မျက်နှာဖုံးနောက်က မျက်ရည်စက်များ

မျက်နှာဖုံးနောက်က မျက်ရည်စက်များ

ကိုလှမောင် အလုပ်တွေ နားတော့မယ်တဲ့ … ကျွန်မတို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ” “အေး အလုပ်ကြမ်းသမားတွေ နားမှာတဲ့ … တိုက်အတွင်း အလှဆင်သမားတွေတော့ ချန်ထားဦးမှာလို့ ပြောတာပဲ” “ရှင်လည်း အဲဒီချန်ထားမယ့် အုပ်စုထဲပါအောင် ခေါင်းဆောင်ကို သွားပြောကြည့်ပါလား” “မရဘူးဟ … အတွင်း အလှဆင်သမားတွေက ကျွမ်းကျင်မှရတာ … ငါက အလုပ်ကြမ်းသမား” “ခက်ပြီ … ကျွန်မကိုလည်း ကန်ထရိုက်က မနက်ဖြန် မဆင်းနဲ့တော့တဲ့” သူတို့လင်မယား ပူပန်စိတ်တွေ များလာရပြီ။

တောက တက်လာပြီး သာကေတထဲတွင် အိမ်လေးတစ်လုံးထဲ မိသားစု လေးဦးစပ်တူငှားနေကြရသည်။ လကုန်လျှင် ကိုယ့်အချိုးက နှစ်သောင်း ပေးရတော့မည်။ “နေရေးက တောင်းပန်ထားလို့ရပါသေးတယ်ဟာ … စားရေးကခက်မှာ … ငါ့အထင် တစ်ပတ်လောက်ပဲ ချွေချွေတာတာစားဖို့ လက်ထဲပိုက်ဆံရှိတော့တယ်” လကုန်တော့မည် အားလုံး အခက်တွေ့နေကြသည်။

တစ်အိမ်တည်း အတူနေ ကွမ်းယာသည်ကလည်း ဆိုင်မထွက်ရသဖြင့် ညည်းသည်။ လက်ဖက်ရည် အဖျော်ဆရာလင်မယားကလည်း ဆိုင်ပိတ်ထားသဖြင့် အလုပ်မရှိ၍ ညည်းသည်။ ဆိုက်ကားသမားလင်မယားကလည်း နေ့တိုင်းရန်ဖြစ်ကာ မရှိခြင်းကို ဖောက်ခွဲပြနေကြသည်။ “ဟဲ့ … ဒီအိမ်ကဟာတွေ … ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ … အိမ်လခ” “အစ်မရေ … ဒီတစ်လလောက်တော့ သည်းခံပါဦး … ကျွန်မတို့အားလုံး အလုပ်လက်မဲ့တွေ ဖြစ်ကုန်လို့” “ဪ … နင်တို့က အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်ကုန်လို့ အိမ်လခ မပေးနိုင်သေးဘူးဆိုတော့ … ဘာလဲ … ငါက ဖာခံစားရမှာလား” “အဲဒီလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး အစ်မရယ် … တောင်းပန်တာပါ … အားလုံး ကျပ်တည်းချိန်ဖြစ်နေလို့ပါ” “မရဘူး … အားလုံး တစ်ပတ်ပဲ … တစ်ပတ်အတွင်း အိမ်လခ မပေးနိုင်ရင် အားလုံးဆင်း” လက်ကောက်တွေ တံတောင်ဆစ်ရောက်အောင် ဝတ်ထားသည့် အိမ်ရှင် မထွေးက တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို လာပြီး အော်ဟစ်သောင်းကျန်းနေသည်။

“ကိုလှမောင် … စားဖို့ ပိုက်ဆံကမရှိဘူး … ဘယ်ကပိုက်ဆံရလို့ မူးလာပြန်တာလဲ” “ဟိုကွာ ဘော်ဒါတွေနဲ့တွေ့လို့ တိုက်လိုက်တာ” “ခက်တာပဲ … မနက်ဖြန်မှ အိမ်လခမပေးနိုင်ရင်ဆိုတာ ရှင်တွေးပူရဲ့လား” “တွေးတာပေါ့ … ဘယ်မှလည်း သွားမရ၊ လာမရ … ဘာအလုပ်မှလည်းမရှိ … စိတ်ညစ်လို့” “စိတ်ညစ်တာ အရက်သောက်လို့ ပြီးရောလား” ပြီးမပြီးတော့မသိ။ ထိုညတွင် ဤအိမ်လေးအတွင်း နေထိုင်ကြသော အိမ်ထောင်ဦးစီး အိမ်ဦးနတ် လေးပါးစလုံး မူးလာကြသည်။

အိမ်ဦးနတ်နှစ်ပါး အချင်းများကာ ရန်ဖြစ်ကြသည်။ ရပ်ကွက်ရုံးကလာခေါ်သွားသည်။ “ကိုလှမောင်” “ဘာလဲ” “မနက်စောစောလေး ရွာကို ပြန်ရအောင်” “ဟိုရောက်တော့ရော ဘာထူးမှာလဲ” “ရွာဆိုတော့ ဖားလေး … ငါးလေး ရှာစားလို့ရသေးတာပေါ့ … ဟိုမှာက မရှိလို့ တောင်းစားရင်တောင် ပေးမယ့်သူ ရှိသေးတယ် … ပြီးတော့ အစ်ကို အောင်မြင့်က ကူညီမှာပါ” “အေးဟာ … နင့်အစ်ကိုကို ပြောရမှာပေါ့ … တခြားနည်းမှ မရှိတော့တာ” ထိုည ဖျာလေးတစ်ချပ်ပေါ်က ဘဝတစ်ခုမှာ ရန်ကုန်မြို့ပြ၏ နောက်ဆုံးကာလ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

နောက်တစ်နေ့တွင် သူတို့လင်မယား အထုပ်လေးပိုက်ကာ လိုင်းကားဖြင့် ရန်ကုန်ကို နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာခဲ့ သည်။ “ကိုလှမောင် … ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ မကျန်တော့ဘူး” “ဟာကွာ ခဏ ခဏ ညည်းမနေနဲ့ စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ” “ညည်းတာမဟုတ်ဘူး ပြောပြတာ … ဘာလုပ်ကြမလဲ … အစ်ကို့အိမ်မှာ ကပ်နေရတာ စိတ်ညစ်လာပြီ။ သူ့မိန်းမက နေ့တိုင်းဆဲနေတာကို ကျွန်မတော့ ခေါင်းငုံ့ခံနေရတာ စိတ်ပျက်တယ်” “အေးပါ … ငါဒီနေ့ အလုပ်တစ်ခု လက်ခံထားတယ်”

“ရှင့်အလုပ်က ဘယ်မှာလဲ … မိုးပဲချုပ်တော့မယ်” “ညဆိုင်းကွာ … ကိုအောင်မြင့်တို့နဲ့ သွားမှာ” “ရှင် အရက်တွေ သောက်မလာနဲ့ဦးနော် … အစ်ကို့အိမ်မှာ ကပ်နေရတာ မျက်နှာပူစရာ” “နင့်အစ်ကိုနဲ့ အတူသွားမှာပဲဟာ … ညကျ ထမင်းစားနှင့်” “စားစရာကို ဘာမှမရှိတာ … ရှင့်ဘာသာ အပြင်က စားလာတော့” “ငါ့ကို မစောင့်နဲ့ မိုးလင်းမှ ပြန်လာမှာ” “ရှင့်အလုပ်က ဘာအလုပ်လဲ” “ညစောင့်ပါကွာ” “ပြန်လာရင် ဘိန်းမုန့်လေးတစ်ခုလောက်” “အေး … အေး” “ဓားပြ … ဓားပြ … ကယ်ကြပါ” နံနက်မလင်းမီ ကင်းသမားများ သိမ်းသွားချိန်လေး၌ ရပ်ကွက်အတွင်း အော်သံတွေ ပေါ်လာသည်။

လူတွေ တစ်အိမ်တစ်ယောက်ထွက်ကာ တုတ်တွေ၊ ဓားတွေ၊ လက်နှိပ်မီးတွေနှင့် တောင်မှမြောက်လိုက်၊ အရှေ့မှ အနောက်လိုက်၊ ယောက်ယက်ခတ်ကုန်ကြသည်။ “ဟိုမှာ … ဟိုမှာ” “လိုက် … လိုက်” “ဟိုနားမှာလား မသိဘူး” ဓားပြအတိုက်ခံရသော အိမ်တွင်ဖြစ်သည်။ “ဓားပြတွေက ဘယ်နှယောက်လဲ” “သုံးယောက်” “ဘာတွေ ပါသွားသလဲ” “ခြင်ထောင်နဲ့လုံးထွေးပြီး အပေါ်က တက်ဖိထားတာ … အော်ရင် ဓားနဲ့ ထိုးမယ်ဆိုလို့ မအော်ရဲဘူး … ဒါတောင် လက်မောင်းကို ထိုးသွားသေးတယ် … သေတ္တာထဲရှိတဲ့ ပိုက်ဆံ တစ်သိန်းလောက်နဲ့ ဖုန်းတွေ ပါသွားတယ်” “မျက်နှာ မြင်လိုက်သေးလား” “မမြင်ဘူး … အားလုံး မတ်စ်တွေ တပ်ထားကြတယ်” လူတွေ၏ ထိတ်လန့်စိတ် ကြောက်စိတ်တွေက လွန်ခဲ့သောလလောက်ကတည်းက ဖြစ်နေကြသည်။

ရပ်ကွက်ထဲ သူခိုးပူနေရသည်မှာ ကြာပြီ။ ထို့ကြောင့် ကင်းစောင့်ကြရသည်။ ကင်းသိမ်းချိန်လေးကို စောင့်ပြီး ဓားပြဝင်တိုက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ အတိုက်ခံရသည့်အိမ်ကလည်း ချမ်းသာသော အိမ်မဟုတ်။ ဤရပ်ကွက် ထဲတွင် အကြီးအကျယ် ချမ်းသာသူတွေမရှိ။ မရှိတာချင်းအတူတူ နည်းနည်းပိုရှိသူအိမ်ကို ရွေးကာ ဓားပြတိုက် သွားခြင်းဖြစ်သည်။ “ဟေ့ … မိပြီ … မိပြီ … ဒီမှာ … ဟို သစ်ပင်ပေါ်မှာ” “ဟေ့ကောင် …. ဆင်းခဲ့ … ဆင်းခဲ့နော်” “မဆင်းဘူးလား” လူတွေက တုတ်တွေနှင့် ပစ်သည်။

ခဲတွေနှင့်ပစ်သည်။ လေးခွတွေနှင့်ပစ်သည်။ “ဟေ့ကောင် ဆင်းခဲ့” နောက်ဆုံးတွင် လေးခွက မျက်နှာကို မှန်ပြီး သစ်ပင်ပေါ်ကလူ ပြုတ်ကျလာသည်။ “ချကွာ … ချ” လူအုပ်စုကြီး ဝိုင်းပြီး ရိုက်လိုက် နှက်လိုက်သည်မှာ ရစရာမရှိ “ဟေ့ကောင် … ပြော … နောက်နှစ်ယောက်ရော” သူဘာမျှ မပြောနိုင်တော့။ “အစ်ကို… အစ်ကို အောင်မြင့်” “ဘာလဲ” အစ်ကို့ မိန်းမက မျက်နှာဆူပုပ်ပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာသည်။ “ကိုလှမောင်ကို လာမေးတာ” “အိပ်နေတယ်” “အစ်မရေ … မေးပေးပါလား … ကျွန်မယောက်ျား ခုထိပြန်မလာသေးလို့ … စိတ်ပူလို့” “အေး … နိုးရင် မေးပေးထားမယ်” သူက ဈေးဘက်ကို ထွက်လာသည်။

ဗိုက်ကလည်းဆာလာသည်။ တစ်ခုခု အလုပ်လေးတောင်းပြီး စားရလျှင် ကောင်းမည်။ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ကို ရောက်လာသည်။ “အဒေါ် အလုပ်တစ်ခုလောက်ခိုင်းပါ … ဗိုက်ဆာလို့” “ဟေ … အလုပ်တော့ မရှိဘူး … ရော့ …. အကြော်တစ်ခု စားသွား” ဆိုင်ရှင်က ဘူးသီးကြော်တစ်ခုပေးသည်။ သူက ဘူးသီးကြော်စားရင်း ဈေးထဲတွင် လျှောက်နေသည်။

“ဟေ့ … ညက တို့ရပ်ကွက်ထဲ ဓားပြတိုက်လို့” “ဟုတ်လား … မိလား” “တစ်ယောက်ပဲ မိတယ်” “ဘယ်နှယောက် လာတိုက်လို့လဲ” “သုံးယောက်တဲ့ … ပိုက်ဆံ တစ်သိန်းနဲ့ ဖုန်းနှစ်လုံး ပါသွားတယ်” “တစ်ယောက်မိရင်တော့ ကျန်တာတွေ မိမှာပါ” “ဘယ်ကလာ … အဲဒီတစ်ယောက်ကို ဝိုင်းသမလိုက်ကြတာ သေရော … ဟိုမှာ … ဟိုမှာ ဆိုက်ကားပေါ် အလောင်းတင်လာပြီ” ဈေးထဲကလူတွေ ပြေးထွက်ကာ ကြည့်ကြသည်။

သူလည်း မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ပြေးကြည့်မိသည်။ ဆိုက်ကားပေါ်တွင် တစ်ကိုယ်လုံး သွေးတွေဖုံးနေသူကို သူကကြည့်လိုက်ပြီး “ကိုလှမောင်” ဟုအော်မည် လုပ်ပြီးမှ ပါးစပ် ပိတ်လိုက်သည်။ သူမျက်ရည်တွေစီးကျပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ သို့သော် သူ့မျက်ရည်နှင့် အံ့အားသင့်မှုတွေကို မျက်နှာဖုံး မတ်စ်က ကာကွယ်ပေးထားသည်။ တင်ညွန့်