောက်လှူဒါန်း ရေစက်ချ အမျှဝေလေ့ရှိလေ၏။
လေးနှစ်သား ငါးနှစ်သား ဒေါင်းဒေါင်းပြေးဆော့သည့် အရွယ်ရောက်သည့်တိုင် နှစ်စဉ် တစ်နှစ်ပြည့်တိုင်း သုံးရက်ဖျားနာပြီး အရေခွံလဲသည့် ဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်ကို သူတို့ကြုံရ၏။ ကနဦး စဖြစ်စဉ်တုန်းကလို တုန်လှုပ်ချောက်ချားခြင်း မဖြစ်ကြသော်လည်း သုံးရက်တိုင်တိုင်သား လုပ်သူ အဖျားအကြီးကြီး အော်ဟစ်ညည်းညူနေလေ့ ရှိသည့်ကို မြင်ကြရသဖြင့် မိဘနှစ်ဦး အနေဖြင့် စိတ်မကောင်းကြ။ သုံးရက်တိုင်တိုင်ရေစင်ရေမန်းကိုတိုက်ပြီး စောင့်ကြည့်လို့ ရက်ပြည့်လျှင် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌ လူအရေပြားအလွှာ တစ်ခုလုံးသည် သူအလိုလို ကွာလန်လာ၍လည်းကောင်း။ မောင်ရွှေမောက်လေးကိုယ်တိုင် သူလက်ဖြင့် ခွာချရင်းမှ လည်းကောင်း အရေပြားအမွှေးများ လုံးဝကင်းစင်ပြီး ကျန်းမာလာလေ့ရှိ၏။ လူတိုင်းကလည်း မောင်ရွှေမောက်လေး တစ်နှစ်ပြည့်လို့ သုံးရက်အိမ်ပြင်မထွက်လျှင် အမနာပစကားပြောစကားဖြင့် ဝေဖန်ကဲ့ရဲ့ပြောဆိုလေ့ရှိ၏။
စောင်းမြောင်းလေ့ရှိကြ၏။ ရန်ဖြစ်စကားများရသည့် အကြိမ်လည်း ရှိခဲ့ရ၏။ ငါးနှစ်မြောက်အရေခွံလဲပြီး ကျန်းမာစွာ ဆော့ကစားသည့် နေ့က အံ့ဖွယ်ဖြစ်စဉ်ကို ကြုံခဲ့ရလေ၏။ ထုံးစံအတိုင်း အရေခွံသစ်လဲပြီး၍ အိမ်ရှေ့၌ ဆော့ကစားနေ၏။အခြားသော အိမ်နီးချင်းကလေးများက သူနှင့်ကစားလိုသော်လည်း သူတို့ မိဘများ ပေးမကစား၍ ရွှေမောက်ကလေးခမျာ တစ်ယောက်တည်း ကစားလျှင်ကစား။ ဒါမှမဟုတ် သူ့အစ်ကိုနှင့် ကစားနေလေ့ရှိ၏။ တစ်နေ့ ရွှေမောက်လေး ပစ္စည်းတစ်ခု ကိုင်ပြီး မိခင်ရှိရာသို့ ပြေးလာ၏။ “အမေ…အမေ” “ဘာတုံး…သား…ဘာဖြစ်လို့တုံး” “အမေ …သား ဒါလေးရလာတယ် ရော့” “ဟင်…လက်စွပ်လေးပါလား” ရေဆေးစစ်ဆေးလိုက်တော့ ရွှေလက်စွပ်တစ်ကွင်း ဖြစ်နေသည်ကို ကြုံရလေ၏။
“သား ရွှေမောက်” “ဗျာ …အမေ” “သား ဒီလက်စွပ်ဘယ်က ရတာလဲ ဟင်…ဟင်” “အိမ်ရှေ့က ရေမြောင်းထဲ ငါးလိုက်ဖမ်းရင် ရေမြောင်းရွှံ့ထဲက ရတာအမေ” “ဟုတ်ရဲ့လား သားရယ် …ဟင် ။ အမှန်အတိုင်းပြောနော်” “ဟုတ်တယ် အမေ လာလိုက်ခဲ့။ ဟောဒီနေရာက ဒီရွှံ့ပုံထဲက” သားလုပ်သူ မောင်ရွှေမောက်က သူ ရွှေလက်စွပ်ရခဲ့သည့်နေရာကို ပြလိုက်တော့ အံ့သြခဲ့ရသည်။အိမ်ရှေ့ရေမြောင်းလေးထဲက။ သူတို့ရောက်လာလို့ ပြောပြီးပြလိုက်တော့ ကိုချစ်က သူ့သားကို ကြည့်ပြီး လွန်စွာအံ့သြခဲ့ရလေသည်။ မှန်ရာပြောရလျှင် ရွှေမောက်လေးသည် ငါးနှစ်သားမှ ခုနှစ်နှစ်သားအထိ သုံးကြိမ်ဖျားနာ၍ လူအရေခွံကို မြွေအရေခွံလိုလဲပြီး နောက်နေ့ ရောက်တိုင်း မြေကြီး တစ်နေရာ နေရာမှ ရွှေလက်စွပ် သို့မဟုတ် ရွှေနှင့်ကွင်း ထားသည့် ကျောက်နီ မြ လက်စွပ်တစ်ခု မဟုတ် တစ်ခုကို ထူးဆန်းစွာ ရလေ့ရှိသဖြင့် အလွန်ထူးဆန်း လျှို့ဝှက်သော သားဟု သူတို့ယုံကြည်စွဲမှတ်ခဲ့ရလေသည်။ ဒီတော့မှ ကိုချစ်က မိန်းမလုပ်သူကို ဒီကလေး မမွေးခင်နှစ်တုံးက လယ်ထဲမှာ ထယ်ခွဲရင်းကြုံတွေ့ရသည့် မြွေအရေခွံကြီး အကြောင်းကို ပြောပြခိုက်သောအခါ မရွှေမြတိုက်ဆိုင်ခဲ့ရသည့် မြွေအိပ်မက်ဆန်းများဖြင့် ညှိနှိုင်းပြီး အကျိုးပေး ထူးဆန်းလွန်းလှသောကြောင့် ရသမျှပစ္စည်းဥစ္စာများကို ဖဲ့ပြီး ရှေးဟောင်း ဂဝံ သိမ်ကြီး ပြုပြင်ရန်ဟု ရည်စူးလှူဒါန်းခဲ့လေ၏။ နောင်အခါ ရွာမှာနေလျှင် သူတို့သားနှစ်ယောက်အပေါင်းအသင်း နည်းပြီး စိတ်အားငယ်သည်ကိုစိုးရိမ်၍ မွေးရပ်ရွာနှင့် လွန်စွာဝေးကွာလှသောရွာသို့ ပြောင်းရွှေ့နေလိုက်ကာ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုလည်း ကျောင်းထား ဖခင်ကိုချစ်က စပါးပွဲစားအလုပ်ကို လုပ်ကိုင်နေလေသည်။ ရွာကြီးသို့ ရောက်ခဲ့ပါသော်လည်း သူတို့အဖို့ ခက်နေသည်မှာ တစ်နှစ်ပြည့်ပြီးတိုင်း မောင်ရွှေမောက်လေး လူအရေခွံ မြွေအရေခွံလဲသလို ဖြစ်သည့် ကိစ္စဟာ ပပျောက်လို့ မသွားခဲ့။
လူသိကုန်လျှင် ကလေးရှက်မှာလည်း စိုးရိမ်သည်။ လူအများစုနှင့် အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ်မှာလည်း စိုးရိမ်ရလေ၏။ ရွာမှာတုန်းကလို သားပုပ်လေလွင့် လွှင့်ပြောကြရင် ဒုက္ခ။ သို့နှင့် တစ်နှစ်… မောင်ရွှေမောက်လေးဖျားပြီး ကိုယ်လက်မှာ ထုံးစံအတိုင်း ကိုက်ခဲနာကျင်လို့ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရုက်ပြောင်းစပြီပြုလာသောအခါ မြို့ဆေးရုံမှ သမားတော်ကြီးကလည်း ဤဖြစ်စဉ်ကို သူတို့ တစ်ခါဖူးမျှ မကြုံဖူး မကုဘူး၍ လွန်စွာကို အံ့သြကြရပြန်လေ၏။ သို့ ဖျားနာပျောက်ဆေးအကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေးများဖြင့် ကုသစောင့်ကြည့်ကြ၏။သုံးရက်မြောက်တော့ ထူးဆန်းစွာ အရေခွံလဲသလို ကွာကျ လန်ကျ ခွါကျ သွားပြီး ရောဂါဝေဒနာ အလိုလို သက်သာပျောက်ကင်း သွားသည်ကိုကြည့်ပြီး နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်ကြရလေ၏။ “ဒီလိုဖြစ်တာ ဘယ်နှကြိမ်ရှိပတုံး…ဒေါ်ရွှေမြ” “ခုနှစ်နှစ် ခုနှစ်ကြိမ်ရှိပြီးပါပြီ …ဆရာကြီး” ခု ဖြစ်စဉ်အတိုင်းပဲလား” “ဟုတ်ကဲ့ရှင်” “အေးဗျာ…အံ့သြစရာပါပဲ ကျနော်တို့ ဆေးပညာမှာတော့ ရှားပါးဖြစ်စဉ်တစ်ခုပါပဲ ကျနော်တို့ ကလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုရော သွေးရော စစ်ဆေးပြီးပါပြီး။
ဘာရောဂါမှ မရှိပါဘူး။ နောင်ဆေးပညာနည်းစနစ်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာရင် ဒီဖြစ်ရပ်ဆန်းကြယ်ရဲ့အဖြစ်ကို ရှင်းပြနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ယူဆပါတယ် ရှစ်နှစ်ပြည့်လို့ ဒီလိုထူးခြားဖြစ်စဉ်မျိုး ဖြစ်ပေါ်လာရင် ဆေးရုံကို လာနိုင်ပါက ကြိုလာခဲ့ပါ ဟုတ်လား” “ဟုတ်ကဲ့ပါ …ဆရာကြီးရှင့်” အဲဒီလိုနှင့် သူမတို့မိသားစုဆေးရုံမှ ပြန်ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ ကြာတော့ သူတို့မိသားစုဘဝမှာ ဤထူးခြားဆန်းကြယ် ဖြစ်စဉ်သည် ဘာမျှ မဆန်းတော့သည် ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ်လို ဖြစ်ပါသော်လည်း … ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်မှ လူများ သိသွားပြီ အံ့သြဝေဖန် ပြောဆိုမှာကိုမူ စိုးရိမ်ပူပန်၍ လာကြ၏။ ခုတော့ အရေခွံလဲဦးမည့် ဖြစ်စဉ်ဆန်းကြောင့် ကျောင်းသုံးရက်မတတ်နိုင်၍ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီး ကိုယ်တိုင် စိုးရိမ်ပူပန်၍ လာလေ၏။ သားရဲ့ ထူးဆန်းဖြစ်စဉ်ကို ဖြစ်ပွါးမှစိုး၍ ဆရာကြီးကို ညာပြောရသည်မှာ ငရဲများ ကြီးလေမလား။ ဒီလိုနှင့် သုံးရက်မြောက်သောအခါ… မောင်ရွှေမောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ မည်းကြွနေသည့် အရေခွံပါးသည် မျက်နှာမှစတင်ကာ တဖြည်းဖြည်း လန်လန်ကွာပြီး နောက်ဆုံးခြေဖျားမှတိုင် အပြီး ကျွတ်သွားလေ၏။
ဖခင်ကိုချစ်က ဌင်း အရေခွံပါးကို သေချာစွာ ထုတ်ပိုးပြီး ခေါင်းရင်းဘက်မှာ မြေမြှုပ် မေတ္တာပို့သခဲ့လေ၏။ နောက်နေ့ရောက်သောအခါ မောင်ရွှေမောက် သွားလာလှုပ်ရှားကစားရန် မြေကျင်းသုံးကျင်းတူးလေ၏ ဒီမှာသူက ဓါးမတိုတစ်ချောင်းကို ယူပြီး အစ်ကိုလုပ်သူနှင့် လောက်စာလုံး မြေကျင်းသုံးကျင်းပစ်တမ်းကစားရန် မြေကျင်းသုံးကျင်းတူးလေ၏။ တတိယမြောက်ကျင်းကို တူးလိုက်သောအခါ မြေကြီးထဲ၌ ပစ္စည်းတစ်ခုကို ခတ်ထိမိ၍ ကောက်ယူကြည့်လိုက်သောအခါ “အမေရေ …အမေ…” “ဟဲ့ ရွှေမောက် ဘာတုံး …ဘာဖြစ်လို့တုံး သား” “မြန်မြန်လာပါဦး …အမေ” မြန်မြန်လာပါဦးဆို၍ ဒေါ်ရွှေမြချက်ပြုတ်ရာမှ အပြေးတပိုင်းလာကြည့်လိုက်ရော။ “ဘာ…ဘာ…ဘာတုံး ဘာဖြစ်လို့တုံး” “ရော့ …အမေ” “ဟင်” “ဒီမြေကြီးကျင်းထဲက သားတူးရင်း ရတာ” ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေလက်စွပ်တစ်ကွင်း အလယ်မှာ ကျောက်အနီလေးတစ်လုံးနှင့် ဒေါ်ရွှေမြ လက်စွပ်လေးကို ကိုင်ထားရင်းမှ သားလုပ်သူကို အံ့သြဝမ်းသား ပွေ့ဖက်လို့ ထားလိုက်သည်။ သူ့အဖေပြန်လာလျှင် ဒီထူးဆန်းသော သားလေးအကြောင်း ပို၍ပို၍ အံ့သြဦးမည်မှာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ။
ဆရာ မောင်ညိုမှိုင်း(သန်လျင်) ရေးသည့်ကို စာဖတ်သူများ ဗဟုသုတရစေရန် လက်ခ ကူးယူတင်ပြပါသည်။ ပြီးပါပြီ စာဖတ်သူများစိတ်ရွှင်လန်းပါစေ
Leave a Reply