ဘွားမယ်စိန်နှင့်စုန်းထီးဘမိုး

ဘွားမယ်စိန်နှင့်စုန်းထီးဘမိုး

ကွပ်ပျစ်ခင်း၌ထိုင်နေသောဘွားမယ်စိန်၏ နံဘေးဆီသို့ နန်းကြိုင်လေးဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ “ဘွား…ပဲကြီးလှော်စားဦးမလား” လက်ထဲ၌ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ပဲကြီးလှော်များကို တကြွပ်ကြွပ်ဝါးစားနေရင်းမှ လက်ကိုဖြန့်ပြ၍ဘွားမယ်စိန်ကိုမေးလိုက်ပြန်သည်။ ထိုအခါနန်းကြိုင်လေးကိုဘွားမယ်စိန်ကကြည့်၍… “အမယ်လေးအေ… ဒီအဘွားကြီးကသွားတွေမစုံတော့ဘူးငါ့မြေးရဲ့… ညည်းတို့တွေသာ သွားကောင်းလို့စားနိုင်တာ စား…စား…မြေးလေး…” ဟု…ပြောလိုက်လေသည်။ ထိုစဥြ… “အမေ…ဧည့်သည်ပါလာတယ်တော့်” ဒေါ်ဝင်းကဝိုင်းထဲဝင်လာရင်းပြောလိုက်သည်။

ဒေါ်ဝင်း၏အနောက်မှလည်း မျက်နှာစိမ်းဧည့်သည်တစ်ဦးပါလာခဲ့ပြန်သည်။ “ဘယ်သူများလဲအေ့…” “ကျုပ်လည်းမသိပါဘူးတော်… ရွာထဲသွားတုန်း ဒီကောင်လေးက ဘွားမယ်စိန်အိမ်ကို လမ်းညွှန်ပေးပါဆိုပြီး မေးနေတာနဲ့ခေါ်လာခဲ့လိုက်တာ… ကောင်လေး…ထိုင်ဦးနော်…” “ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ…” အသက်အားဖြင့် နှစ်ဆယ်ကျော်အရွယ်ကောင်လေးသည် ဘွားမယ်စိန်ထိုင်နေသောကွပ်ပျစ်ပေါ်သို့ ရိုကျိူးစွာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ “မောင်ရင်လေးက ဘွားဆီကိုလာတာလား” “ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျ…” “ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲကွဲ့” “လာရတဲ့ကိစ္စကတော့ အမေကြီးဆီကိုအကူအညီလာတောင်းတာပါခင်ဗျာ…ဒါနဲ့အမေကြီးက ဘွားမယ်စိန်ဟုတ်ပါတယ်နော်…” ဟု…ဘွားမယ်စိန်ကိုကြည့်ကာ ကောင်လေးက ပြောလေသည်။

ဘွားမယ်စိန်ကလည်းခေါင်းကိုညိတ်ပြီး… “ဘွားက ​မောင်ရင်လေးရှာနေတဲ့ဘွားမယ်စိန်ဆိုတာဟုတ်ပါတယ်ကွယ်…ဒါနဲ့​မောင်ရင်လေးနာမည်ကဘယ်လိုခေါ်လဲကွဲ့…လာရင်းကိစ္စမပြောခင်နာမည်လေးအရင် ပြောဦးလေကွယ်…” ဟု…မေးလိုက်၏။ “ကျုပ်အမည်က ထွန်းတောက်ပါ ခင်ဗျ… ကျုပ်က ဘုရားစုရွာကနေလာခဲ့တာပါ…” “ဘုရားစုရွာ…ဟုတ်လား…ဘွားတော့အဲ့သည် ရွာနာမည်ကိုမကြားဖူးသေးဘူးကွဲ့….” “ဟုတ်ကဲ့…ဘုရားစုရွာက ဒီရွာနဲ့တော့ အတော်ဝေးပါတယ်ခင်ဗျာ…” “အင်း…ဒါဖြင့်လာရင်းကိစ္စကရော…” ဟု…ဘွားမယ်စိန်မေးနေစဥ် ဒေါ်ဝင်းကလက်ဖက်အုပ်လေးလာချပေးသည်။ ပြီးနောက်နန်းကြိုင်နေရာရွေ့ကာထိုင်နေသော ထန်းလက်ခုံဘေး၌လွှတ်နေသောထန်းလက်ခုံတွင် ဝင်ကာထိုင်လိုက်သည်။

ထွန်းတောက်က ဘွားမယ်စိန်ကိုကြည့်နေခဲ့သည်။ သူ့ပုံစံကဖြေဖို့ခက်နေပုံရ၏။ မျက်လုံးများကလည်း မျက်ရည်များရစ်ဝဲလာတော့ ထွန်းတောက်ခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်သည်။ ဘွားမယ်စိန်သေချာမကြည့်ပေမယ့် ထွန်းတောက် ငိုနေတာကိုတော့သိလေသည်။ ဒေါ်ဝင်းနှင့်နန်းကြိုင်လေးတို့မှာလည်း ဘာကြောင့်ငိုနေမှန်းမသိသောထွန်းတောက်ကြောင့် ငေးကာ ကြည့်နေခဲ့ကြသည်။ ဘွားမယ်စိန်လည်းမည်သည့်စကားမှမပြောဘဲ အကြမ်းရည်လေးကိုသောက်ကာ ထွန်းတောက်ပြောလာမည့်အချိန်ထိစောင့်ပေးရှာ၏။ ခဏမျှကြာတော့ထွန်းတောက်ခေါင်းပြန်မော့လာသည်။ မျက်ရည်များကိုလက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုတ်ဖယ်ပစ် လိုက်ပြီး… “ကျုပ်မိဘတွေကိုသတ်ခဲ့တဲ့ စုန်းထီးဘမိုးကိုပြန်လက်စားချေချင်လို့ပါအမေကြီး…အဲ့သည်စိတ်နဲ့ပဲ အခုလိုတစ်ရွာဝင်တစ်ရွာထွက်…သွားလာပြီးဒင်းကို သတ်နိုင်မယ့်သူကိုရှာနေခဲ့ရတာပါ…” “စုန်းထီးဘမိုး…သူကဘယ်လိုလူစားမျိုးလဲ… မောင်ရင်လေးမိဘတွေကိုသူကဘာကြောင့် သတ်ခဲ့ရတာလဲ…” ဟု…ဘွားမယ်စိန်ကမေးတော့ ထွန်းတောက်မျက်ဝန်းများက ဒေါသရိပ်များသန်းလာခဲ့သည်။

မျက်မှောင်ကိုကျုံ့ပြီး… “ကျုပ်ကိုမိမဲ့ဖမဲ့ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့ စုန်းထီးဘမိုးရဲ့အကြောင်းကို အမေကြီးသိအောင် ကျုပ်ပြန်ပြောပြပါ့မယ်…” ဟု…အစချီ၍ ပြန်ကာပြောပြလေတော့သည်။ ဘုရားစုရွာသည် အေးချမ်းသောရွာတစ်ရွာဖြစ်၏။ အေးချမ်းသောထိုရွာလေးဆီသို့ လူတစ်ဦး ရောက်လာခဲ့လေသည်။ ထိုလူသည် မည်သည့်အရပ်မှရောက်လာမှန်းမသိသော်လည်း ရွာခံ သိန်းဦး၏ဆရာဟုသိခဲ့ကြရသည်။ ထိုလူ့ကိုသိန်းဦးကဆရာဘမိုးဟု…ခေါ်လေသည်။ “ဟေ့…သိန်းဦး…မင်းဆရာက ဘာဆရာလဲ ဆေးဆရာလား…” ရွာသားတွေက သိန်းဦးကိုဝိုင်းမေးကြလေတော့… “ဆေးဆရာဟုတ်လား…ဆေးဆရာပညာလောက်ကတော့ ငါ့ဆရာကပျင်းတောင်ပျင်းသေးတယ်ကွ… မင်းတို့မသိရင်မှတ်ထားကြ…ငါ့ဆရာက သရဲတွေ.. စုန်းမတွေကိုတောင်သူ့ခြေဖဝါးအောက်ပြားပြားဝတ်အောင်လုပ်နိုင်တဲ့အထိစွမ်းတာကွ…” ဟု…​ပြောသောအခါ ရွာသားတွေမှာ သိန်းဦးဆရာကို ကပ်ကြတော့သည်။ “ဆရာ…ပီယဆေးလေးလည်းလုပ်တတ်တယ်ဆို… အဲ့တာ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ ခင်မြလေး ကျုပ်ကိုပြန်ချစ်အောင် ကူညီပေးပါဆရာ…” ဟု…စုန်းထီးဘမိုးကို အပူကပ်ကြလေတော့ ရွာသားတွေကိုကြည့်ပြီး စုန်းထီးဘမိုးပြုံးလေသည်။ “ဒီလိုဆိုရင်တော့ မင်းတို့ငါ့တပည့်ဖြစ်မှရလိမ့်မယ်… ပီယဆေးလိုချင်ရင် ငါ့ဆီတပည့်ခံကြပေါ့ကွာ…” စုန်းထီးဘမိုးစကားကြောင့် ရွာသားတွေအခက်တွေ့ကုန်သည်။

ကျန်လူများကတော့ တပည့်မခံလို၍ထွက်သွားကြသလို တချို့ကတော့ စုန်းထီးဘမိုးထံတပည့်ခံကြလေသည်။ “ကျုပ်တို့ရွာတော့ကြာရင်ဒုက္ခရောက်တော့မယ် ထင်တယ်…ဆရာလိုလိုအောက်လမ်းလိုလိုလူကို လူတွေကအလေးပေးနေကြတယ်တော်…” “ငါလည်းအဲ့သည်ကိစ္စပဲတွေးနေတာ… တစ်နေ့ကငါ့ကို ရွာကျောင်းကဆရာတော်ကြီးကလည်း သတိပေးတယ်…ဒီလူကဆရာမဟုတ်ဘူး စုန်းတဲ့ကွ…ရွာသားတွေကလည်း ဆရာဘမိုးမှ ဘမိုးဖြစ်နေကြတော့ ခက်တာပဲကွာ…” ရွာသူကြီးဦးစံနဲ့သူကြီးကတော်တို့ တိုင်ပင်နေကြလေသည်။ “အမေ…အဖေ…သားပြန်ရောက်ပြီနော်…” ရွာထဲအလည်ထွက်သွားသော ထွန်းတောက်အိမ်ပြန်ရောက်လာသည်။ “အတော်ပဲ…ငါ့သားလည်းလာထိုင်ဦးကွာ” သူကြီးဦးစံသားဖြစ်သူကိုခေါ်လိုက်သည်။ “အမယ်… အဖေနဲ့အမေက ကျုပ်ကိုဘာပြောမလို့လဲဗျ… ဧကန္တ ကျုပ်ကိုမိန်းမများပေးစားတော့မလို့လား” ထွန်းတောက်က မိဘတွေကိုစနောက်ကာပြောလိုက်သည်။ သူကြီးဦးစံကခေါင်းကိုခါရမ်းပြီး… “မဟုတ်ပါဘူးငါ့သားရယ်… အဖေတို့ပြောနေတာ အဖေတို့ရွာရဲ့အကြောင်းပါကွ” ဟု…ပြောလိုက်၏။

“ရွာအကြောင်း…ရွာကဘာဖြစ်နေလို့လဲအဖေ…” “မင်းလည်းသိလောက်မှာပါ… ဟိုကောင်သိန်းဦးအိမ်မှာရောက်နေတဲ့ ဆရာဘမိုးဆိုတဲ့လူလေကွာ…အဲ့သည်လူအကြောင်းပေါ့…” “သြော်…ဒီလူကဘာဖြစ်လို့လဲအဖေရယ်…” “ဘာဖြစ်ရမှာလဲငါ့သားရာ… ဒီလူက ကောင်းတဲ့လူမဟုတ်ဘူးကွ…” “ကောင်းတဲ့လူမဟုတ်ဘူး… အဖေပြောတာကျုပ်နားမလည်ဘူးဗျ… ရွာကလူတွေဖြင့် ကျွဲပျောက်၊နွားပျောက်တောင် ဒီလူ့ဆီမှာမေးမြန်းနေကြတာ… တစ်နေ့ကဆို ရွာအနောက်ပိုင်းက ကိုသိန်းဆောင်တို့ ဝိုင်းထဲမှာရွှေတွေရှိတယ်ပြောလို့လူတွေ တူးကုန်ကြတာဗျ…. အဲ့သည်လိုတူးရင်း…ရွှေလက်စွပ်နဲ့ရွေလက်ကောက်တွေတွေ့တယ်လို့တောင်ကြားရတယ်နော်…” “အေးလေ…အခုအဖေ့သားတောင်အကြားနဲ့ မယုံနိုင်တာကို တို့ရွာကလူတွေအဖေပြောတာကို ယုံကြမှာမဟုတ်ပါဘူးကွာ…ဒီလိုသားရဲ့ ​တစ်နေ့ကအဖေ့ကိုဆရာတော်ကြီးကခေါ်ပြောတယ် ဆရာတော်ကြီးပြောတာတော့…အဲ့သည်ဆရာဘမိုးဆိုတဲ့ လူက အထက်ဆရာမဟုတ်ဘူးတဲ့…ဒီလူက စုန်းတဲ့ငါ့သားရဲ့…” သူကြီးဦးစံစကားကြောင့် ထွန်းတောက်အံ့သြသွားသည်။

“စုန်း…စုန်းဆိုတာ အောက်လမ်းပညာနဲ့လူတွေကို ဒုက္ခပေးတဲ့လူကိုပြောတာမလားအဖေ…” “အေးပေါ့ငါ့သားရဲ့…” “ဒီလိုဆိုရင်တော့ ကျုပ်ဒီလူ့ကို စောင့်ကြည့်ရတော့မှာပဲအဖေ… ကျုပ်တို့ရွာကလူတွေတော့ဒီလူ့ကြောင့် ဒုက္ခမရောက်စေချင်ဘူး…” “အဖေလည်းသားတွေးသလိုပဲတွေးထားပါတယ်… အဖေတို့စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ကွာ…” သူကြီးဦးစံနှင့်ထွန်းတောက်တို့လည်း စုန်းထီးဘမိုးကို စောင့်ကြည့်ခဲ့ကြသည်။ စုန်းထီးဘမိုးကတော့ တပည့်တွေပင်ရနေပြီဖြစ်၏။ သူကြီးဦးစံကတော့ရွာသူ၊ရွာသားများကို ဖြောင်းဖြရှာသည်။ “ကျုပ်တို့ရွာဆိုတာမြို့နဲ့အတော်အလှမ်းဝေးတယ်… အသိပညာဗဟုသုတဆိုတာလည်း နည်းပါးကြတယ်မဟုတ်လား… ဒီတော့ မိစ္ဆာကိုဘုရားလိုကိုးကွယ်မိတတ်ကြတယ်… ကျုပ်ကတော့ ခင်ဗျားတို့ခေါ်နေပင့်နေကြတဲ့ ဆရာဘမိုးဆိုတဲ့လူကို ဒီရွာမှာမထားချင်တော့ဘူးဗျာ…” “နေပါဦးဗျ… သူကြီးကဘာလို့ဆရာဘမိုးကို ရွာမှာမထားချင်ရတာလဲ… ကျုပ်တို့ရွာမှာဆရာဘမိုးလိုပုဂ္ဂိုလ်မျိုးရှိတာ ဘယ်လောက်ရွာအတွက်ကောင်းလိုက်သလဲဗျာ…” “ဟေ့ကောင် ငတိုး…မင်းတို့ဆရာ…ဆရာခေါ်နေတဲ့ ဘမိုးက အထက်လမ်းဆရာမဟုတ်ဘူး… အောက်လမ်းဆရာ…စုန်းထီးကွ…စုန်းထီး…” “မဖြစ်နိုင်တာသူကြီးရာ… ခင်ဗျား ထက်သူ့ကိုရွာကအရေးပေးအလေးထားနေတော့ ခင်ဗျားမနာလိုနေတာမဟုတ်လား… ဒါမျိုးတော့ကျူပ်တို့လက်မခံနိုင်ဘူး… ခင်ဗျားမကျေနပ်လည်းမတတ်နိုင်ဘူးဗျာ… ဆရာဘမိုးကတော့ကျုပ်တို့ရွာမှာဆက်ရှိနေဦးမှာပဲ…” ရွာသားတွေက သူကြီးဦးစံပြောတာကိုလက်မခံကြပေ။

ရွာသားတွေပြန်ကြလေတော့… “အဖေ…” “အေး…သား…လာထိုင်လေ…” တစ်ဖက်ရွာကိုသွားသော ထွန်းတောက် အိမ်သို့ပြန်ရောက်လာသည်။ “ရွာသားတွေကိုခေါ်တွေ့တယ်ဆို အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲအဖေ…” “ဟူးးး….အဖေပြောတာကိုလက်မခံကြပါဘူးကွာ… အဖေဘက်ကသာ ဒီစုန်းထီးကို ရွာကနှင်လွှတ်ရင်တောင် သူတို့ကအဖ့ကိုရန်မူလာနိုင်တယ်ငါ့သားရဲ့” “အင်း…ခက်လိုက်တာဗျာ… သြော်…ဒါနဲ့အဖေ…ကျူပ်တစ်ဖက်ရွာကိုသွားရင်း သတင်းတစ်ခုကြားလာခဲ့တယ်ဗျ” “ဘာသတင်းများလဲသားရဲ့…” တစ်ဖက်ရွာဆီမှထွန်းတောက်သတင်းတစ်ခုကြားလာ၏။ ထိုသတင်းမှာ… “ကျုပ်တို့ရွာဘက်က ညဆိုရင် မီးလုံးတွေတက်လာတယ်တဲ့အဖေ…သူတို့ပြောတဲ့မီးလုံးဆိုတာ စုန်းမီးလုံးတွေတဲ့ဗျ…” “ဟေ…စုန်းမီးလုံးတွေ…အဖေတို့လည်းမတွေ့ရပါလား” “သက်ကြီးသူတွေပြောတာတော့ စုန်းတွေကသူတို့တောက်စားမယ့်အချိန်ဆိုရင် တစ်ရွာလုံးကိုအိပ်ငွေ့ ချတာတဲ့အဖေရဲ့… ကျုပ်တို့မသိတာ ကျုပ်တို့ကိုသူတို့ အိပ်ငွေ့ချလို့ နေမှာပေါ့ဗျာ…” ထွန်းတောက်စကားကိုသူကြီးဦးစံခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “အေးကွာ…ငါ့သားပြောတာလည်း မှန်တယ်…ဒီကောင်တွေတော့ အင်အားတောင့်နေပြီထင်ပါရဲ့ကွာ…” သူကြီးဦးစံ စိတ်ညစ်စွာငြီးတွားလေသည်။

ထွန်းတောက်ကလည်း အဖေဖြစ်သူကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းသာချလေသည်။ တစ်ဖက်မှာတော့စုန်းထီးဘမိုးက သူ၏စရိုက်ကို ထုတ်ပြလာ၏။ သူ့အပေါ်မလိုသူများကိုလည်းဒုက္ခပေးလာခဲ့လေသည်။ “ဟေ့…ဘမိုးကို မလေးမစားလာမလုပ်နဲ့… ဘမိုးဆိုတဲ့ကောင်က သေရင်သေ..မသေရင်ရူးအောင် လုပ်ပစ်ဖို့ဝန်မလေးဘူးကွ…” စုန်းထီးဘမိုးထံပညာသင်နေသူများမှာလည်း စုန်းထီးဘမိုးနှင့်လေသံတူလာသည်။ ရွာသူ၊ရွာသားများအပေါ် ပညာသုံးပြီးအနိုင်ကျင့်လာခဲ့ကြ၏။ “သူကြီး…ခင်ဗျား ဒီအတိုင်းပဲကြည့်နေတော့မှာလားဗျာ… အခုဆိုစုန်းထီဘမိုးကြောင့် ကျုပ်တို့မှာ ကျီးလန့်စာစားဘဝကိုရောက်နေပြီ… တခြားရွာတွေကလည်းကျုပ်တို့ရွာဆို ဝေးဝေးရှောင်နေကြပြီဗျ…” ဟု…ရွာသူ၊ရွာသားတွေက သူကြီးကိုလာပြောကြသည်။ “ဟ…ဒီလူ့ကိုမကောင်းပါဘူးဆိုတာ ငါသတိမပေးခဲ့ဘူးလား…မင်းတို့ပဲဆရာဘမိုး ဆရာဘမိုးနဲ့ဖြစ်နေခဲ့တာလေ…” “ဟုတ်ပါတယ်သူကြီးရာ…ကျုပ်တို့မှားခဲ့ပါ… ဒါပေမယ့် အခုကျ ဒီလူရဲ့ပင်ကိုစရိုက်တွေပေါ်လာပြီဗျ… ဒီလူကအောက်လမ်းစုန်းကောင်…ကျုပ်တို့က ယောကျာ်းတွေဆိုတော့နေသာသေးပေမယ့်… ကျုပ်တို့ရွာသူတွေအတွက်တော့စိတ်ပူမိတယ်ဗျာ” “ဟုတ်တယ်သူကြီး…စုန်းထီးဘမိုးက သူ့ရဲ့အောက်လမ်းနည်းတွေသုံးပြီး ကျုပ်တို့ရွာသူတွေကိုပြုစားနိုင်တယ်ဗျ… တစ်နေ့ကလည်းသူ့မယားဆိုတဲ့မိန်းမသုံးယောက်ရွာကို လိုက်လာခဲ့ကြတာ…အဲ့သည်မိန်းမတွေဆိုတာ အချောအလှတွေခင်ဗျ… ကြည့်ရတာဒီလူသူ့ရဲ့ပညာသုံးပြီး မိန်းမတွေကို ပေါင်းသင်းနေပုံရတယ်သူကြီးရဲ့” ရွာသားတွေရဲ့စကားက သူကြီးဦးစံကို ပို၍ ခေါင်းကိုက်စေသည်။

စုန်းထီးဘမိုးကလည်း မယားတသိုက်ကိုရွာသို့ခေါ်ပြီး ပျော်ပျော်ကြီးစံစားနေခဲ့သည်။ “မဖြစ်တော့ဘူးကွာ…တစ်ယောက်နဲ့အများဆို ဒီကောင်မနေနိုင်ပါဘူး…ဒီတော့ငါတို့လူတွေစုပြီး ဒီကောင့်ဆီကိုသွားကြမယ်…ပြီးရင်ဒီကောင့်ကို တို့တွေဝိုင်းပြီးရွာကနေနှင်ကြမယ်ကွာ…” သူကြီးဦးစံ​ပြောတာကို ရွာသားတွေ သဘောတူကြသည်။ “ဖြစ်ပါ့မလားတော်… ဟိုစုန်းထီးကောင်ကတော့်ကိုတစ်ခုခုလုပ်လိုက်မှဖြင့် ကိုစံရယ်…” သူကြီးကတော်က သူကြီးဦးစံအတွက်စိတ်ပူနေသည်။ သူကြီးဦးစံက… “ဘာမှစိတ်မပူပါနဲ့ကွာ… ငါကဒီရွာရဲ့သူကြီးလေ…အခုတစ်ရွာလုံးဒီကောင့်ကြောင့် စိတ်ညစ်နေကြရတာကိုငါက မျက်နှာလွှဲ ထားရမှာလားကွာ…ငါနိုင်တာတော့ငါလုပ်ပေးရမှာပေါ့” ထိုသို့ဖြင့် သူကြီးဦးစံနှင့်ရွာသူ၊ရွာသားတွေစုကာ စုန်းထီးဘမိုးထံသွားကြလေသည်။ “ခင်ဗျားတို့ဘာလာလုပ်တာလဲ” “သိန်းဦး…မင်းဆရာရှိလားကွ…” “ရှိတယ်…ဘာလုပ်မလို့လဲသူကြီး” “ဘာလုပ်ရမှာလည်းအဲ့သည်လူကို ကျုပ်တို့ရွာကနေနှင်ထုတ်ပစ်မလို့…” ရွာသားတွေကတစ်ယောက်တစ်ပေါက်ထ အော်ကုန်ကြသည်။

“အမယ်…မင်းတို့ကပဲငါ့ဆရာကိုနှင်ထုတ်မယ်ဟုတ်လား… အကုန်လုံးမသာပေါ်ကုန်မယ်…မင်းတို့သိပ်သတ္တိရှိနေကြတယ်ပေါ့” “ဟေ့သိန်းဦး…မင်းလည်းဒီရွာသားပဲကွာ… ရွာအတွက်ကြည့်ပေးဦးမှပေါ့… အခုဆိုမင်းဆရာကြောင့် တို့ရွာကနေလူတွေ ဒုက္ခရောက်နေကြတာလဲမင်းအသိပဲလေကွာ…” “သူကြီး…ခင်ဗျားပြောချင်တာဒါပဲလား… ဒီမှာ ကျုပ်ဆရာကဒီရွာကိုလာချင်လို့လာတယ် များထင်နေလား…ကျုပ်ပင့်လို့သာရောက်လာခဲ့တာဗျ… အခုချိန်မှ ကျုပ်ဆရာကိုနှင်မယ်ဆိုရင် ဒီရွာမှာ အရင်ဆုံးမသာပေါ်မှာက ခင်ဗျားဖြစ်သွားလိမ့်မယ်နော်…” “ဘာကွ…မင်းမိုက်ရိုင်းလှချည်လား” သူကြီးဦးစံက သိန်းဦး၏လည်ပင်းကိုလက်အစုံဖြင့် ဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ “သူကြီး…ခင်ဗျားလက်ကိုလွှတ်လိုက်…” စုန်းထီးဘမိုးဝိုင်းအပြင်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့အနောက်မှတပည်လေးယောက်နဲ့ မိန်းမသုံးယောက်လည်းအတူပါလာခဲ့၏။ တပည့်လေး​​ယောက်မှာ ရွာခံတွေဖြစ်တာကြောင့် သူတို့မှာသူကြီးမျက်နှာကိုကြည့်နေကြသည်။ စုန်းထီးဘမိုး၏မိန်းမတွေကလည်း သူကြီးဦးစံတို့ကို စိုက်ကြည့်နေကြလေသည်။ “ကျုပ်တပည့်ကိုလွှတ်လိုက်လို့ပြောနေတယ်နော်…” စုန်းထီးဘမိုးကထပ်မံကာပြောလေတော့ သူကြီးဦးစံလည်းသိန်းဦးကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။

“ခင်ဗျားတို့လာတာ ကျုပ်ကိုဒီရွာကနှင်လွှတ်ဖို့မလား… ကောင်းပြီသူကြီး…နောက်ငါးရက်နေရင်ခင်ဗျား ကျုပ်ဆီကိုပြန်လာခဲ့ပါ…အဲ့သည်အချိန်ရောက်မှ ခင်ဗျားကျုပ်ကိုအခုလိုစကားထပ်ပြောရင် ကျုပ်အသာတကြည်ပဲထွက်သွားပေးမယ်ဗျာ… ဘယ်လိုလဲ…” ဟု…စုန်းထီးဘမိုးကပြောတော့ သူကြီးဦးစံ စဥ်းစားလေသည်။ စဥ်းစားပြီးလေမှ… “ကောင်းပြီလေ…မင်းစကားမင်းတည်ပါ…” “စိတ်ချပါ…ငါးရက်ပြည့်လို့ခင်ဗျားလာပြောတာနဲ့ ကျုပ်ထွက်သွားပေးပါ့မယ်…” စုန်းထီးဘမိုးက ထပ်ပြောလေတော့ သူကြီးဦးစံတို့လည်းသဘောတူပြီးလှည့်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ “အဖေ…ဒီစုန်းထီးကအဖေပြောတာကိုအသာတကြည်လက်ခံတာရိုးမှရိုးရဲ့လားဗျာ…” “သူပြောသလိုလုပ်မလုပ်ငါးရက်စောင့်ရမှာပေါ့ ငါ့သားရယ်…” ထွန်းတောက်ကတော့ စုန်းထီးဘမိုးကိုမယုံကြည်ပေ။ လေးရက်မြှောက်နေ့သို့ရောက်တော့… “အဖေ….အဖေ…ဟာ.. အမေ…အမေ…ဘာဖြစ်ကြတာလဲ… ဘာဖြစ်ကြတာလဲဗျာ…” သူကြီးဦးစံနှင့် သူကြီးကတော်တို့ မျက်လုံးအပြူးသားဖြင့် အိပ်ရာထဲ၌ သေဆုံးနေကြသည်။

နံနက်ခင်းနိုးနေကြအချိန်ကျော်သည်အထိ နိုးမလာကြ၍ ထွန်းတောက်အော်ခေါ်ရင်း အိပ်ရာဆီသို့ရောက်လာခဲ့ရာမှ ထိုသို့မြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ “အဖေ…အမေ…ကျုပ်ခေါ်နေတယ်လေဗျာ… လုပ်ကြပါဦး…ကျုပ်အဖေနဲ့အမေကိုကယ်​ကြပါဦးဗျာ…” ထွန်းတောက်ငိုယိုကာအော်ဟစ်လေတော့မှ ရွာသူ၊ရွာသားတွေအပြေးရောက်လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့တတွေလည်း ထိုမြင်ကွင်းကိုမြင်လေတော့ အံ့သြထိတ်လန့်ကုန်ကြ၏။ သူကြီးဦးစံနှင့်သူကြီးကတော်တို့မှာက အသက်မရှိကြတော့ပေ။ ရွာသူ၊ရွာသားတွေလည်း သူကြီးဦးစံတို့လင်မယားရဲ့ အလောင်းများမြေချသည်အထိ ဝိုင်းကူပေးကြရှာသည်။ ထွန်းတောက်ခမျာလည်း တစ်ချိန်ထဲ၌မိဘနှစ်ပါးစလုံးကို ဆုံးရှံးခဲ့ရ၍ဖြေမဆည်နိုင်ဖြစ်နေခဲ့လေသည်။ အသုဘပြီးလေတော့ သူကြီးဦးစံ၏သူငယ်ချင်းဖြစ်သော ဦးငွေသောင်းက ထွန်းတောက်ကိုခေါ်တွေ့ပြီး… “ငါ့တူ…မင်းမိဘတွေသေရတာ စုန်းထီးဘမိုးလက်ချက်လို့တစ်ရွာလုံးကပြောနေကြပြီ… အခုဆို ဒီစုန်းထီးဘမိုးကို တို့ရွာကနေ နှင်ထုတ်ဖို့ ပိုခက်နေပြီကွ…” “ကျုပ်သူ့ကိုပြန်သတ်မယ်လေးလေး… ကျုပ်မိဘတွေသေရတာ သူ့ကြောင့်ဆိုတာသေချာတယ်… သူ့ကိုပြန်သတ်ရမှ ကျုပ်ကျေနပ်နိုင်မယ်ဗျာ…” ထွန်းတောက်က အံကိုကြိတ်ကာ စုန်းထီးဘမိုးအပေါ် နာကျည်းစိတ်များဖြင့်ပြောလေတော့ ဦးငွေသောင်းခေါင်းကိုညိတ်လေသည်။

“ဟုတ်တယ်…ငါ့တူရဲ့စိတ်ထဲမှာသူ့ကိုသတ်ချင်နေမှာကို လေးလေးသိတာပေါ့…ငါ့တူတင်မကဘူး… ဒီရွာကလူတွေအကုန်လုံး…အဲ့သည်ထဲမှာလေးလေး အပါအဝင်ပေါ့ကွာ…အားလုံးကလည်း ဒီကောင့်ကိုသတ်ချင်နေကြတာ…ဒါပေမယ့် အားမတန်သေးလို့မာန်လျော့ထားရတာကွ…” “ဒီစုန်းထီးဘမိုးကို.ဘယ်လိုသတ်ရမလဲလေးလေး… ကျုပ်ကိုအကြံပေးပါဦးဗျာ…” “အေး…လေးလေးလည်းအဲ့တာပဲပြောချင်တာ… ဒီကောင့်ကိုနိုင်မယ့်သူကိုလေးလေးတို့ရှာရမယ်… ဒါမှ ငါ့တူရဲ့လက်စားချေလိုစိတ်တွေပြည့်ဝမှာ…” “ဒီလူ့ကိုနိုင်မယ့်လူ…ကျုပ်ကဘယ်သွား ရှာရမှာလဲလေးလေး…” “ဆရာကောင်းသမားကောင်းကိုစုံစမ်းပြီး ရှာဖွေရမှာပေါ့ငါ့တူရာ…” “ဒါဆိုကျူပ်ဒီရွာကနေ ခရီးထွက်ရမှာပေါ့လေ… ကျုပ်ရှာမယ်လေးလေး…ကျူပ်သွားရှာမယ်… ကျုပ်မိဘတွေအတွက် ဒီလူသေကိုသေစေရမယ်ဗျာ…” “လမ်းခရီးတော့ဂရုစိုက်နော်ငါ့တူ… ဒီကိစ္စကိုလေးလေးနဲ့ငါ့တူကလွဲပြီးကျန်လူတွေမသိစေနဲ့ ကြားသလား” “ဟုတ်ကဲ့လေးလေး…” ဦးငွေသောင်း၏အကြံပေးမှုကြောင့် ထွန်းတောက် ချည်လွယ်အိတ်လေးတစ်လုံးကိုလွယ်ကာ ခရီးထွက်လာခဲ့သည်။ ရွာစဥ်လှည့်ကာ စုန်းထီးဘမိုးကိုနိုင်လောက်မယ့် ပုဂ္ဂိုလ်ကိုရှာဖွေနေခဲ့၏။

ထိုသို့နောက်ဆုံး၌ ဘွားမယ်စိန်၏အကြောင်းကိုကြားသိပြီး ထွန်း​တောက်တစ်ယောက်သောင်ထွန်းရွာဆီသို့ အပြေးရောက်လာခဲ့တော့သည်။ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ထွန်းတောက်ပြောပြသည်များကိုနားထောင်ပြီးနောက် ဘွားမယ်စိန် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေခဲ့သည်။ ဒေါ်ဝင်းနှင့်နန်းကြိုင်လေးတို့မှာလည်း ထွန်းတောက်ကို သနား၍မျက်ရည်များပင်ကျနေခဲ့ကြရှာသည်။ “ဒီစုန်းထီးဘမိုးဆိုတဲ့ကောင်က ငရဲကိုသွားရမယ့် အပြစ်သားပဲ…​မောင်ရင်လေးမိဘတွေအတွက်တော့ စိတ်မကောင်းပေမယ့် မောင်ရင်လေးရဲ့ဆန္ဒကို ဘွားဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မယ်…” “ဒါဖြင့် အမေကြီးက ကျုပ်တို့ရွာကို လိုက်ခဲ့ပေးမှာပေါ့နော်…” “လိုက်ခဲ့မှာပေါ့ကွယ်… ဒီလောက်တောင်လူတွေကိုဒုက္ခပေးနေတဲ့အကောင်ကို ဒီတိုင်းလွှတ်ထားလို့ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ” “ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ…ကျုပ်ဝမ်းသာလိုက်တာ အမေကြီးရယ်…” ထွန်းတောက်မှာ ဝမ်းသာသွားရှာသည်။ “ကဲ…ကောင်လေး…ဗိုက်ဆာနေတယ်မလား… မိဝင်းညည်းတူကိုထမင်းပွဲပြင်ကျွေးလိုက်ဦးလေအေ…” “ဟုတ်ကဲ့အမေ ကျုပ်ပြင်ပေးလိုက်မယ်… လာ…လာ…သမီး…အမေ့ကိုဝိုင်းကူပေးဦးနော်…” ဒေါ်ဝင်းလည်းနန်းကြိုင်လေးကိုခေါ်သွားပြီး ထွန်းတောက်အတွက်ထမင်းပွဲပြင်ပေးရှာသည်။ ခရီးပင်ပန်းနေသောထွန်းတောက်ကိုအနားယူစေပြီး နောက်တစ်နေ့နံနက်သို့ရောက်မှ မောင်တိုး၊မောင်အုန်းတို့ကိုခေါ်ကာဘုရားစုရွာသို့ခရီးဆက်လာခဲ့လေသည်။

“ကိုကြီးတိုး…ကျုပ်မောင်းရမလားဗျ…” “ရပါတယ်ငါ့ညီရာ…အစ်ကိုပဲမောင်းပါ့မယ်ကွ” “ဟုတ်ကဲ့…ကိုကြီးတိုးညောင်းရင်ပြောနော်… ကျုပ်ကူမောင်းပေးမယ်” ထွန်းတောက်ကမောင်တိုးတို့နှင့်ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သည်။ ဘုရားစုရွာသို့ဘွားမယ်စိန်လိုက်လာသောကြောင့် ထွန်းတောက်တစ်ယောက်ပျော်ရွှင်ကျေနပ်နေခဲ့၏။ လမ်းတလျှောက်လည်း လူငယ်ပီပီစကားများအဆက်မပြတ်ပြောလာခဲ့သည်။ စကားပြောလှသောမောင်တိုးပင် ထွန်းတောက်နှင့်တွေ့မှ ငြိမ်ကျသွားရှာသည်။ နွားလှည်းဖြင့်တစ်ရက်လုံးလုံးခရီးဆက်လာခဲ့ကြရပြီး နောက်တစ်နေ့ညနေပိုင်းသို့ရောက်မှ ဘုရားစုရွာသို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည်။ “ရွာထဲကိုမဝင်နဲ့ကွဲ့…ဒီမှာပဲလှည်းကိုရပ်လိုက်တော့…” ရွာပြင်ရှိဇရပ်အိုကြီးမှာပင်ဘွားမယ်စိန်တို့ နားလိုက်ကြသည်။ ရွာထဲသို့မဝင်ဘဲ ဇရပ်အိုကြီး၌သာနေနေသောဘွားမယ်စိန်ကို.ထွန်းတောက်နားမလည်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ “အမေကြီး…ဘာလို့ရွာထဲကိုမဝင်ဘဲနဲ့ ဒီဇရပ်မှာလှည်းရပ်ရတာလဲ…” ဟု…ထွန်းတောက်ကမေးတော့… “ရွာထဲဝင်စရာမလိုပါဘူးကွယ်… ဒီည မောင်ရင်ပြောတဲ့စုန်းထီးဘမိုးဆိုတဲ့လူ… ဟောသည်နေရာကိုရောက်လာပါလိမ့်မယ်…” ဟုသာဘွားမယ်စိန်ကပြောလိုက်တော့သည်။ “ထွန်းတောက်…” “ဗျာ…ကိုကြီးအုန်း…” “ဒီဇရပ်ကြီးသက်တမ်းကအတော်ကြာပြီထင်တယ်…” “ဟုတ်တယ်ကိုကြီးအုန်း အဖေတို့ ငယ်ငယ်ကတည်းကရှိတာတဲ့ဗျ…” “အေးကွ…ပြင်သင့်တဲ့အပိုင်းလေးတွေပြင်လိုက်ရင် ခရီးသွားတွေအတွက် အနားယူလို့ကောင်းတာပေါ့ကွာ…” “ပြင်မယ့်အချိန်ကိုမရပါဘူးဗျာ… ကျုပ်တို့ရွာလည်းဒီစုန်းထီးကောင်ကြောင့်ဒုက္ခရောက်နေတာမလားကိုကြီးအုန်းရဲ့” “အင်း…ဒါလည်းဟုတ်တာပဲ” “ကဲ…ကျုပ်ကိုထင်းလေးဘာလေး ကူကောက်ပေးကြပါဦးဗျာ…” စကား​ပြောနေကြသောမောင်အုန်းတို့ကိုမောင်တိုးက ထင်းကူကောက်ခိုင်းသည်။

မှောင်လာတော့မည်မလို့မီးမွှေးနေခြင်းဖြစ်၏။ “မောင်တိုး…ငါတို့ကျထင်းကောက်ခိုင်းပြီး မင်းကဘယ်ရောက်နေတာလဲ” မောင်တိုးကိုမောင်အုန်းကမေးတော့ မောင်တိုးက သူ့လက်ထဲ၌ကိုင်လာသောပြောင်းဖူးများကို မြှောက်ပြရင်း… “ဒီမှာလေဗျာ…လာရင်းနဲ့ပြောင်းခင်းတွေ့ခဲ့လို့ မီးဖုတ်စားရအောင်သွားချိုးလာတာ…” “အခင်းရှင်တော့သတ်တော့မှာပဲကွာ…” “မများပါဘူးဗျာ…လေးငါးခြောက်ဖူးပါပဲ.. ကဲ…မီးမွှေးမယ်ဗျို့…” မောင်တိုးက မီးစမွှေးထားတော့သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း အမှောင်ရိပ်များကျလာပြီး မိုးချုပ်လာပြီဖြစ်၏။ မောင်တိုးချိုးယူလာသော ပြောင်းဖူးများကိုမီးဖုတ်ကာ ညစာအဖြစ်စားကြရသည်။ မောင်တိုးတို့ကမီးပုံလေးနံဘေး၌ထိုင်၍စကား​ပြောနေကြပြီး ဘွားမယ်စိန်သည်က ဇရပ်ပေါ်၌ဖယောင်းတိုင်လေးထွန်းကာ တရားထိုင်နေခဲ့သည်။ ညသန်းခေါင်သို့ရောက်လာတော့ ဘွားမယ်စိန် ဇရပ်ပေါ်မှဆင်းလာခဲ့၏။ လက်စွဲတော်တောင်ဝှေးကြီးကိုထောက်၍ ရောက်လာသောဘွားမယ်စိန်ကိုမြင်တော့… “ဘွား…သူတို့လာပြီလား” ဟု…မောင်တိုးကမေးလေတော့ဘွားမယ်စိန်ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “လာနေကြပြီ…ဒီစုန်းထီးက ဆယ့်နှစ်ကြိုးအဆင့်စုန်းကွဲ့… ဒါကြောင့်ပညာမာန်နဲ့မိုက်ရိုင်းနေတာ… မောင်ရင်တို့နှစ်ယောက် ဒီကောင်လေးကိုခေါ်ပြီး ဇရပ်ပေါ်မှာနေကြ… ဘွားမခေါ်မခြင်းဇရပ်အောက်ကို ဆင်းမလာခဲ့ကြနဲ့…” “ဟုတ်ကဲ့ဘွား…ဂရုစိုက်ဦးနော်…” မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းက ထွန်းတောက်ကိုခေါ်၍ ဇရပ်ပေါ်တက်သွားကြသည်။ ဘွားမယ်စိန်ကရွာဘက်သို့မျက်နှာမူကာကြည့်နေခဲ့၏။

ခဏမျှကြာတော့ ကောင်းကင်၌ ပျံဝဲနေသော လင်းတငှက်ကြီးသုံးကောင်ကို ဘွားမယ်စိန်တွေ့လိုက်သည်။ “သြော်…လင်မလာသေးဘူး… မယားတွေကို ကြိုလွှတ်ရတယ်လို့… ဟဲ့ကောင်မတွေ…ငါ့အထက်ကမနေကြနဲ့ဟဲ့…” “ဒုတ်…” “ဝုန်းးးးး…ဝုန်း…ဝုန်းး” ဘွားမယ်စိန်ကထိုသို့ပြောကာ တောင်ဝှေးကိုမြေပေါ်သို့ဆောင့်ချလိုက်ရာ… အပင်များအထက်၌ပျံဝဲနေသော လင်းတငှက်သုံးကောင်မှာ မြေပေါ်သို့ဘုန်းခနဲ… ဗိုင်းခနဲ ပြုတ်ကျလာခဲ့၏။ “တောက်…ကောင်မတွေထကြစမ်း…” စုန်းထီးဘမိုးရောက်လာလေပြီ။ မြေပေါ်၌မှောက်လျက်ငြိမ်သက်နေသော သူ့၏မယား စုန်းမများကိုအော်ကာပြောနေ၏။ စုန်းထီးဘမိုး၏နောက်၌ တပည့်လေးယောက် အတူပါလာခဲ့သည်။ “ဟဲ့ကောင်မ…နင်ကဘယ်သူလဲ… ဘာလို့ငါ့ပိုင်နက်ကိုရောက်လာပြီးစွာနေရတာလဲ” ဟု…စုန်းထီးဘမိုးက ဘွားမယ်စိန်ကိုဒေါသတကြီး မေးလိုက်သည်။ ထိုအခါစုန်းထီးဘမိုး၏တပည့်သိန်းဦးကဇရပ်အပေါ်သိုလက်ညိုးထိုးကာပြလိုက်သည်။ စုန်းထီးဘမိုးတစ်ယောက် ဇရပ်အပေါ်၌ရှိသော ထွန်းတောက်ကိုမြင်သွားခဲ့၏။

“သြော်…ဒီခွေးမသားခေါ်လာတာကို… ငါကသနားလို့လွှတ်ထားတာကို ဒင်းကငါ့ကိုများ ပြန်ပြီးအာခံရတယ်လို့…နေဦး… ဒီကောင်မပြီးရင် မင်းအလှည့်ပဲ…ဟေ့ကောင်တွေ စက်တွေထုတ်ပြီးတိုက်ကြစမ်း…” စုန်းထီးဘမိုးက တပည့်တွေကို ဘွားမယ်စိန်အား စက်မျထုတ်၍ပစ်ခိုင်းလေသည်။ ပညာသင်စ တပည့်တွေဖြစ်တာကြောင့် စက်တန်းများကအားပျော့လှ၏။ ဘွားမယ်စိန်ထံသို့အားပျော့သောစက်တန်းများပစ်လွှတ်နေသော တပည့်သုံး​ယောက်ကိုကြည့်ပြီးစုန်းထီးဘမိုးဒေါသထွက်လာသည်။ “တောက်…ခွေးမသားတွေ…” စုန်းထီးဘမိုးဒေါသတကြီးဖြင့် သူ၏လက်မှစက်တန်းထုတ်ကာ တပည့်သုံးယောက်ကိုပစ်လေသည်။ စုန်းထီးဘမိုး၏ဒေါသစိတ်ကြောင့်တပည့်သုံးယောက်လည်းမြေပေါ်၌ဆန့်ဆန့်ကြီးသေပွဲဝင်ကြရ၏။ “ဟေ့…သိန်းဦး…မင်းတိုက်စမ်း…အဲ့ကောင်မကို…” တပည့်ဖြစ်သူသိန်းဦးအား ဘွားမယ်စိန်ကို တိုက်ခိုင်းလေတော့သိန်းဦးသည် သူ၏အာခံတွင်းမှတလက်လက်တောက်ပနေသော စက်တန်းကြီးကို ထုတ်၍ဘွားမယ်စိန်ထံပစ်လေတော့သည်။ “ဝုန်း…” “ဘုန်း” ဘွားမယ်စိန်တစ်​ယောက်သိန်းဦး၏စက်တန်းများထိပြီး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ “ဟား…ဟားးး…ဟားးး…ဟားးး…ဟားး… ငါ့ကိုလာစိန်ခေါ်တဲ့ကောင်မက ငါ့တပည့်ရဲ့ စက်တန်းဒဏ်ကိုတောင်မခံနိုင်ရှာဘူးကွာ… ဟေ့…ဇရပ်ပေါ်ကကောင်…မင်းခေါ်လာတဲ့ ကောင်မတော့ ပြာဖြစ်သွားပြီဆိုတာမင်းတွေ့တယ်မဟုတ်လား… အခုမင်းအလှည့်ပဲ… သိန်းဦး…သွား…အဲ့သည်ကောင်တွေကိုသွားခေါ်ခဲ့ချေ…” စုန်းထီးဘမိုးက တပည့်ဖြစ်သူသိန်းဦးကို မောင်တိုးတို့ဆီလွှတ်လိုက်သည်။

“ကိုကြီးတိုး…အမေကြီးကဘယ်ရောက်သွားတာလဲဗျ.. ဟိုမှာ ဟိုလူလာနေပြီဗျ…ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “နေပါဦးကွာ…ဘွားက ဒီလူ့ရဲ့စက်တန်းလောက်နဲ့တော့ ပြာကျမယ့်သူမဟုတ်ပါဘူးထွန်းတောက်ရာ…” ကြောက်နေသောထွန်းတောက်ကို မောင်တိုးက ထိုသို့ပြောလိုက်သည်။ သိန်းဦးကလည်းဇရပ်အပေါ်သို့တက်လာဖို့ခြေလှမ်းပြင်နေပြီဖြစ်၏။ “ဟဲ့အကောင်…သူတို့ကိုကိုမထိခင် ငါ့စက်ကိုအရင် မြည်းစမ်းဟဲ့…” ဘွားမယ်စိန်က သိန်းဦး၏အနောက်ဆီမှပေါ်လာပြီး ညာလက်ဖဝါးမှထွက်လာသောစက်တန်းဖြူကြီးကို သိန်းဦးထံသို့ပစ်လိုက်လေသည်။ “ဝုန်း…” “အားးး…” အလစ်၌တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရသောသိန်းဦးမှာ အားဟုသာအော်နိုင်ပြီး မြေပေါ်သို့မှောက်လျက်လဲကျသွားခဲ့၏။ “​တောက်…” သိန်းဦး၏အဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး စုန်းထီးဘမိုး ကြိတ်မနိုင်ခဲမရဖြစ်နေခဲ့သည်။ “ဟဲ့အကောင်…ဒီတစ်ခါနင့်အလှည့်ပဲ… ထုတ်လိုက်စမ်းပါ နင့်ရဲ့ စက်တန်းကို…” ဟုဘွားမယ်စိန်က စုန်းထီးဘမိုးကိုပြောလိုက်သည်။ စုန်းထီးဘမိုးလည်း ဘွားမယ်စိန်ကညာထက်တာကို သိလိုက်ပြီဖြစ်တာကြောင့် သူ၏စက်တန်းများကို စထုတ်တော့သည်။ ပါးစပ်…နား…နှာခေါင်း…မျက်လုံးအစရှိသည်တို့မှ စက်တန်းများစွာထွက်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလည်း စုန်းထီးဘမိုးရဲ့ စက်တန်းများကြောင့်တလက်လက်တောက်ပနေခဲ့၏။ “ဝုန်းးး…….. ” အားပြင်းလှသောစက်တန်းများသည် ဘွားမယ်စိန်ထံ ရောက်လာခဲ့၏။

ဘွားမယ်စိန်သည်ထိုစက်တန်းများကို တောင်ဝှေးဖြင့် ပြန်လည်ခုခံထားရသည်။ စုန်းထီးဘမိုးကလည်းအားအပြည့်ဖြင့်စက်များတွန်းပစ်နေသလို ဘွားမယ်စိန်ကလည်းပြန်လည်၍ ကာထားခဲ့သည်။ စက်တန်းများကိုကာနေရင်း ဘွားမယ်စိန်နှုတ်မှ ဂါထာများရွှတ်လာ၏။ ဂါထာရွှတ်ရင်းမှ စုန်းထီးဘမိုး၏စက်တန်းများကို တောင်ဝှေးဖြင့်ကာစီးထားရာ စုန်းထီးဘမိုးတဖြေးဖြေး အားလျော့လာခဲ့သည်။ အားကုန်သုံး၍ဘွားမယ်စိန်ထံစက်တမ်းများပစ်လွှတ်နေသော စုန်းထီးဘမိုးအား ဘွားမယ်စိန်သည်တောင်ဝှေးကို တစ်ချက်ဆောင့်ကာတွန်းလိုက်သည်။ “ရော့ဟဲ့… နင့်ရဲ့စက်တွေကိုနင်ပဲပြန်ယူလိုက်တော့…” ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် စုန်းထီးဘမိုး၏စက်များက ဘွားမယ်စိန်ထံမှ စုန်းထီးဘမိုးထံသို့ အရှိန်ပြင်းပြင်ဖြင့် ပြေးဝင်ကုန်လေ၏။ “ဝုန်းးးးး” “အားးးးး” စက်တန်းများထိမှန်ပြီး စုန်းထီးဘမိုး မြေပေါ်ပက်လက်လန်ကျတော့သည်။ “အွတ်….ဝေါ့…” လက်ကရင်ဘက်ကိုဖိထားရင်းပါးစပ်မှသွေးများ အန်ထွက်ကုန်၏။သွေးများအန်ပြီးနောက် မြေပေါ်မှကုန်းကျုံးထကာ ယိုင်တိုင်တိုင်​ ခြေလှမ်းများဖြင့်မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ “နင်နဲ့…နောက်မှစာရင်းရှင်းမယ်…” ဘွားမယ်စိန်ကိုလက်ညိုးထိုးကာ ပြောပြီး နောက်သို့.ကျွမ်းထိုးလိုက်တော့ ချက်ချင်းပင်လင်းတငှက်ကြီးအသွင်ပြောင်းသွားခဲ့ပြီး ကောင်းကင်သိုပြန်တက်သွားတော့၏။

လင်းတငှက်ကြီးကိုဘွားမယ်စိန်စိုက်ကြည့်ရင်း… “နင်သွားသင့်တာငရဲဟဲ့…ဟဲ့…ဘမိုး..ငရဲကို နင်သွားရမယ်ဆိုရင်တောင်ပို့တဲ့သူက မယ်စိန်ပဲဖြစ်ရမယ်ဟဲ့…” ဟုဆိုကာ မျက်လုံးနှစ်လုံးမှထွက်လာသောစက်တန်းဖြူကြီးများသည် လင်းတငှက်ကြီးဆီသို့ လျင်မြန်သောအရှိန်ဖြင့် ပစ်လွှတ်လိုက်လေသည်။ “ဝုန်း….” “ဘုန်းး…” “အုန်းးး” လင်းတငှက်ကြီးလည်းဘွားမယ်စိန်၏စက်တန်းထိမှန်ပြီး အသံများဆူညံစွာထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ဘွားမယ်စိန်၏စက်တန်းများကြောင့်လင်းတငှက်ကြီး မီးများဝုန်းခနဲလောင်သွားပြီးမြေပေါ်သို့အုန်းခနဲပြန်ကျလာခဲ့လေသည်။ မီးများကလည်း လင်းတငှက်ကြီးကိုခဏ အတွင်းဝါးမြိုသွားခဲ့တော့သည်။ “ကဲ…ကောင်လေးတွေထွက်လာခဲ့ကြတော့လေ…” ဇရပ်အပေါ်၌ရှိသောမောင်တိုးတို့လည်း ဘွားမယ်စိန်အနီးရောက်လာခဲ့ကြသည်။ “အမေကြီး…ဟိုစုန်းထီးဘမိုးဘယ်ရောက်သွားလဲဗျ…” ထွန်းတောက်ကမေးလေတော့ ပြာပုံကြီးကိုဘွားမယ်စိန်က လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ “ဒါဖြင့်ဒီလူမရှိတော့ဘူးပေါ့နော်… ဒီလူ့ကိုအမေကြီးရှင်းပစ်လိုက်ပြီပေါ့” ထွန်းတောက်ဝမ်းသာအားရမေးလိုက်သည်။

“ဘွားကစုန်းထီးဘမိုးကိုငရဲဆီကိုပို့ပစ်လိုက်ပြီ ထွန်းတောက်ရဲ့…မင်းပျော်တော့ကွာ…” မောင်တိုးစကားကြောင့် ထွန်းတောက်ခုန်ပေါက်၍ မောင်တိုးကိုဖက်လေသည်။ “ကျုပ်ကျေနပ်တယ်…ကျုပ်ကျေနပ်တယ်ဗျာ… ကျုပ်မိဘတွေကိုသတ်တဲ့လူ… ကျုပ်လက်စားချေနိုင်ခဲ့ပြီဗျ…” ဟုလည်းဝမ်းသာအားရအော်ပြန်သည်။ “မောင်တိုး…ဒီစုန်းမတွေအလောင်းနဲ့ ဟိုစုန်းတွေရဲ့အလောင်းတွေကိုပေါင်းထားလိုက်တော့” “ဟုတ်ကဲ့ဘွား” မောင်တိုးတို့လည်း ဘွားမယ်စိန်လက်ချက်ဖြင့်သေနေသောစုန်းမများနှင့် စုန်းထီးဘမိုးကြောင့်သေခဲ့ရသောတပည့်ဖြစ်သူတွေ၏အလောင်းများကိုတစ်နေရာထဲ၌စုပုံထားလိုက်တော့သည်။ “အမေကြီးရွာထဲကိုသွားကြစို့ဗျာ… ရွာကလူတွေသိရင်လည်းဝမ်းသာကြမှာဗျ…” ထွန်းတောက်စကားအတိုင်းဘွားမယ်စိန်လည်း ဘုရားစုရွာသို့လိုက်လာခဲ့သည်။ အချိန်ကမိုးလင်းတော့မည်ဖြစ်တာကြောင့် ထွန်းတောက်ကတစ်ရွာလုံးကိုအော်ကာနိုးလိုက်သည်။

“ထကြတော့ဗျို့…ထကြတော့… ခင်ဗျားတို့ကြောက်နေတဲ့စုန်းထီးဘမိုးဆိုတဲ့လူကို ကျုပ်တို့ကငရဲပို့ပစ်လိုက်ပြီဗျ…” ထွန်းတောက်အသံကြောင့်ရွာသူ၊ရွာသားတွေ ရောက်လာခဲ့သည်။ “ထွန်းတောက်…မင်းပြောတာတကယ်လားကွ” “ဟုတ်တယ်ထွန်းတောက် နင်ပြောနေတာအမှန်ပဲလားဟယ်…” ဟု…ဝိုင်းကာမေးကြပြန်သည်။ “ဟုတ်တယ်…ကျုပ်ခေါ်လာတဲ့ ဘွားမယ်စိန်ဆိုတဲ့ ဟောသည်အမေကြီးက စုန်းထီးဘမိုးကို ရှင်းပစ်လိုက်ပြီဗျ…စုန်းထီးဘမိုးနဲ့ သူ့မယားစုန်းမတွေဆိုတာအမေကြီး ပညာကိုမယှဥ်နိုင်လို့ ရွာပြင်ဇရပ်နားမှာအလောင်းတွေကို တန်းစီ​နေတာပဲဗျ…ခင်ဗျားတို့မယုံရင်သွားကြည့်ကြ… စုန်းထီးဘမိုးကတော့ပြာကျသွားပြီဗျို့… ပြာကျသွားပြီဗျ…” ထွန်းတောက်က ဝမ်းသာအားရဖြင့်ရွာသူ၊ရွာသားတွေကို ရှင်းပြလိုက်သည်။ ရွာသူ၊ရွာသားတွေလည်းဝမ်းသာ ပျော်ရွှင်ကုန်ကြလေသည်။ မယုံသည့်လူများကတော့ရွာအပြင်ဇရပ်ဆီသို့အပြေးထွက်သွားကြတော့၏။

“အမေကြီး…ကျုပ်အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ပါ…” ဦးငွေသောင်းကဘွားမယ်စိန်တို့ကိုသူ၏အိမ်သို့ ခေါ်သွားတော့သည်။ ထွန်းတောက်လည်းဘွားမယ်စိန်တို့နှင့်အတူပင် လိုက်လာခဲ့လေသည်။ “ကျုပ်တူ…ထွန်းတောက်ရဲ့ကြိုးစားမှုကြောင့် အမေကြီးကိုရှာတွေ့ခဲ့တာဗျ… ကျုပ်တို့ရွာအတွက်အမေကြီးကူညီပေးခဲ့တာကို ကျုပ်တို့သေတဲ့အထိဒီကျေးဇူးကိုမမေ့ပါဘူးဗျာ…” ဦးငွေသောင်းကဘွားမယ်စိန်ကိုကျေးဇူးတင်စကားပြောလေသည်။ ရွာသူ၊ရွာသားတို့မှာလည်း စုန်းထီးဘမိုး၏ရန်မှကင်းလွှတ်သွားပြီဖြစ်တာကြောင့် တစ်ရွာလုံးပျော်ရွှင်နေခဲ့ကြသည်။ ဘွားမယ်စိန်ကိုလာရောက်ကန်တော့ကြသောရွာသူ၊ရွာသားများကိုလည်း… “နွားကွဲရင်ကျားဆွဲမယ်တဲ့… ​မောင်ရင်တို့တွေသာနောက်နောင်ကို စည်းစည်းလုံးလုံးနေကြပါကွယ်… အားလုံးသာ အတူတူညီညွှတ်ကြရင် အဲ့သည်အန္တရာယ်ဆိုတာတွေလည်း ရှိလာမှာမဟုတ်ဘူးကွဲ့…” ဟု…ဘွားမယ်စိန်ကအားလုံးကိုပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ဖြင့်စုန်းထီးဘမိုးဆိုသည့်စာမူလေးပြီးဆုံးသွားပါသည်။ ယဥ်မင်း(ကန့်ဘလူ)