ဘုန်းကြီးသရဲ

ဘုန်းကြီးသရဲ

မီးခွက်ကြီးကျေးရွာ။ အမ်းမြို့နယ်မှကျေးရွာလေးတစ်ရွာ ဖြစ်ပါတယ်။ အိမ်ခြေခြောက်ဆယ်ခန့်သာရှိပြီးဒေသခံရခိုင် လူမျိုးများနဲ့ ချင်းလူမျိုးများစုပေါင်းနေထိုင်ကြသော ရွာတစ်ရွာဖြစ်ပါတယ်။ ရွာတောင်ကုန်းပေါ်တွင် စေတီတော်တဆူရှိပြီး တစ်ရွာလုံးကိုးကွယ်ရာဘုန်းကြီးကျောင်းတည်ရှိပါတယ်…။ မိုးယာသီတွင်လယ်ယာလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်ကြပြီး၊ ဆောင်းရာသီစပါးသိမ်းပြီးချိန်တွင် ရွာသားများမှာ တစ်ခြားလုပ်စရာအလုပ် ပါးသွားပြီးအားလပ်နေကြ ပါတယ်။

လူငယ်လေးများမှာလည်းတစ်ခြားနယ်များသို့ အလည်အပတ်သွားသူ၊ တစ်ခြားရွာများသို့အပျိုလှည့်ရန် သွားသူများ၊ပွဲလမ်းသဘင်သွားသူများဖြင့် မိုးမကျမှီကာလ လူငယ်သဘာဝပျော်ပါးနေကြပါတယ်…။ ”…မိုးအောင်…မိုးအောင်…” ”..ဘာလဲကွ ဇော်လင်း…” ”.. ညကျရင်ငါကျရင် လက်ပံကုန်းက ငါ့ကောင်မလေးဆီသွားမလို့ လိုက်ခဲ့ပေးပါလား…” ”..ဟာ…အဝေးကြီးပဲကွာ..မင်းဟာကလည်းနည်းနည်းနောနောခရီးလား….” ”..လိုက်ခဲ့ပါကွာ ငါ့မှာအားကိုးစရာသူငယ်ချင်းဆိုလို့ မင်းပဲရှိတာပါ…” ” အဲလောက်လျောက်ရမယ့်ခရီး ဒီအတိုင်းတော့ မရဘူးဟေ့ကောင်…” ”..အေးပါကွငါစီစဉ်ပေးပါ့မယ်…မင်းသာညနေ ရေမိုးချိုးအဆင်သင့်ပြင်ထား ငါလာခေါ်မယ်….” ဇော်လင်းဆိုသောကာလသားလူငယ်က သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမိုးအောင်အား သူ့ချစ်သူနဲ့ချိန်း မည့်အရေးအတွက်အကူတောင်းနေခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ လက်ပံကုန်းဆိုတာက သူတို့ရွာမှဆိုလျင်ခြေလျင်သုံး နာရီလျောက်ရမည့်အကြောင့်မိုးအောင်ကိုချော့ခေါ် နေရခြင်းဖြစ်ပါတယ်…။

ညနေစောင်းငါးနာခန့်တွင်နှစ်ဦးသားဝတ်ကောင်းစား လှများဝတ်၍ရွာတောလမ်းမှတစ်ဆင့်လက်ပံကုန်း ရွာသို့ထွက်ခွာလာခဲ့ကြပါတယ်…။ တောင်များသောအရပ်မို့တစ်ရွာနဲ့တစ်ရွာဆက်သွယ် ရေးလမ်းမှာတောလမ်းများမှအဆင်ပြေသလိုသွား လာကြရင်းလမ်းကြောင်းတွင်နေခြင်းမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ နွေရာသီကာလမို့သစ်ပင်ကြီးများမှာရွက်ဟောင်း ကြွေ၍ရွက်သစ်များဝေလျက်တောမီးလောင်ထား ခြင်းကြောင့်တောအုပ်အောက်ခြေများရှင်းလင်းလျက် ရှိနေပါတယ်… ။

” အဲလောက်အဝေးကြီးက ကောင်မလေးနဲ့ဘယ်လို ကြိုက်သွားတာလဲကွ..ငါ့ကိုတောင်မပြောဘူးလျို ထားတယ်…” ”…ဆောင်းတုန်းက သူတို့ရွာကောက်ရိတ်အငှါး သွားတုန်းက ကြိုက်ကြတာကွ…မပြောဖြစ်တာ ကတော့ ငါရွာရောက်တာတစ်လမပြည့်သေးဘူးလေ မင်းနဲ့လည်းသေချာမဆုံဖြစ်သေးလို့ပါ…” ”…အဲတာကအရေးမကြီးပါဘူး..ငါပြောထားတဲ့ ဒါလေးကော…” ” လက်ပံကုန်းရွာထိပ်မှာညဆယ်နာရီဖွင့်တဲ့ဆိုင်ရှိပါတယ်အပြန်ကျမှသောက်ကြတာပေါ့…” လက်မကိုပါးစပ်နားကွေးပြသောမိုးအောင်ကြောင့် ဇော်လင်းကရယ်မောကာရှင်းပြရင်းဖြင့်လသာသာဖြင့် နှစ်ယောက်သားစနောက်၍လျောက်လာကြရာ ရှစ်နာ ရီကျော်ကျော်ခန့်တွင် လက်ပံကုန်းရွာထိပ်သို့ရောက်လာပါတော့တယ်… ။

”..မိုးအောင် ဟိုမှာအရက်ဆိုင် မင်းသောက်ပြီးစောင့်နေ ငါသိပ်မကြာဘူးပြန်လာမယ်…” မိုးအောင်လက်တွင်းပိုက်ဆံများထိုးပေး၍ဆီမီးရောင်ထိန်ထိန်လူစုစုရှိနေသောအရက်ဆိုင်ဖွင့်ထားရာ တဲကြီးတစ်လုံးကိုညွန်ပြ၍ ဇော်လင်းတစ်ယောက် ရွာတွင်းဝင်သွားရာမိုးအောင်လည်း မြေစိုက်အရက်ဆိုင် လေးအတွင်းဝင်၍အရက်တစ်ပိုင်းမှာသောက်၍ ဇော်လင်းကိုစောင့်ဆိုင်းနေပါတော့တယ်….။ မိုးအောင်အရက်တပိုင်းကုန်ချိန်ရောက်သော်လည်းဇော်လင်းတစ်ယောက်ပြန်မလာသေးသောကြောင့်မိးအောင် တစ်ယောက်ဆိုင်တွင်ဒီအတိုင်းထိုင်နေ၍မကောင်းတာ ကြောင့်နောက်တပိုင်းမှာပြီးအချိန်ဆွဲသောက်နေရပြန်တယ်…။ ဆိုင်မှာတစတစဖြင့်လူများပါးလာပြီးသောက်သုံးသူဟူ၍မိုးအောင်တစ်ယောက်သာရှိနေပါတော့တယ် ။

”…ကောင်လေး..မပြန်သေးဘူးလား….ဆိုင်ပိတ်တော့မယ်…” ”..ဟုတ်ကဲ့ဦးလေး ကျွန်တော်ကိုပါဆယ်နှစ်လုံးပေးပါ ကျွန်တော်ဟိုနားလေးမှာနေလို့ရမလား သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကိုစောင့်နေလို့ပါ….” ”…အော်…အေး.. လူပျိုသွားလည်တာလား ကြာတတ်ပါတယ်.. ရတယ် ထိုင်ခုံတစ်လုံးယူသွား ပြန်မှဆိုင်ရှေ့ချခဲ့ပေါ့…” ” ကျေးဇူးပါ ဦးလေး…” အရက်ဖိုးကျသင့်ငွေများပေးချေပြီး ဆိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးကနားလည်မူရှိစွာပေးလိုက်သော ခုံကိုယူ၍ မိုးအောင်တစ်ယောက် ဆိုင်ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းလရောင်အောက်တွင်ထိုင်ရင်း ဇော်လင်းကိုစိတ်အတွင်းကျိန်ဆဲလျက်ရှိနေပါတယ်..။

နောက်ထပ်နာရီဝက်ခန့်စောင့်ဆိုင်းပြီးသောအခါမှဇော်လင်းတစ်ယောက်ပြန်ရောက်လာရင်း စပ်ဖြီးဖြီးဖြင့်… ”.ဟဲဟဲ..စောင့်နေရတာ ကြာသွားလား သူငယ်ချင်း…” ”..မအေ…ငါမဆဲလိုက်ချင်ဘူး အရက်ဆိုင်ပိတ်လို့ ဒီမှာ ထိုင်စောင့်နေတာနာရီဝက်လောက်ရှိပြီ… ဘာတွေလုပ်နေလို့ဒီလောက်ကြာတာလဲ” ”..ဘာမှမလုပ်ပါဘူးကွာ သူတို့အိမ်ပေါ်မှာပဲ ဒီအတိုင်းရိုးရိုးသားသားထိုင်စကားပြောနေရင်း စကားစမပြတ်နိူင်ဖြစ်နေတာတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..” ”..ရပါတယ်ကွာ ထားလိုက်ပါတော့ ရော့.ကစ်လိုက်အုံး…” ”..မင်းရော..သောက်လေ…” ”…ဖားမနေနဲ့ဟေ့ကောင်..မင်းကိုစောင့်ရင်းသောက်တာ တစ်လုံးကုန်တယ် ငါမူးချင်နေပြီ…” ငယ်သူငယ်ချင်းများပီပီ မိုးအောင်မှာကြာရှည်စိတ် မဆိုးနိူင်ပဲ ဇော်လင်းအားသူဝယ်ထားသောအရက်ထဲမှ တစ်လုံးထိုးပေးလိုက်ရာ ဇော်လင်းလည်းအမြည်းမပါ ရေမပါမော့သောက်ရင်းနှစ်ယောက်သားလရောင်အလင်းနဲ့ရွာပြန်လာခဲ့ကြတော့တယ်…။

သွားလာနေကျလမ်းဖြစ်သည့်အပြင် လရောင်ကနေ့ဖက်နဲ့မခြားလင်းထိန်နေတာကြောင့် အရက်သောက်လိုက်သီချင်းများအော်ဆိုလိုက်ဖြင့် နှစ်ယောက်သားရွာပြန်လာခဲ့ကြတော့တယ်…။ လက်ပံကုန်းရွာမှထွက်ပြီးတစ်နာရီခန့်အကြာ လမ်းတစ်နေရာတွင်ခနနားကြရင်းဝယ်လာသော အရက်များအကုန်သောက်လိုက်ကြရာနှစ်ယောက်လုံး မူးယစ်ကုန်ကြတော့တယ်။ မိုးအောင်မှာဆိုင်တွင်သောက်လာသေးသည်မို့လမ်းလျောက်ရင်းသိုင်းကွက်နင်းနေတော့တယ်…။

အာလေးလျာလေးသံဖြင့်…. ”…ဇော်လင်း လမ်းမလျောက်ချင်တော့ဘူးကွာ နီးစပ်ရာတနေရာအိပ်ကြရအောင်…” ”..အေး..ပြန်မယ့်ခရီးကလည်းဝေးသေးတယ် တစ်နေရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှထပြန်ကြတာပေါ့… ” မိုးအောင်အဆိုကိုဇော်လင်းကထောက်ခံရင်းဘေးဘီဝဲယာလှမ်းကြည့်ရင်းသိုင်းကွက်နင်းလျောက်လာခဲ့ကြတယ်…။ နှစ်ယောက်သားမူးယစ်နေကြတာကြောင့်သူတို့ရွာ သွားတဲ့လမ်းမဟုတ်ပဲတစ်ခြားသောလမ်းခွဲတစ်ခုကိုလျောက်နေမိမှန်းနှစ်ယောက်သားမသိကြဘူး…။ ”..ဟေ့ကောင်..မိုးအောင် ဟိုမှာအဆောက်အဦးတစ်ခုတွေ့လား….” ”..လူနေလားမသိဘူးကွ လာကွာ လူနေလည်း တစ်ညခွင့်တောင်းပြီးအိပ်ကြမယ်…” လမ်းဘေးခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်အုတ်တိုက်တခုကို ဇော်လင်းကအရင်လှမ်းတွေ့တာကြောင့်မိုးအောင်ကိုပြရင်းနှစ်ယောက်သားအုပ်တိုက်ဆီလျောက်သွားလိုက် ကြတော့တယ်…။ အနီးရောက်တော့မှနွယ်ပင်တစ်ချို့အုပ်နံရံပေါ်တွယ်တက်နေတဲ့အုတ်တိုက်ပျက်တစ်ခုမှန်းတွေ့လိုက်ကြရ တော့တယ်..။

”..လူမရှိဘူးထင်တယ် အထဲဝင်အိပ်မယ်ကွာ…” ”..ဒီလောက်ပျက်နေတာ ဘယ်ကလူရှိမလဲကွ…” နှစ်ယောက်သားတခါးမရှိသောဝင်ပေါက်ရှေ့ရပ်၍အပြန်အလှန်ပြောဆိုနေကြချိန်မှာပင် ချောင်းဟန့်သံ ခပ်အုပ်အုပ်ပြုပြီး အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းမှလူရိပ်တစ်ခုလှမ်းထွက်လာ တာတွေ့လိုက်ရတာကြောင့်နှစ်ယောက်သားကြောင် သွားကြတယ်..။ ” ဘုန်း..ဘုန်းကြီးတစ်ပါးပဲဇော်လင်း ဒါဘုန်းကြီးကျောင်းထင်တယ်…” ”..ဘုန်းကြီးတွေ့မှတော့ဘုန်းကြီးကျောင်းပေါ့ကွ..” တစ်စွန်းတစလရောင်ကျနေရာအုပ်တိုက်ပျက်ဝင်ဝတွင် ဘုန်းကြီးတစ်ပါးထွက်လာရပ်ရင်းသူတို့ဖက်မျက်နှာမူ၍ ငြိမ်သက်စွာဖြင့်ရှိနေတယ်။

မျက်နှာကိုသဲကွဲစွာမမြင်ရတာကြောင့်ရုပ်ရည်၊အသက်အရွယ်ကိုတော့ခန့်မှန်းလို့မရကြဘူး။ ယိမ်းထိုးနေရာမှဇော်လင်းကလက်အုပ်ချီလိုက် ရင်း.. ”..အရှင်ဘုရားတပည့်တော်တို့ ဒီမှာတစ်ညလောက် ညအိပ်တည်းခိုချင်ပါတယ် ဘုရား…” …အင်း…ဝင်ခဲ့…. ရပ်နေသောဘုန်းကြီးမှ လည်ချောင်းကွဲသံကြီးဖြင့်ဘုန်းကြီးမှပြန်ဖြေရင်း ပြောလာသံကြောင့်မူးနေသောနှစ်ယောက်မှာ ဘာကြောင့်ဟုမဆိုနိူင်ကြက်သီးမွေးညှင်းများအလိုလို ထကုန်တော့တယ်..။

နှစ်ယောက်သားဘုန်းကြီးနောက်မှအတွင်းသို့လိုက်ဝင်ကြရာ အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းမီးမထွန်းထားသော်လည်း အပေါ်မှအမိုးအကာများပေါက်ပြဲနေသောကြောင့် အတွင်းတွင်အလင်းရောင်ရိုးတိုးရိပ်တိတ်ရနေတယ်..။ ဒီလောက်ယိုယွင်းနေသောသောကျောင်းတိုက်မှာ ဒီဘုန်းကြီးဘယ်လိုသီတင်းသုံးနေထိုင်တာလဲလို့ နှစ်ယောက်သားမူးနေသည့်ကြားမှ အံ့သြစိတ်တော့ဝင်နေမိကြတယ်…။ ဘုန်းကြီးကလရောက်မရောက်တဲ့အခန်းထောင့်တစ် နေရာမှာရပ်လိုက်ရင်း… ” မင်းတို့ ဒီမှာပဲဖြစ်သလိုအိပ်ကြတော့ ကျောင်းက ဟောင်းနေတော့ ဘုန်းကြီးလည်းဖြစ်သလိုနေနေရ တာပါပဲ…” ” တင်ပါ့ဘုရား..တည်းခိုခွင့်ရတာပဲဝမ်းသာလှပါပြီ..” ဘုန်းကြီးမှသူတို့နှစ်ယောက်အိပ်ရန်အခန်းထောင့်တစ်နေရာမှခုတင်တစ်လုံးကိုညွန်ပြရာဇော်လင်းကလက် အုပ်ချီ၍ဝမ်းသာကြောင်းပြောလိုက်ပါတယ်…” ဘုန်းကြီးမှာ ဇော်လင်းနဲ့မိုးအောင်ကိုမျက်လုံးစိမ်းများ ဖြင့်တခနမျစိုက်ကြည့်နေရာ သတိထားမိသော ဇော်လင်းမှာအလိုလိုကြောက်စိတ်များဝင်၍ယခု နေရာတွင်နေလိုစိတ်ပင်မရှိတော့ပေ။ ဘုန်းကြီးမှာခနအကြာအတွင်းဖက်ကိုဝင်သွားတော့တယ်။

”…မိုးအောင်..မိုးအောင်…မင်းရသေးလား…” ..အင်..ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ.. အိပ်မယ်လေ… …အေး..အေး….လာ..လာ…. ဇော်လင်းတစ်ယောက်သူ့စိတ်အတွင်းမသိုးမသန့်ခံစား နေရမူကို မိုးအောင်ကိုအဖော်ပြုတိုင်ပင်ရန်ကြိုးစား သော်လည်းမိုးအောင်မှာအရက်ရှိန်တဖြည်းဖြည်းတက်ကာခေါင်းပင်စိုက်လုမတတ်ရှိနေတာကြောင့်လက်လျော့လိုက်တော့တယ်…။ ဟောင်းနွမ်းနေသောကုတင်တစ်လုံးကအခန်းထောင့်တွင်ရှိနေပြီးသစ်သားပြားများခင်းထား၍ ဝါးပိုးဝါးအပိုင်း နှစ်ခုကိုအလယ်မှထက်ခြမ်းခွဲပြီးခေါင်းအုံးရန်ပြူလုပ်ထားတယ်.. ။ ဇော်လင်းမှာမိုးအောင်ကိုကုတင်နံရံဖက်အခြမ်းသို့တွဲကူပို့လိုက်ရာကုတင်ပေါ်ရောက်သည်နဲ့မိုးအောင်တစ်ယောက်ခနအတွင်းတခေါခေါတခူးခူးဟောက်၍အမူး ရှိန်ဖြင့်အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်.. ။

ဇော်လင်းမှာတော့မိုးအောင်ဘေးလှဲချရင်းအိပ်မပျော်နိူင်ပေ။ ဇောချွေးပြန်၍အမူးပြေချင်သလိုဖြစ်နေသောကြောင့် ပုံမှန်မဟုတ်သောအခြေအနေများကိုတရေးရေးပြန် တွေးနေမိတော့တယ်..။ သူတို့ရွာနဲ့လက်ပံကုန်းရွာသွားသောလမ်းကြောင်းတွင် ယခုလိုအုပ်တိုက်ပျက်ဘုန်းကြီးကျောင်းမရှိဟုဇော်လင်းတွေးနေမိတယ်။ ယခုရောက်နေသောနေသောအုပ်တိုက်တွင်ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးတည်းသာတွေ့ရပြီးတောရဆောက်တည် နေသောဘုန်းကြီးများလားဟုတွေးမိသော်လည်းစိတ် စနိူးစနောင့်ဖြစ်နေသောကြောင့်မအိပ်ပဲအခြေအနေစောင့်ကြည့်ရန်တွေးနေမိတော့တယ်….။

..ရှပ်…ရှပ်…ရှပ်…ရှပ်…. ဇော်လင်းတစ်ယောက်အိပ်ချင်စိတ်ကိုကြိုးစားထိန်းချုပ်၍ရှိနေချိန်တွင်နောက်ဖေးအဆောင်ဖက်ဆီမှ ခြေသံများကြားလိုက်ရတာကြောင့်ဇော်လင်းတစ်ယောက်ကုတင်မှအသာထထိုင်ပြီးခြေသံကိုနားစွင့် နေမိတော့တယ်…။ ခြေသံကပျောက်မသွားပဲဆက်လက်ထွက်ပေါ်နေတာ ကြောင့်ကုတင်ပေါ်မှအသာယာဆင်းလိုက်၍လူပ်ရှားသံ မကြားစေရန်ခြေကိုဖွနင်းပြီးဘုန်းကြီးဝင်သွားရာ အတွင်းဖက်ဆီသို့အသာအယာဝင်သွားလိုက်တော့တယ်…။ အတွင်းဖက်အခန်းမှာလည်းအမိုးများပေါက်ပြဲပြီး လရောင်တစွန်းတစလရောင်ဖျာကျနေတာကြောင့် လရောင်အလင်းနဲ့မျက်လုံးဝေ့ပြီးဘုန်းကြီးကိုလိုက် ရှာကြည့်ရာမတွေ့ရသောကြောင့်အနောက်ဖက်ဆောင် မှတစ်ဆင့်အပြင်ဖက်ကိုထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်…။

အပြင်ဖက်တွင်လရောင်ကြောင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဇော်လင်းမြင်တွေ့နေရပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲကျောင်းနောက်ဖက်တောင်ကုန်းအောက်ကိုဆင်းနေတဲ့ ဘုန်းကြီးနောက်ကျောကိုတွေ့လိုက်ရတာကြောင့်ဇော်လင်းလည်း ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုးလိုက်ပါသွားခဲ့တော့တယ်။ ရှေ့မှသွားနေတဲ့ဘုန်းကြီးရဲ့နောက်ခပ်ခပ်လှမ်းလှမ်းမြင်သာရုံအကွာအဝေးကနေဇော်လင်းမျက်ချည်ပြတ်မခံပဲလိုက်လာခဲ့တာကျောင်းနဲ့အတော်ဝေးဝေးရောက်လာခဲ့ကြတော့တယ်..။

တစ်နေရာရောက်တော့ရှေ့ကသွားနေတဲ့ဘုန်းကြီးရပ်လိုက်တာတွေ့ရပြီးဘေးဘီဝဲယာခေါင်းငဲ့ကြည့်နေတာကြောင့်သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်နောက်ဇော်လင်းကမန်းကတန်းကွယ်လိုက်မိတယ် ။ ဘုန်းကြီးဟာနေရာမှာထိုင်ချပြီးရုတ်တရက်မြေပြင်ကို လက်ဗလာနဲ့တူးဆွနေတာဇော်လင်းတွေ့လိုက်ရတယ်။ မြင်ကွင်းကဝေးနေတာကြောင့်ဇော်လင်းလည်းစိတ်ဝင်စားသွားမိတယ် ။ ဘုန်းကြီးဘာကိုတူးဆွနေတာလည်းသိလိုစိတ်ပေါ်လာတာကြောင့် သစ်ပင်များအကာအကွယ်ပြုပြီးနီးနိူင်သမျ နီးအောင်ချည်းကပ်ခဲ့ရင်း မြင်ကွင်းကိုရှင်းလင်းစွာမြင် နိူင်တဲ့အကွာအဝေးရောက်ချိန်ကျမှ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ကို အကာအကွယ်ပြုပြီးမြေကြီး ကိုတူးနေတဲ့ဘုန်းကြီးကိုကြည့်လိုက်မိတယ်…။

မြေကြီးဟာ တူးဆွပြီးသားဖို့မြေဖြစ်ပုံရတယ်။ဘုန်းကြီးကဒူးထောက်ထိုင်ပြီးမြေသားကိုဘေးနှစ်ဖက်ကိုယက်ထုတ်နေတာအတော်နက်နေတာတွေ့လိုက်ရ တယ်။ ဇော်လင်းဟာ ဘုန်းကြီးဘေးပတ်လည်ကပတ်ဝန်းကျင်ကိုတချက်ဝေ့ ကြည့်မိချိန်မှာမျက်လုံးပြူးသွားမိတော့တယ် ။ သူမြင်လိုက်ရတာကမြေစာပုံမို့မို့တွေနဲ့အတူ၊ မှတ်တိုင်ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် ဒီနေရာဟာ သချိုင်းကုန်းတစ်ခုဖြစ်နေမှန်းသိလိုက်ရ တာကြောင့်ဖြစ်ပါတော့တယ်…။ ဒီနေရာရဲ့အနီးဆုံးနေရာဟာ လက်ပံကုန်းရွာဖြစ်တာကြောင့် လက်ပံကုန်းရွာသင်ချိုင်းဖြစ်မယ်လို့လည်းတဆက် တည်းပြန်တွေးလိုက်မိတယ် ။ ဒီလိုသင်ချိုင်းမြေထဲညနက်သန်းခေါင်ဘုန်းကြီးက ဘာတွေတူးနေရတာလဲဇော်လင်းပိုစိတ်ဝင်စားသွားမိတော့တယ် ။

ဘုန်းကြီးမှာမြေကျင်းကိုအတော်တန်အနက်မျတူးဖော်ပြီးသောအခါ အဝတ်ပတ်ထားသောအထုတ်တစ်ခုသူ့လက်အတွင်း ပါလာကြောင်းဇော်လင်းတွေ့လိုက်ရတယ်…။ ဘုန်းကြီးပုံစံကအဝတ်ပတ်ထားသောအထုတ်ကိုတွေ့ရသောအခါအငမ်းမရဟန်ဖြင့်အဝတ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဖြဲလိုက်တဲ့အခါ လသားအရွယ်ခလေးတစ်ယောက် ပေါ်ထွက်လာပါတော့တယ်….။ ခလေးအလောင်းမှာလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်နဲ့နေ့က မြုတ်ထားခြင်းဖြစ်နိူင်ကြောင်းဇော်လင်းတွေးလိုက်သလိုခလေးအလောင်း ဘုန်းကြီးဘာလုပ်မလဲ ဇော်လင်း စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေစဉ်… …ဟာ…. လန့်ပြီးပါးစပ်ကအသံထွက်မအော်မိဖို့ဇော်လင်းအတော်ထိန်းလိုက်ရတယ်…။ ဇော်လင်းမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကအတော့်ကိုကြောက်လန့်သွေးပျက်စရာကောင်းလွန်းတာကြောင့်ဖြစ်ပါတယ်..။

ဘုန်းကြီးဟာ လသားခလေး အလောင်းကိုခြေနှစ်ချောင်းကို ကိုင်ပြီးဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ပြုတ်ထွက်သွားတဲ့ခြေထောက်တစ်ချောင်းကိုလက်က ကိုင်ပြီးအငမ်းမရစားသောက်နေပါတော့တယ်…။ ခြေတချောင်းကုန်သွားတဲ့အခါကိုယ်ခန္ဓာနဲ့တွဲနေတဲ့ နောက်ထပ်ခြေတစ်ချောင်းကိုဆွဲဖဲ့ပြီး ပလုပ်ပလောင်း အငမ်းမရစားနေပြန်တယ် ။ ဒုတိယခြေတချောင်းကုန်တဲ့အခါမှာတော့ ခေါင်းနဲ့တွဲနေတဲ့ကိုယ်လုံးကိုင်ပြီးစတင်စားသောနေတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဇော်လင်းတစ်ယောက် ကြောက်လန့်မူကြောင့်ဒူးတဆတ်ဆတ်တုန်လျက် ရှိနေပါတော့တယ်… ။ သူတွေ့နေရသောဘုန်းကြီးမှာရိုးရိုးလူသားတစ်ယောက် မဟုတ်ပဲ သရဲတစ္ဆေဘုန်းကြီးတစ်ပါးဖြစ်မှန်းသိလိုက် ရပါတော့တယ်… ။ ဇော်လင်းမှာနောက်သို့တရွေ့ရွေ့ဆုတ်လျက် အုပ်တိုက်ပျက်ရှိရာသို့အလျင်အမြန်ပြေးပါတော့တယ်..။

သူမြင်တွေ့ခဲ့ရသောဘုန်းကြီးသရဲကခလေးအသား စားနေသောမြင်ကွင်းက ဖျောက်ဖျက်မရစွာကပ်ငြိပါလာတာကြောင့်နောက်ကျောမလုံစွာဖြင့်နောက်သို့မကြာခနလှည့်ကြည့်ရင်း အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းသို့ရောက်လာပါတော့တယ်..။ ဇော်လင်းတစ်ယောက်မိုးအောင်အိပ်နေသော ကုတင်အနီးရောက်သောအခါတွင် မိုးအောင်တစ်ယောက် တခေါခေါတခူးခူးဟောက်၍ အိပ်ပျော်နေတုန်းပင်ရှိနေပါသေးတာကြောင့် ဇော်လင်းမှာ ကြောက်ရွံ့ဇောဖြင့်မိုးအောင်ကို အတင်းလူပ်နိူးလိုက်ပါတော့တယ်…။ …မိုးအောင်…မိုးအောင်…ထထ..ဟေ့ကောင်…မိုးအောင်… မိုးအောင်တစ်ယောက်မနိူးတာကြောင့်ဇော်လင်းအခက်ကြုံနေရတော့တယ်…။

မကြာခင်ဘုန်းကြီးသရဲရောက်လာပါကသူတို့နှစ်ယောက်အတွက်အန္တရယ်ရှိနိူင်ကြောင်းတွေးရင်းကြောက်စိတ်ကြောင့်ဇောချွေးများပြန်နေပါတော့တယ်…။ ဒါကြောင့်မိုးအောင်ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းနောက်တခါထပ် နိူးပြန်ပါတယ်..။ ..မိုးအောင်..မိုးအောင်….မိုးအောင်…. …အင်…အင်….အင်… ….အသံသိပ်မထွက်နဲ့ မိုးအောင် ခုငါတို့နဲ့တွေ့နေရတာ ဘုန်းကြီးသရဲပဲ… …ဟင်..ဘုန်းကြီးသရဲ…. ..အသံသိပ်မကျယ်နဲ့ ငါနောက်မှအကြောင်းစုံရှင်းပြမယ် အခုငါတို့ ဒီကအမြန်ပြေးဖို့လိုနေပြီ… ဇော်လင်းဒုတိယတစ်ကြိမ်ကိုင်ဆောင့်နိူးချိန်တွင်မိုးအောင်င်တစ်ယောက်နိူးလာပေမယ့် အမူးရှိန်မပြေသေးတာမို့ အသိစိတ်မဝင်သေးတာကြောင့်ပါးနှစ်ဖက်ကိုခပ်ဆတ် ဆတ်ရိုက်ပြီးပြောနေရာမိုးအောင်မှာသရဲဆိုသောအသံကြောင့်ငုတ်ခနဲထထိုင်လိုက်တယ်…။

…ဒကာလေးတွေ မအိပ်ကြသေးဘူးလား…. အဲဒီအချိန်မှာပဲနောက်ဖေးဆောင်ကထွက်လာတဲ့ဘုန်းကြီးအသံ အက်ကွဲကွဲကြီးကြားလိုက်ရတာကြောင့် ခလေးအသားကိုစားနေတာကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့ရတဲ့ဇော်လင်းကိုယ်ဆတ်ခနဲတုန်တက်သွားတယ်…။ …ဒကာလေးတွေ အိပ်မကြသေးဘူးလား…. ဘုန်းကြီးသရဲကနောက်တစ်ကြိမ်မေးလာပြန်တယ်..။ ဇော်လင်းမှာမိုးအောင်အားလက်ကုတ်၍ဝင်ပေါက်ဆီသို့ ခြေဖော့နင်း၍လျောက်လာခဲ့ရာမိုးအောင်လည်းဘုမသိ၊ဘမသိဇော်လင်းနောက်မှကပ်လိုက်လာပါတယ်…။ မိုးအောင်မှာပြိုကျနေသောအုပ်ကျိုးတစ်ခုကိုနင်းမိရာမှ အသံထွက်သွားပါတော့တယ်…။

..ဒကလေး..ဘာသံတွေလဲ… ..မိုးအောင်ပြေးတော့..ပြေး…. အတွင်းဖက်မှဘုန်းကြီးသရဲလှမ်းမေးသံကြောင့်ဇော်လင်းမှာမိုးအောင်ကိုလေသံတိုးတိုးဖြင့်ပြေးရန်သတိပေးပြီးသူကိုယ်တိုင်လည်းတခါးဝမှတစ်ဆင့်အပြင်သို့ ပြေးထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်…။ …မင်းတို့ကိုယ်တိုင်ငါနေရာလာတည်းပြီး ငါခွင့်ပြုချက် မရပဲထွက်သွားဖို့လုပ်နေကြတာလား..ငါအကြောင်းသိမယ်… နှစ်ယောက်သားပြေးထွက်လာကြချိန်တွင်သူတို့နောက်ဖက်အုပ်တိုက်ပျက်အတွင်းမှဘုန်းကြီးသရဲရဲ့အံကြိတ်ကြိမ်းဝါးသံကိုကြားလိုက်ကြရပါတော့တယ်…။ …လက်ပံကုန်းရွာဖက်ပြေးမယ်မိုးအောင်.. ဇော်လင်းနဲ့မိုးအောင်နှစ်ယောက်လက်ပံကုန်းရွာဖက်သို့ ဦးတည်ပြေးလွားရင်းနောက်သို့တချက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိကြရာ…. ..ဟာ..ဘာကောင်ကြီးလဲဇော်လင်း… …ပြေး..မိုးအောင်..အဲတာ..ဘုန်းကြီးသရဲ… ဘုန်းကြီးသရဲမှာလေပေါ်မှပျံဝဲရင်းသူတို့နောက်လိုက်ပါ လာရာနှစ်ယောက်သားအူယားဖားယားဖြင့်ပြေးနေကြ ပါတော့တယ်…။

..မင်းတို့ အသားကိုစားမယ်သွေးကိုသောက်မယ် အသေသားတွေစားနေရတာကြာနေပြီ.ဒီနေ့တော့ အရှင်သားလေးစားရပြီပေါ့.. နှစ်ယောက်သားနောက်ဆီမှကြိမ်းဝါးသံကသွေးပျက်ဖွယ်ရာအတိမို့ ပုဆိုးမနိူင်ပဝါမနိူင်ဖြင့် ပြေးနေကြပြီး နောက်ကိုတချက်ပြန်လှည့်အကြည့်မှာဘုန်းကြီးသရဲက လေပေါ်ဝဲရင်းသူတို့နောက်ကိုလိုက်လာတာမကြာခင် မှီတော့မည်မို့နှစ်ယောက်သားထိတ်လန့်တကြားဖြစ် ကုန်ကြတယ် ။ ထိုအချိန်မှာပဲသူတို့ရှေ့ခပ်လှမ်းလှမ်းဆီမှစကား ပြောသံများကြားလိုက်ရတာကြောင့်နှစ်ယောက်သား အားတက်သွားပြီးတိုင်ပင်စရာမလိုပဲခြေလှမ်းများက ထိုနေရာဆီပြေးလွားသွားကြပါတော့တယ်…။

..ဟေ့…ဘယ်သူတွေလဲကွ… ..သ..သ…သရဲ…လိုက်…လိုက်… ….ကယ်….ကယ်…ကြ…ပါ….. တောင်ပေါ်မှသစ်လုံးများကိုကျွဲဖြင့်ဆွဲဖြင့်ဆွဲ၍သွား နေကြသူနှစ်ယောက်မှာ ခြေသံတဖုတ်ဖုတ်ဖြင့်ပြေးလာ သောခြေသံကြောင့်ကျွဲများလန့်ကုန်သဖြင့်ထိန်းနေကြ ရင်းတစ်ယောက်မှလှမ်းမေးလိုက်ပါတယ်..။ ဇော်လင်းနဲ့ မိုးအောင်မှာတစ်ကိုယ်လုံးချွေးများရွဲစိုလျက်ရင်ဘတ်ကြီးနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့်မောပန်းစွာဖြင့်ရှိနေရာမှ လူတွေ့ရခြင်းကြောင့်အပြေးရပ်လိုက်ပြီးနောက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်ရာ ဘုန်းကြီးသူရဲကိုမတွေ့ရတော့ပါဘူး။ ”..သရဲခြောက်ခံလာရတယ်ထင်တယ် လာ ကျုပ်တို့နဲ့ရွာလိုက်ခဲ့…. ” ကျွဲသမားကတစ်စုံတရာကိုသိနေဟန်မိုးအောင်နဲ့ ဇော်လင်းကိုလက်ပံကုန်းခေါ်သွားပါတယ်.. ။ သစ်ဆွဲသမားများပြောပြချက်အရနောက်နေ့မနက်စော စောသစ်တင်လှည်းများလာမည်မို့သူတို့သစ်ကွက်မှ သစ်များမနက်အကုန်စုံစေရန်ညပိုင်းလရောင်နဲ့အလုပ်လုပ်နေကြခြင်းဖြစ်ပါတယ်…။

မိုးအောင်နဲ့ဇော်မင်းမှာကံကောင်းထောက်မစွာသစ်ဆွဲ သမားနှစ်ယောက်နဲ့ဆုံတွေ့ကြခြင်းပါ..။ လက်ပံကုန်းရွာအနီးသစ်စခန်းရောက်ချိန်တွင် ကျွဲများတံပိုးဖြုတ်၍ဆွဲလာသောသစ်များကိုသစ်ဆွဲသမားနှစ်ယောက်ကသစ်ပုံတွင်စီထပ်ခြင်း ပြုလုပ်နေကြချိန် မိုးအောင်နဲ့ဇော်လင်း မှာရေအိုးစင်တစ်ခုတွေ့သောကြောင့်ရေကိုအငမ်း မရတစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်သောက်နေကြပါတော့တယ်.. ။ ပြီးတော့ကွပ်ပစ်ပေါ်မောမောနဲ့ခြေပစ်လက်ပစ် လဲချလိုက်ကြပါတော့တယ်..။ ”…ခင်များတို့ဘုန်းကြီးသူရဲအခြောက်ခံလာကြရပြီ ထင်တယ်…” …ဟာ ကျွန်တော်တို့ဘာဖြစ်လာလဲသိနေတယ်… …ဟင် ခင်များကကျွန်တော်တို့ဖြစ်လာတာ ဘယ်လိုသိတာလဲ… သစ်ဆွဲသမားတစ်ယောက်သူတို့နှစ်ယောက်အနီး လျောက်လာရင်းပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်မိုးအောင် နဲ့ဇော်မင်းအံ့သြသွားကြတယ်။

သစ်ဆွဲသမားကပြုံးလိုက်ရင်းကွပ်ပစ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်..။ … ညနက်သန်းခေါင်အဲဒီလမ်းက ဘယ်သူမှမဖြတ်ရဲ ကြဘူးဗျ ဘုန်းကြီးသူရဲတစ်ပါးလိုက်ခြောက်တာ ကြုံရလွန်းလို့လေ… မိုးအောင်မှ… ..အဲဒီဘုန်းကြီးသူရဲအကြောင်းသိရင်ပြောပြပါလားအကို…. ….ဟုတ်တယ်အကို သိရင်ပြောပြပေးပါ ကြောက်လည်းကြောက်တယ်စိတ်လည်းဝင်စားတယ်… ဇော်မင်းကလည်းသိလိုကြောင်းဝင်ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါတယ်..။ သစ်ဆွဲသမားပြောလာသောအကြောင်းအရာမှာ ”..မင်းတို့ညအိပ်ခဲ့တဲ့အုပ်တိုက်ပျက်က ရှေးတုန်းက ဘုန်းကြီးကျောင်းဆောင်တစ်ခုပဲ အရင်ကအဲဒီအနား ပတ်လည်မှာရွာတစ်ရွာရှိခဲ့ဖူးတယ် နောက်တော့ကပ် ရောဂါတစ်ခုကြောင့်ရွာပျက်သွားခဲ့တယ်..။ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာလည်းကျောင်းထိုင်မရှိတော့ဘူးပေါ့ဒီလိုနဲ့လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်က ဘုန်းကြီးတစ်ပါးအဲဒီကျောင်းဟောင်းကိုဘယ်နယ်က မှန်းမသိတဲ့ဘုန်းကြီးတစ်ပါးရောက်လာတယ်..။

တစ်လတစ်ခါလောက်တော့ရွာကိုဆွန်းဆန်စိမ်းအလှူခံ ကြွလာလေ့ရှိတယ်..။ တစ်ချို့အပြောကအဲဒီဘုန်းကြီးဟာဝိနည်းတော်နဲ့မညီ ဘူးပြောကြတယ် တောနေသတ္တဝါအကောင်ဗလောင် တွေသတ်နေတာ တချို့တွေ့သူတွေ့တယ်ပြောတာပဲ…။ ဒီလိုနဲ့ကုန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်က အဲဒီကျောင်းနားကဖြတ်သွား သူတစ်ချို့အပုတ်နံ့ရလို့အထဲဝင်ကြည့်ကြတော့ အထဲမှာသေလို့အပုတ်နံ့တောင်ထွက်နေတဲ့ဘုန်းကြီး ကိုတွေ့လိုက်ကြရတော့တယ်…။ ဒါနဲ့ပဲရွာသားတွေကပဲကျောင်းနားမှာမီးသဂြိုလ်ပေး လိုက်ကြတာပါပဲ…။

ခက်တာကအဲဘုန်းကြီးပျံလွန်တော်မူပြီးသိပ်မကြာဘူး ညဖက်ဖြတ်သွားဖြတ်လာတစ်ချို့ကိုလိုက်ခြောက်လို့ ညဖက်ဆိုအဲဒီလမ်းဘယ်သူမှမသွားရဲကြတော့ဘူး.. ခုမင်းတို့ကြုံလာရတာလည်းဘုန်းကြီးသရဲပါပဲ….” သစ်ဆွဲသမားစကားအဆုံးမိုးအောင်နဲ့ဇော်လင်း ကြက်သီးမွေးညှင်းများထောင်ထ၍နောက်ကျော မလုံစွာဘေးဘီဝဲယာကြည့်နေမိကြပါတော့တယ်..။ မိုးအောင်မှာမူးပြီးအိပ်နေသောကြောင့် ကြောက်လန့်စရာကိစ္စသိပ်မကြုံလိုက်ရသော်လည်း ဘုန်းကြီးသရဲခလေးအလောင်းဖော်စားနေသောမြင်ကွင်းကိုပင်မြင်ခဲ့ရသောဇော်လင်းမှာပို၍ထိတ်လန့်စိတ် ဖြစ်နေပါတော့တယ်..။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက်ဘုန်းကြီးသရဲနဲ့ ဆုံတွေ့ခဲ့ရသောအကြောင်းကိုတသက်စာအမှတ်ရနေမည်မှာသေချာနေပါတော့သတည်း။

ပြီးပါပြီ