ပြောင်းပြန်အချိုးများ”

ပြောင်းပြန်အချိုးများ”

အညို

ကျုပ်ဖြင့်လေ..တပါတ်လောက်သေကြည့်ချင်တယ်။ အဟုတ်။

ဘာလို့လည်းမမေးပါနဲ့တော်…။ဒီကလေးတွေကြောင့်ရော ..ဒီလင်ကြောင့်ရောပေါ့။တစက်ကလေးမှ စိတ်မချရ..စိတ်မအေးရဘူး။

ဘယ်သူရှိမတုန်း ။ အကြီးကောင်ဖိုးချစ်လေ၊

မအေကရှိစုမဲ့စုနဲ့ သူတို့ကိုပညာတတ်ဖြစ်စေချင်လွန်းလို့ ကျောင်းလွှတ်လိုက်ပါတယ်ဆိုမှ ဒင်းကကျောင်းပြေးပြီး ရေသွားကူးသတဲ့။ ကျုပ်လိုက်သွားလို့ပေါ့ …။ကျုပ်သာမလိုက်ရင် ဒင်း မသာဖြစ်ပြီ။

ဘာဖြစ်တယ်..။ကူးပါစေ ဟုတ်လား..။

အခုဘာဖြစ်ခဲ့တယ်မှတ်တုန်း ။ရေနစ်နေတာလေ..ရေနစ်တာတော့ ။

ကျုပ်တောင် ချောင်းစပ်ရောက်မယ်မကြံသေးဘူး…သူနဲ့အတူကူးတဲ့လူတွေက ဖိုးချစ်ရေနစ်လို့ ကယ်ကြပါဦးဆိုတာနဲ့ ဘယ်ရမတုန်း ။မိတင်လေ….ရေထဲကို ထမီပြင်ဝတ်ပြီးခုန်ချပစ်တာပဲ။ သူ့ကို ဟိုးရေအောက်ကနေ မနည်းဆွဲထုတ်ရတာလေ။အောက်မှာ ကြာပင်ရဲ့နွယ်တွေနဲ့ပတ်လို့ကတော့ သေပြီပဲ ။ ကျုပ်မယ် သားဇောနဲ့မနည်းကို ဆွဲနှုတ် ဖြုတ်ပြီး အပေါ်တွန်းတင်ရတယ် ။

အမလေး….။

ညည်းကရေကူးတတ်လို့လားတဲ့ …။တော့နှယ် ။မေးလည်းမေးတတ်ပါ့…။ကျုပ်က ဧရာဝတီတိုင်းက သောင်တွေပေါ် ဟိုသောင်သည်သောင်ကူးပြီး ငါးရှာဖားရှာတဲ့ တံငါသယ်သမီးပါတော့ ။

ရေချိုးချင်တောင် မြစ်ထဲဗွမ်းကနဲခုန်ချ၊ သဲကြမ်းနဲ့ဟိုသည်ပွတ်သပ်ဂျီးတွန်းပြီး ချိုးတာ။ဒါလောက်ကအပျော့ပေါ့။

ဒါပေမယ့် ကျုပ်မှာ မီးယပ်ရှိတာမေ့နေတယ်..။ပြန်လာတော့ဒင်းလဲဖျားကျုပ်လဲဖျားပဲ။ ကျုပ်ကနဂိုရောဂါခံနဲ့ဆိုတော့ အိပ်ယာထဲတုန်းကနဲလဲတော့တာပဲ ။

မီးယပ် ဘာကြောင့်ဖြစ်လဲ မမေးနဲ့တော်ရေ့ ။အငယ်ဆုံးမကိုမွေးတော့ မီးတွင်းထဲ လာလက်ပြီးကူပေးမယ့်သူကမရှိ။ ကိုဖိုးမောင်ကလည်း သမီးမွေးလို့ရှက်လှချည်ရဲ့ဆိုပြီးပြန်မလာ။ဒါနဲ့ပဲကိုယ်တိုင်ထပြီး အနှီးလျှော်..ရေဆွဲ လုပ်ရတော့တာပဲ။ အဲ့နောက်ပိုင်း နဲနဲလေးအအေးခံရင် မီးယပ်ချမ်းက ထပြီ ။

ဟဲ့….နှင်းဖြူ ။ဟဲ့ကောင်မလေး။တွေ့လား။

မိဘခေါ်နေတာအရေးတောင်မစိုက်ဘူး။ဖိုးချစ်..မင်းညီမနေပူထဲ ဖုတ်အလူးလူးနဲ့ပြေးသွားတာမြင်လား။သွားလိုက်ခေါ်ချေစမ်း။တုတ်ပါကောက်ခဲ့လို့ ၊တွေ့လား ..။သူက အိမ်မှာအငယ်ဆုံးဆိုပြီး သိပ်ဆိုးတာ။ ဖအေက အလိုလိုက်တော့ ပိုဆိုး။ ဘယ်သူ့မှ ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ယောင်္ကျားလိုလိုမိန်းမလိုလိုနဲ့..အကိုတွေရှပ်အင်္ကျ ီတွေယူဝတ်လားဝတ်ရဲ့။ ပုဆိုးကွင်းသိုင်းပြီးဆော့လားဆော့ရဲ့ …အဲ့လိုများဆော့နေရင်သူ့အဖေ ကိုဖိုးမောင်မျက်နှာလည်းပြုံးဖြီးနေတာပဲ။ မွေးတုန်းက မချစ်လို့ အိမ်တောင်ပြန်မလာတဲ့ကိုဖိုးမောင်တို့ …ဘယ်သွားသွားသမီးကို ပခုံးကကို မချတော့ဘူး။

ဟော…အရီးမြိုင်တို့ပါလား ။နေကပူပါဘိနဲ့ …အိမ်ထဲလဲဝင်မထိုင်ဘူး..ကိုဘမောင်၊တော်ကလည်း အရီးတို့ကို အိမ်ထဲခေါ်လေတော်..။ကြည့်ပါဦး..။အဲ့သည် ကိုဖိုးမောင်ဟာ..စကားများပြောနေရရင် ဘယ်သူဘာပြောပြောမကြားတော့ဘူး ။ တော်တော့ကိုစကားများတဲ့လူ။

ဟိုမှာ …အဘမြိုင်တို့လည်းလာတယ်။ သြဘာရေ..သား သွားပါဦး ထကြောဖျာလေး အိမ်ရှေ့မယ်သွားခင်းပါဟဲ့။နင့်အဖေလိုမျိုးဆို အားလုံးမတ်တပ်ကြီးပဲနေမယ်။

သားသမီးသုံးယောက်ထဲ အဲ့ကောင်အလိမ္မာဆုံး။စာကလည်းတော်တော်သွားတယ်။ ဒီနှစ်လေးတန်း၊ရှေ့နှစ်ကို ဟိုဖက်ရွာကိုလွှတ်ပြီးကျောင်းထားရတော့မယ်။ကျုပ်ကလည်းအဲ့သာကို စိတ်မချတာတော်။အကြီးကောင်ဖိုးချစ်လဲ စတုန်းကဟုတ်တုတ်တုတ်နဲ့ နောင်ကျ ကျောင်းပြေးလိုက် ပျင်းလို့မသွားလိုက်နဲ့ ..စာသင်ချင်စိတ်ကိုမရှိတော့ဘူးလေ။ ဖအေက သားတွေကျောင်းမသွားလည်း မသွားပါစေ ၊အေးအေးပဲ ။တခွန်းမဆူဘူး။

ကျုပ်ကတော့ဘယ်ရလိမ့်မတုန်း ။ကျောပြင်ကိုဗြောတင်တာပဲ။သူတို့ကို ကောင်းစားစေချင်လို့ ကျောင်းထားတာလေ။ သူ့ဖအေက ဘာအရေးတုန်း ။ကျောင်းမတက်ရင် ထန်းတောထဲလွှတ်ပြီး တောက်တိုမယ်ရလုပ်ခိုင်းမှာပေါ့။ ကျုပ်သားသမီးတွေကို ကျုပ်တို့လိုနေပူစပ်ခါးထဲ အလုပ်လုပ်ရတာမျိုးမဖြစ်စေချင်ပါဘူးတော်…။ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်ကဆိုရင်..ဒီနှစ် ဒီနေရာ ၊ဟော…နောင်တနှစ်ကျ ဟိုးနောက်တနေရာ…။အခြေတကျမရှိတော့ စာသင်ဖို့ဆိုတာဝေလာဝေး ။အခုသူတို့တီဗီကကြည့်နေတဲ့ ကိုရီးယားကားတွေဆို ကျုပ်ဖြင့်နကန်းတလုံးမှနားမလည်ဘူး ။ဒါပေမယ့် သူတို့မျက်နှာပေးကိုကြည့်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာတိတ်တိတ်ဘာသာပြန်ရတာပဲ။ ဒါကြောင့်ကျုပ်က မြန်မာကားတွေပဲ ကြည့်ရတာအားရတယ်။ ငိုလည်းမြန်မာလို ဆိုလည်းမြန်မာလို ။အဲ့တော့ကျုပ်မှာငိုစရာရှိငို ..ရီစရာရှိလည်း ရီလိုက်တာပဲ ။

ဟိုးတနှစ်ကတော့ ကျုပ်ရီစရာလေးတစ်ခုမှတ်မိသေးတယ်။

ဟဲ့..ဟဲ့ ..။ အိမ်ပေါ်ကိုတက်လာတာများ ကြမ်းတမ်းလိုက်တာ နှင်းဖြူရယ်။

ညည်းဆိုတာ ဘုရားစူးမိန်းမပါအေ။ ခြေထောက်လဲမဆေးဘူးကြည့်ပါလား။ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်လက်နဲ့ ထမင်းအိုးကိုလှန်လှောပြီးစားတော့မယ်။

ဟင်းက အုပ်ဆောင်းထဲမယ်မဟုတ်ဘူး။ကြပ်ခိုးစင်ပေါ်မှာငါးဇင်ရိုင်းကြော် ဇလုံနဲ့အုပ်ထားတယ်။အုပ်ဆောင်းထဲမယ် မကျီးရွက်နဲ့သနပ်ရွက်ချည်ရည်ချက်ထားတယ်။လက်လေးဘာလေးဆေးကြောပြီးစားစမ်း မိနှင်းဖြူ။သန်ကောင်တုတ်ကောင်တွေထမှ ငိုဟယ်ရီဟယ်နဲ့လာမလုပ်နဲ့ ..။ကျုပ်ကညည်းအဖေလို အိညောင့်အိညောင့်သမားမဟုတ်ဘူး။ညှပ်နဲ့ဆွဲထုတ်မှာ ..ဟွန်း ။

အဲ့ဒါသာကြည့်တော့။ပြောလဲဂရုစိုက်ကြတာမဟုတ်ဘူး ။ငယ်သေးတော့ ပိုဆိုးတယ် ။ဒီကလေးတွေနဲ့ ကျွန်မဘယ်လိုလုပ်မလည်းတော်ရေ့ ။

ဟိုဖက်ရွာသည်ဖက်ရွာက အလှုအတန်းလုပ်လည်းမသွားနိုင်ဘူး။သွားလည်းခွေးသားအုပ်မကြီးလိုပဲ ။တ တန်းတန်းခေါ်သွားရတယ်။စိတ်မချဘူးလေတော်…။ညအိပ်ညနေတော့ မသွားနိုင်ပါဘူး။ကျုပ်သာ တညလောက်မရှိကြည့် ။

အိမ်ဇောက်ထိုးဖြစ်အောင်မွှေနှောက်ထားပါလိမ့်မယ် ။

ဟော..။ဟိုဟာ ရွာစွန်ပိုင်းကုန်စုံဆိုင်က မခင်မိလင်မယားမို့လား။ ဘာလာလုပ်ကြပါလိမ့်…။သာဗြောတို့ ခင်တုတ်တို့လည်းလာတယ်။ အမလေး ခင်တုတ်တို့မျန်း မမြင်တာကြာလို့ချောချက်လှချက်တော့ ။

ဟဲ့ခင်တုတ် ညည်းကိုပြောနေတာ ။ကောင်မစုတ်…။ကျုပ်ကိုအခုထိ အစာမကြေဘူး။ရုပ်ကိုက စူပုတ်နေတာပဲ..ဟင်းဟင်း ။

ပြောရင်လည်း အသားယူတယ်ဖြစ်ဦးမလားမသိဘူး။အတင်းပြောတာတော့မဟုတ်ပါဘူး။

ခင်မိတို့ခင်တုတ်တို့ဆိုတာ ငယ်တုန်းက ကိုဖိုးမောင်ကို အသဲစွဲလေ ။ဟိုက ကျုပ်ကိုကြိုက်လို့တောင်းမယ်ရမ်းမယ်လုပ်တော့ ရှက်လို့ မြို့မှာ အလုပ်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားကြတာ ။ပြန်ရောက်တာ ဘာကြာသေးလို့တုန်း။ခင်မိကတော့ တနှစ်လောက်စောပြီး ပြန်ရောက်လာတာပေါ့ ။သူလည်းရွှေနဲ့ငွေနဲ့ ဟန်ကျပန်ကျပါပဲ။ ကျုပ်မှာသာ…လူရိုးမက်လို့ ယူလိုက်မိတာ ။အရိုးမကိုက်ရတာ ကံကောင်း။ သူ့အဖေ ကျုပ်ယောက္ခထီးကောင်းလို့ အိမ်နဲ့ ယာနဲ့အခြေတကျဖြစ်တာတော်ရေ့ ။

ဟဲ့တော့ ။ ဒီလောက်နေ့လယ်ခင်းနေတွေပြင်းရတဲ့အထဲ ကိုဘမောင်တို့ လူလိုနားမလည်တာကိုတွေ့လား။ကလေးတွေကို ရေချိုးခိုင်းနေတယ်။အခုနေ မချိုးကြနဲ့ဟဲ့လို့ ထပြောကြည့် ၊လင်မယားတွေ ရန်သတ်ရပြီသာမှတ် ။

အဲ့ဒါကြောင့် ကျုပ်စိတ်တွေညစ်တာ။ နေမကောင်းလို့ မပြောချင် မဆိုချင်ဘူးဆိုလည်း မရဘူး။ လိုက်ပြောနေရတာပဲ ။ဘယ်သွားသွား နောက်ကြောင်းမအေးဘူးဆိုတာ အဲ့ဒါပြောတာပေါ့ ။

“ဟဲ့ ….မြန်မြန်ချိုးကြစမ်း။ ရေချိုးရင်းဆော့မနေကြနဲ့ ။လူလေးများထူပြီဆို ဒင်းတို့ မောင်နှမသုံးယောက်က ကိုယ်ယောင်ပြပြီ ။အိမ်ရှေ့မှာလည်း လူတွေများလိုက်တာ။ အော်…..အခုမှသိတယ် ။ဟိုဖက်ခြံက ဝက်မကြီးသားကျလို့လာကြတာနေမယ်။အဲ့ဝက်မကြီးမျိုးကောင်းချက်ကတော့ ပြော..မပြောချင်ဘူး။ တခါ သားကျရင် ဆယ်ကောင်အထက်ပဲ။ တကောင်မှ အလေအလွင့်မရှိဘူး…အကုန်အဖက်တင်တယ်။ ကိုဖိုးမောင်လည်း ဝက်ကလေးသုံးကောင်လောက်မွေးချင်တယ်ပြောသား။ ကျုပ်က သဘောမတူလို့သာ။ သူကလည်းကလေးတွေရှင်ပြုဖို့စုဗူးသဘောမျိုးမွေးချင်တာပါ..။ ဒါပေမယ့် သိတယ်မို့လား။မွေးချင်တာသာသူတို့ ..။ အချိန်တန်ရင် အစာကျွေးလည်းကျုပ်..၊ ရေချိုးပေးလည်းကျုပ် ၊

အိမ်အလုပ်ဆိုတာကလည်း အတည်တကျပြောဖို့သာခက်တာ။လုပ်လိုက်ရတာဆိုတာဖတ်ဖတ်ကိုမောရော….သူတို့ကသာအချိန်တန်ရင် ယာထဲကပြန်လာတာပြောလိုက် ပြီးပြီ။

ဒီတသားမမီပေမယ့် နောက်တသားကျရင်တော့ မွေးခွင့်ပေးလိုက်ပါမယ် ။ ကလေးတွေလည်းကြီးနေပြီ..။သင်္ကန်းလေးဘာလေးစီးချင်ရှာမှာပေါ့ ။ကျုပ်တို့လည်းကုစိုလ်ရေးလေးဘာလေးလုပ်မှပါ ။တနေ့တနေ့ ဒီဟာတွေအော်ရင်းဟစ်ရင်း နေထွက်တာလဲမသိ နေဝင်တာလဲမသိ ။

သနပ်ခါးလိမ်းတာ ဘယ်လိုလုပ်လိမ်းနေတာလဲ ဖိုးချစ်။ နင်လမ်းသရဲလား..ဟမ်။ဟောကြည့် ..နှင်းဖြူ ညည်းနဲ့ပုဆိုးနဲ့ဘာဆိုင်လို့ လုနေရတာတုန်း။သွား..စကဒ်တိုပဲဝတ်ချေ

ဒီကလေးတွေကတော့ ရေချိုးလဲဆူ ။ထမင်းစားလဲဆူနဲ့..။ငါထရိုက်လိုက်ရသေတော့မယ်။ ညည်းတို့တွေတော့နော်… နေ့ခင်းနေလည် ရေတွေချိုးပြီး ဘယ်သွားကြဦးမှာတုန်း။တရေးတမောလေးများအိပ်မယ်မရှိဘူး…

ဒါနဲ့နေပါဦး။ ဝက်မကြီးက ဘယ်နှစ်ကောင်တောင်သားကျလို့ အလုအယက်ရောက်နေကျတာတုန်း။

အမယ်…ငါ့များကြားသားနဲ့မိုးကြိုး ငါဖက်နေတယ် ။မုန့်ဖိုးလိုချင်ကြပြန်ပြီလား။သွား..နင့်အဖေဆီသွားတောင်းချေကြ..။ အမေနေမကောင်းလို့ ပွတ်သီးပွတ်သပ်မလုပ်ကြစမ်းနဲ့ဟယ်။ နင်တို့အသားတွေက အေးစက်နေတာပဲ။

အမလေး…။

ဟိုးမှာ အမေမဟုတ်လား။လူကသာအသက်ကြီးတာ ရပေါက်ရလမ်းဆို ရှေ့ဆုံးက။အဲ့မှာဝက်တွေလာဝယ်တာနေမှာ…မွေးလိုက်၊ပြန်ရောင်းလိုက် ..ဟိုသားဒီသမီးကိုထောက်ပံ့လိုက်နဲ့ ..ဂျင်ခြေလည်နေတာပဲ။ မမွေးပါနဲ့အမေရယ်ဆိုလည်းမရဘူး။ အကုသိုလ်အလုပ်တွေလေ။အို..ကျုပ်ကတော့အရှင်းပဲ ။ဒီလိုအပူစာတွေမစားဘူး ။ဝက်တွေကိုအသားတိုးအောင် တနေ့တနေ့ကျွေးပြီး ပေါ်ရောင်းတဲ့ဆီကိုပြန်ရောင်းမှတော့ ဘယ်လိုလုပ်စားဝံ့မတုန်း။အကုသိုလ်ကိုပိုးမွေးသလိုမွေးထားရတာ ။

ကျုပ်အမေကတော့ ပြောလည်းဂရုမစိုက်ဘူး။လုပ်နေတာပဲ …သူ့ရှေ့မယ်တယောက်ယောက်ခွေးသေဝက်သေ သေမှ နောင်ကျဉ်မယ်ထင်တယ် ။

ဟူး…..ပြောရတာလဲမောလိုက်တာ။

ရေနွေးလေးတစ်ခွက်လောက်တိုက်စမ်းပါတော်။

အမလေးဟဲ့…ရေနွေးကလည်းပူလိုက်တာကြွက်ကြွက်ဆူနေတာပဲ။ကိုင်လို့တောင်မရဘူး။တော်ပါပြီ မသောက်တော့ဘူး။

အမယ် ..သူ့သားမက်ကိုဖက်ပြီး အမေ ငိုနေပါ့လား။တခါမှမျက်နှာကြောမတည့်ဘူးလဲပြောသေး ။

ဟဲ့… ဘာသံတုန်း။ သူများအိမ်ရှေ့မှာ နိမိတ်မရှိနမာမရှိ ကြေးစည်လာတီးရတယ်လို့ ။

မတီးကြနဲ့ဟေ့…လူလိုလေးတော့နည်းနည်းပါးပါးနားလည်ကြပါဦး ။ကျုပ်အိမ်မယ် ကလေးငယ်တွေနဲ့ ….စိတ်ဆက်တွေညစ်လိုက်တာနော်…

အမလေး ….ဘယ်အိမ်က အသုဘတုန်း။ငိုလိုက်ယိုလိုက်ကြတာဆိုတာများ..။

ကိုဖိုးမောင်။ တော်လဲအိမ်ပေါ်တက်လာသေးတယ်နော် ။မိန်းမတစ်ယောက်လုံးနေမကောင်းတာတောင် အနားမှာနေမယ်ရယ်လို့မရှိဘူး။ ကိုးချင်းကိုးချောင်းလျှောက်သွားနေတာပဲ။

ဟဲ့ ..ဟဲ့ …ငါ့ဘာလို့မ,နေကြတာတုန်း။ ဖြေးဖြေးလုပ်ကြပါဟဲ့ …နာလိုက်တာ။

ဒီရေတွေက ဘယ်ကထွက်လာတာတုန်း ။ငါလည်းရေမချိုးထားပါဘူး။

ကဲကြည့်…ကလေးတွေ ငိုကြပြန်ပြီ။

ကိုဖိုးမောင်..။

တော့သားသမီးတွေ နည်းနည်းဆုံးမစမ်းပါဦး။

ဟင်….တော်ကပါ ငိုနေတာလား။

ဘာဖြစ်နေကြတာတုန်း..ကျုပ်ကိုလဲပြောကြစမ်းပါဦး။

ဟဲ့…မောင်ဦးတို့ ဖိုးခင်တို့ ငါ့ကိုဘယ်ထဲထည့်နေကြတာတုန်း။အသက်ရှုတွေကြပ်လိုက်တာ…။ဘာမှလည်းမမြင်ရတော့ဘူး….။

လာပြန်ပြီ ..ဒီကြေးစည်သံကြီး ။ဟော….ရေအိုးကျကွဲတာမဟုတ်လားကိုဖိုးမောင်။

တော်လဲသားသမီးတွေကိုနည်းနည်းမှ မဆုံးမဘူး။ အခုနေများကျုပ်သေသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလည်း။တခါတလေ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီးနှစ်ရက်သုံးရက်လောက်သေကြည့်လိုက်ချင်တယ်။

ဒီအခန်းထဲမှာနေရတာကျပ်လိုက်တာ။ကျုပ်ကိုအိပ်ယာပေါ်ပြန်ရွှေ့ပေးကြစမ်းပါတော်။လူလည်းကျပ် အသက်ရှုတွေလည်းကြပ်နဲ့ ။

အမလေး…အမေ။ ဘယ့်နှယ့်ကျုပ်နာမည်ကို တတပြီးငိုနေရတာတုန်း။

ကျုပ်ကသေသွားတာကျနေတာပဲ..။

ကျုပ်ကသေလို့မရသေးဘူး..ကျုပ်သားသမီးတွေ ရှင်ပြုပေးရဦးမယ်။

သူတို့ကိုကျောင်းထားပေးရဦးမယ် ။သူတို့ပညာတတ်ကြီးဖြစ်အောင် ကျုပ်ပျိုးထောင်ရဦးမယ်….အမလေး မောလိုက်တာ။အသက်ရှုလည်းကျပ်လိုက်တာ။

ကျုပ်ကိုယ်ထဲကနေ ရေတွေလဲတစိမ့်စိမ့်ထွက်နေပါ့လား။ ချမ်းလိုက်တာ ။မီးယပ်ချမ်းထလာပြီထင်တယ်..။

ကလေးတွေလာကြစမ်းပါဦး။

အမေ့ကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ထားကြစမ်းပါ….။ အမေချမ်းလွန်းလို့ပါ ။

ဟော..ကြည့်စမ်းပါဦး။ လာဖက်ကြပါဆို ငိုလိုက်ကြတာ ကြူကြူပါလို့။

ဟဲ့…မငိုကြပါနဲ့ဆို ။မသိရင် မအေက သေသွားတာကျနေတာပဲ။ မငိုပါနဲ့ဟဲ့..နင်တို့ငိုသံကြားရတာ ငါရင်တွေနာလွန်းလို့ပါ ။

အညို