အောက်လမ်းဆရာမမယ်နု (စ/ဆုံး)

အောက်လမ်းဆရာမမယ်နု (စ/ဆုံး)

အနည်းဆုံး စုန်း ၇ ယောက်မရှိရင် ရွာတည်လို့မရဘူး ရှေးလူကြီးတွေပြောတာကြားဖူးတာပေါ့ စုန်းးးး ဆိုတဲ့အရာကို မြို့မှာနေတဲ့သူတွေကတော့ သိပ်အယုံအကြည်မရှိပေမယ့် တောရွာတွေမှာနေတဲ့ သူတော်တော်များမျာကတော့ အယုံအကြည်ရှိကြတယ် စုန်း တွေမှာ ဝမ်းတွင်းစုန်းနှင့် ကာလအခြေအနေကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့ စုန်းဆိုပြီး ရှိတယ် ဝမ်းတွင်းစုန်းဆိုတာကတော့ သိကြတဲ့အတိုင်း အတိတ်ဘဝ ကံကြောင့်မွေးထဲက ပညာပါလာပြီးသား ဒါပေမယ့် အဲဒါတွေကတကယ့် ဆရာကောင်းသမားကောင်းတွေနဲ့တွေ့ရင် စွန့်လွှတ်လို့ရပါတယ် အခြေအနေကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့ စုန်းဆိုတာကတော့ မိမိရဲ့မိဘ အဘွား (သို့) တယောက်ယောက်က အမွေပေးခဲ့တဲ့သဘောမျိုးပေါ့ တချို့ကဝမ်းတွင်းလဲမဟုတ် အမွေရတာလဲမဟုတ်ဘဲ စုန်းဖြစ်တတ်ပါတယ် အကြောင်းကတော့ ဓါတ်ကြီးလေးပါထဲက တေဇောဓါတ်ကြောင့်ပါဘဲ ဒေါသတွေမောဟတွေ လောဘတွေ အရမ်းများလာရင် မိမိတောင်ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ဘဲ စုန်းဓါတ်ခံဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်

အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ ပိုဖြစ်တတ်တယ် မိန်းကလေးဆိုတာက မနာလိုစိတ် လောဘစိတ်ယောက်ျားတွေ ထက်ပိုများတတ်တယ် အဲလိုဖြစ်တိုင်း စုန်းချက်ချင်းမဖြစ်ပါ အဲဒီမကောင်းတဲ့ စိတ်တွေ တဖြည်းဖြည်းကြီးထွားလာပြီး အစိုင်အခဲတစ်ခုလိုဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်ပေါ့ စုန်းတွေဟာ လူတွေနဲ့ တောရွာမှာရော မြို့မှာပါ ရောနှော နေတတ်ကြတယ် မိမိက စုန်းဆိုပြီးလဲ ဘယ်သူမှမပြောကြပါဘူး စုန်းဓါတ်ခံရှိတဲ့ သူတွေဟာ ကိုယ်ယောင်ကိုယ်ဝါ မထည်ဝါကြဘူးတဲ့ စုန်းဓါတ်ခံရှိတဲ့ မိန်းမတွေဟာ လင်ယောကျာ်းအပေါ် အရမ်းနိုင်စားတယ် မိမိလိုရာကို လှည့်ပတ်နိုင်စွမ်းအားလဲရှိကြတယ် ယောကျာ်းက ဘုရားတရားလိုက်စားပြီး ဘုန်းကံအရမ်းမြင့်နေရင်တော့ လုပ်လို့မရဘူးပေါ့ စုန်းတော်တော်များများတူရာ အချက်က အဲဒီပညာကိုတန်ဖိုးထားပြီး လုံးဝမစွန့်လွှတ်နိုင်တာပါဘဲ

(လေ့လာကြားဖူးသလောက် စုန်းအကြောင်းလေးပေါ့ ) ခုလောလောဆယ်တော့ ကျွန်မပြောမယ့် ဇာတ်ကြောင်းလေး စလိုက်ရအောင် ခုအဖြစ်အပျက်လေးကတော. ယောမြို့နယ် ရွာလေးတစ်ရွာက အဖြစ်အပျက်လေးပေါ့းးးးးးးးးး ဇာတ်လမ်းအစက ဒီလိုးးး ကျွန်မတို့NGO အဖွဲ့အစည်းဆိုတာကမြန်မာပြည်အနှံ့ တာက်လျှောက် ခရီးနှင်နေရတာလေ အများအားဖြင့် အစိုးရအဖွဲ့အစည်းတွေ မသွားနိုင်တဲ့ ဝေးလံခေါင်ဖျားတဲ့ ရွာတွေကိုသွားရတာများတယ် ဒီတခေါက်တော့ ကျွန်မတို့တာဝန်ကျတဲ့ မြို့လေးက ယော ! ယောမြို့ဆိုတော်တော်များများသိကြပါတယ် ယောလုံချည် နာမည်ကြီးဘဲလေ ဒါပေမယ့် ကျွန်မတို့နေရမယ့်နေရာက ယောမြို့ထဲမဟုတ်ပါဘူး မြို့ကနေတော်တော်ဝေးတယ် လမ်းကြမ်းတွေကိုဖြတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်တစ်မျိုး လှေတစ်မျိုးနဲ့အဆင့်ဆင့်သွားရတဲ့ရွာလေးပါ အဲဒီရွာလေးမှာဘဲ ကျွန်မတို့ အခြေချပြီး ကျန်းမားရေးဝန်ဆောင်မှု့ လုပ်ငန်းတွေစတင်လုပ်ဆောင်ကြတာပေါ့

အာကာရေ ငါတို့ ရွာထဲလျှောက်ကြည့်ရအာင် (အာကာဆိုတာက ကျောင်းထဲက ကျွန်မအခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း NGO တွေနဲ့ join တော့ ကျွန်မနဲ့ အတူတူဒီအဖွဲ့လေးထဲပါလာတာပေါ့) သူငယ်ချင်း၂ယောက် ရွာထဲလျှောက်ကြည့် ရွာခံတွေကိုမိတ်ဆက်ပြီး ရွာလယ်မှာဌားထားတဲ့ ကျွန်မတို့ရုံး(သို့)အိမ်လေးစီ ပြန်လာတာပေ့ါ ကျွန်မတို့ အဖွဲ့က ကျွန်မအပါအဝင် အားလုံးပေါင်း ၈ယောက် ယောကျာ်းလေး၅ယောက် မိန်းကလေး၃ယောက် အားလုံးက ကျောင်းမှာလဲ လူသေတွေ ပရယ်တီကယ်တွေ အမြဲလုပ်ရတော့ သိပ်ပြီးမကြောက်တတ်ကြပါဘူး တစ်နေ့တော့ ကျွန်မတို့ အဖွဲ့ကို ရွာထဲက တိုင်းရင်းဆေးဆရာမတစ်ယောက်ကထမင်းဖိတ်ကျွေးတယ် စားကြ ကလေးတို့ အကြီးက ကလေးတို့ဒီရွာရောက်နေတယ် သတင်းကြားထဲက ထမင်းဖိတ်ကျွေးချင်တာ အားရပါးရစားနော် တို့တောသူတွေက အဝစားမှကြိုက်တာ စိတ်ချအကြီးရေ သားတို့က အလှစားမဟုတ်ဘူး အဝစားဗျ အာကာကတော့ ငတ်ကြီးကျနေပြန်ပြီ သူငတ်လဲ ငတ်ချင်စရာ ဟင်းတွေက လုံးဝသရေကျချင်စရာ ကြက်သားကာလသားချက် ငပိရည်တို့စရာ အချည်ဟင်းစုံလို့ ကဲ ကလေးးတို့အေးဆေးစားကြ အကြီး နောက်ဖေးမှာဆေးပင်သွားလှန်းလိုက်အုံးမယ် အန်တီကြီးထွက်သွားတော့ ကျွန်မတို့လဲအားရပါးရစားမယ်ပေါ့ အာကာက ကာလသားကြက်ဆို အရမ်းကြိုက် ကြက်သားကိုခပ်မယ်လို့လုပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကတွန့် ကတွန့်:::::

အမလေး ကျွန်မတို့အားလုံးလန့်ပြီး ထမင်းစာပွဲးကထခုန်မိတယ် ပန်းကန်ထဲက ကြက်သားတုံးက ကြက်ဖြစ်ပြီး တွန်နေတာ ကျွန်မတို့အော်သံကြားတော့ အန်တီကြီး အိမ်ပေါ်အပြေးအလွှားတက်လာပြီး ဘာဖြစ်လို့လဲကလေးတို့ အကြီး ကြက် ကြက်ထပျံလို့ အန်တီကြီးကပြုံးလို့ ဘယ်မှာလဲမရှိပါဘူး သားတို့အမြင်မှားတာနေမှာပါ ကြည့်ကြည့်ပါအုံး ပန်းကန်ထဲကို ကျွန်မတို့ပြန်ကြည့်ကြည့်တော့ ကြက်သားတုံးပါဘဲ ကြက်မတွေ့တော့ဘူး ကဲ ကဲ ပြန်စားကြ ထိုင် ထိုင် ကျွန်မတို့ တယောက်မျက်နှာတယောက်ကြည့်ပြီး အားလုံးစိတ်ထဲမှာတော့ တခုခု တော့ တခုခုဘဲ အကုန်လုံးမြင်တာ ဆိုတော့ အမြင်မှားတာမဖြစ်နိုင်ဘူး အဲနေ့ကထမင်းဝိုင်းလေးကတော့ ဟန်မပျက် ဆက်စားရပေမယ့် ကြက်သားပန်းကန်ကိုတော့ တစ်ယောက်မှ မနှိုက်ကြပေ အဲဒါနဲ့ကျွန်မတို့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခေါင်းချင်ဆိုင် ဆွေးနွေးကြတာပေါ့့ ဒါနဲ့ကျွန်မတို့နှစ်အိမ်ကျော်မှာ ဦးအောင်ဆိုတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ် သူက အသက်၄၀အရွယ်လူပျိုကြီး အရက်အရမ်းသောက်လို့ ကျွန်မတို့က မနည်းတားနေရတယ် ကျွန်မတို့နဲ့လဲခင်ပါတယ် သူမူးလာပြီဆို ဘာမှမသိတော့ဘူး ကျွန်မတို့ရုံးလာပြီး ပြေားချင်ရာတွေပြေားတော့တာ ငယ်ချစ်ဟောင်းအကြောင်းတွေရော သရဲအကြောင်းတွေရောစုံလို့ အခုလဲ ကျွန်မတို့ ဆွေးနွေးနေတုံး အရက်ပုလင်းကိုင်ပြီး ရောက်လာတယ်။

ဟိတ်ကလေးတွေ ဘကြီးလာပြီ် မင်းတို့ဒီနေ့ကြက်ပျံပွဲသွာကြည့်ခဲ့တာမလား ဟယ်အဘ ဘယ်လိုသိ တာလဲ သိတာပေါ့ကွ ငါက အကုန်သိ အကုန်တတ် ဘအောင်တဲ့မှတ်ထားနော် ဟားဟားဟား မင်းတို့လာတော့ သူ့စားခွက်ပျောက်မှာကြောက်နေတာပေါ့ ဟားဟားးဟားး မယ်နု မယ်န ဘကြီးအောင်တယောက် ပြောချင်ရာပြော ရယ်မောပြီးထွက်သွားတော့တယ် ကျွန်မတို့လဲ အဲအချိန်ထိ ဘာမှနားမလည် နောက်နေ့ကျွန်မတို့စီလူုနာတစ်ယောက်လာတယ် ပူတယ်ပူတယ်ဘဲပြေားတယ် ရောဂါစမ်းကြည့်တော့လဲ ထူးထူးခြားခြားမပြ အစားမှားလား ဆိုတော့လဲ လူနာပြေားပုံအရ အစားမမှား ကျွန်မတို့လဲဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဆရာဝန်ပေါက်စတွေဆိုတော့ ရမ်းသန်းမလုပ်ရဲဘူးလေ အဲဒါနဲ့လူနာရှင်ကလဲ စိတ်တိုပြီး ကဲ ဆရာမ မယ်နုစီဘဲ ခေါ်သွားတော့ လာလာ ဒီကလေးတွေဘာမှသိတာမဟုတ်ဘူးး နောက်နေ့အဲဒီလူနာသက်သာသွားတယ်တဲ့ ဆရာမ မယ်နုဘာဆေးတိုက်လဲ စုံစမ်းကြည့်တော့ . . . .

ရွက်ခြောက်တဲ့ ကျွန်မတို့လဲတော်တော်အံ့သြတယ် ဆရာမက တော်တော်စွမ်းပါလားပေါ့ နောက်နေ့အာကာနဲ့ကျွန်မ ဟိုဘက်ရွာတွေ ဆေးလိုက်ကုပေးပြီး ရွာအပြန်အချိန်က ည ၁၂နာရီကျော်နေပြီ ဟိုဘက်ရွာမှာ ပွဲရှိတာနဲ့ကျွန်မလဲ အာကာကို ပွဲခနကြည့်ချင်တယ် ပုဆာလို့ပွဲခနကြည့်ပြီး ပြန်လာတော့ အချိန်ကနောက်ကျသွားတယ် အာကာရေ ငါတို့ရွာထဲဝင်ဖို့သင်္ချိုင်းဖြတ်ရမှာမလား အေးလေ နင့်ကိုငါပြောသားဘဲ နောက်ကျပါမယ်ဆိုမှ နင်ကပွဲကြည့်ချင်တာကိုး မကြောက်ပါနဲ့ ငါ့ခါးကိုဖက်ထား ဟီးဟီး နင်တော့နော် သေတော့မယ် ကျွန်မတို့ဆိုင်ကယ်လေး သင်္ချိုင်းနားအရောက် အာကာ အာကာ ဟိုမှာ ဟိုဆရာမ မလား အေး ဟုတ်မယ်ထင်တယ် သူက ဒီအချိန်ကြီးဘာလို့ သင်းင်္ချိုင်းထဲသွားတာလား လာ သွားလိုက်ကြည့်မလား ဟာ ကြောက်စရာကြီး မကြည့်ဘူး မြန်မြန်မောင်းအာကာ မြန်မြန် ကျွန်မတို့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကြားရတဲ့သတင်းက ဘကြီးအောင် ဆုံးပြီတဲ့့့့ မူးပြီး ချောင်းထဲပြုတ်ကျ ရေနစ်သေတာတဲ့ ကျွန်မတို့တကယ်စိတ်မကောင်းဘူး ဘကြီးအောင်က တစ်ကောင်ကြွက်ဆိုတော့ အသုဘ နာရေးကိစ္စတွေကို ရွာသားတွေနဲ့ အတူ ကျမတို့ဝိုင်းကူညီပြီးလုပ်ပေးကြပါတယ်

ရက်လည်မရောက်ခင် ၂ရက်အလိုမှာပေါ့ အာကာနဲ့ကျွန်မ ‘ဇော်ကြီးနဲ့ငြိမ်းချမ်း ညဘက်ဟိုဘက်ရွာ လူနာသွားကြည့်ပြီးအပြန် (ဒီတခါတော့ ရွာထဲမှာ လူလဲသေထားတော့ ၂ယောက်ထဲမသွားဘူး ဆိုင်ကယ်၂စီး လူ ၄ယောက်သွားကြတာပေါ့) ထုံးစံအတိုင်း သင်္ချိင်းကနေဖြတ်တော့ ကျွန်မ မကြည့်ဘူး အတန်တန်ထိန်းထားတဲ့ကြားက သင်င်္ချိုင်းထဲကို ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်လိုက်တော့ အမလေး ဟိုဆရာမ ဆံပင်ဖားလျားကြီး နဲ့ အနောက်မှာက ဘကြီးအောင် တောင့်တောင့်ကြီးလျှောက်ပြီး သင်းင်္ချိုင်းထဲဝင်သွားတယ် ကျွန်မလဲ အာကာ ခါးကိုအသားကုန်ဖတ်ပြီး တလမ်းလုံး ဘုရားစာရွတ်လာတာ အိမ်ရောက်တော့ အာကာမျက်နှာက ဖြီးလို့ ငနဲတွေက မတွေ့ဘူးလေ သင်္ချိုင်းမရောက်ခင်ထဲက ဘယ်သူမှ အဲဘက်မကြည့်နဲ့လို့မှာထားကြတာ ကျွန်မသာ လျှာရှည်ပြီးကြည့်မိလိုိ့ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်မို့ ဘယ်သူမှလဲမပြောတော့ဘူး

ရက်လည်မရောက်ခင် တစ်ရက်အလို. . ဒီတခါကြုံတာ ကျွန်မတို့အဖွဲ့ထဲက ယောကျာ်းလေးတွေပေါ့ အိမ်ကို အပြေးအလွှားဝင်လာပြီး ခြံတံခါးပိတ် အိမ်တံခါးတွေပိတ်ပြီး ဘုရားဆောင်က ရေတွေယူသောက် ဘုရားကို ဖင်ထောင်အောင်ရှိခိုးပြီး ဘာဖြစ်တာလဲမေးတော့ ငါတို့ ရွာထဲမှာ ဆေးလိပ်ဝယ်ပြီး ပြန်လာတာ ဘကြီးအောင် အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အုပ်စုလဲတောင့်တာနဲ့ ခြံထဲဝင်ကြည့်မယ်ဆိုပြီး ဝင်ကြည့်တာ ဟာ လုံးဝပက်ပင်းတိုးတာ ကွပ်ပျစ်မှာ ငုတ်တုတ်ကြီးထိုင်နေတာ တကိုယ်လုံးလဲ ရေတွေရွှဲလို့ မျက်လုံးကလဲပြူးနေတာဘဲ ငါတို့ကို ဘာပြေားလဲသိလား အရက်တစ်လုံးလောက် ဝယ်ပေးပါလားတဲ့လေ

ငါတို့လဲတချိုးထဲပြေးတော့တာဘဲ နောက်နေ့တွေကစပြီး ကျွန်မတို့လဲ သတိဝိရိယနဲ့နေကြတာပေါ့ ကိုယ့်ကိစ္စမဟုတ်ရင်ဝင်မပါဘူး ဘကြီးအောင်က မကျွတ်ဘူးလို့လဲပြောကြတယ် ညဘက်တွေ သူသေတဲ့ ချောင်းနားမှာ အရက်ထိုင်သောက်နေတာ တွေ့ကြတယ်တဲ့ ကျွန်မ စဉ်းစားတာ အဲဒီအရက်တွေက ဘယ်ကရတာလဲ နေ့ခင်းဘက်မင်္သကာတာနဲ့ ကျွန်မ အာကာတို့ကိုခေါ်ပြီး ဘကြီးအောင် မြေပုံလေးကိုသွားကြည့်တော့ မြေပုံဘေးနားမှာ အရက်ပုလင်းခွံတွေအများကြီးတွေ့ရတယ် နောက်ရွာထဲက တချို့သူတွေ ပြေားကြတာကြားရတာတော့ မယ်နုက ဘကြီးအောင်ကို မွေးထားတာတဲ့ အရက်တွေလဲ သူဘဲတိုက်တာတဲ့ ရွာထဲက တချို့ရောဂါတွေလဲ သူ့ဘာသာအောက်လမ်းနဲ့လုပ်ပြီး သူ့ဘာသာပြန်ကုတာတဲ့ ဆရာမမယ်နုက အစိမ်းသေ တော်တော်များများကိုလဲ မွေးထားတယ်တဲ့

အရပ်ပြောစကားတွေပေါ့ ကျွန်မတို့လဲ ဘာမှဝင်မပါတော့ဘူး အချိန်တန် အဲဒီရွာလေးကနေ ပြန်ရမယ့်သူတွေလေ ကျွန်မတို့ပြန်တော့ ရွာထိပ်အထိ ရွာသားတွေ လိုက်ပို့ကြတယ် မယ်နုဆိုတဲ့အဒေါ်ကြီးက ကျွန်မတို့ကိုနောက်တခါ လမ်းကြုံလာလည်ပါတဲ့ ကြက်သားဟင်းချက်ကျွေးမယ်တဲ့့ ကျွန်မတို့လဲ ဟီဟီး မချိုမချည်အပြုံးနဲ့ သွားလေးဘဲဖြဲပြတော့တာပေါ့ bye bye လမ်းလဲမကြုတော့ပါဘူး

(ဒီအဖြစ်အပျက်လေးက NGO field ထဲက senior အမတစ်ယောက်ပြောပြတဲ့ ဖြစ်ရပ်လေးကို ကိုးကားပြီးရေးထားတာပါ အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပေးကြပါနော်) ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါတယ်