အောင်မြတ်သာနှင့်နာမ်စွဲခေါင်းပြတ်အရုပ်

အောင်မြတ်သာနှင့်နာမ်စွဲခေါင်းပြတ်အရုပ်

#စာရေးဆရာ -ဇေယန(ရာမည)

ညနေမှောင်ရီပျိုးတာနဲ့ ညောင်လိပ်ဘုရားပတ်ဝန်းကျင်ကို ဘယ်သူမှမသွားရဲကြ​တော့ပေ။ ညောင်လိပ်ဘုရားဆိုတာက ညောင်လိပ်ပင်အနီးနားမှာတည်ထားတာဖြစ်လို့ မူရင်းဘွဲ့တော်ပျောက်ပြီး ညောင်လိပ်ဘုရားလို့သာ လူသိခဲ့ကြတယ်။ ညောင်လိပ်ပင်ဆိုတာက မနက်ဘက်ဆိုရင် သာမန် ညောင်ရွက်တွေလို​ဖြစ်ပြီး မှောင်စပျိုးတာနဲ့ ညောင်ရွက်တွေက လိပ်သွားတဲ့ညောင်ပင်မျိုး။ အဲဒီအချိန် ညောင်ပင်နားမှာရှိနေပါက ညောင်ရွက်လိပ်သံ တဖျစ်ဖျစ်ကိုကြားရမှာဖြစ်တယ်။

ယခင်က ညောင်လိပ်ဘုရားပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာခုလိုခြုံနွယ်တွေမထူထပ်သေးပဲ တရားအားထုတ်လိုသူတွ လာရောက်တတ်ကြသလို ရည်းစားသနာတွေချိန်းတွေ့ ရာနေရာတစ်ခုလဲဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် လွန်ခဲ့တဲ့ လေးလလောက်က ညောင်လိပ်ဘုရား ပရဝဏ်ထဲကို အင်းပြားတွေနဲ့ရစ်ပတ်ထားတဲ့ ကြေးပန်းပုရုပ်တစ်ရုပ် ဘယ်ကနေ ရောက်မှန်းမသိရောက်လာခဲ့တယ်။ အချို့ကတော့ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းခိုးယူသူတွေမသယ်နိုင်လို့ ချန်သွားခဲ့တယ်လို့ပြောကြသလို အချို့ကျတော့လဲ အောက်လမ်းအတတ်ပညာနဲ့စီရင်ထားတဲ့ အရုပ်​ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုပြီးကောက်ချက်ချခဲ့ကြတယ်။

ညနေစောင်း ဘုရားဘက်ကနေ နွားကျောင်းသိမ်းပြီးပြန်လာတဲ့ မောင်ပိန် ပြောတာကတော့ ကြေးရုပ်က အသက်ဝင်ပြီး လမ်းလျောက်နေတာတဲ့။ သမီးရည်းစားချိန်းတွေ့ကြတဲ့ ငညွန့်ကလဲ ဘုရားပရဝဏ်မှာချစ်ကြောင်းကြိုက်ကြောင်းပြောနေစဉ် ကြေးပန်းပုရုပ်ဆီကနေ ကြောက်မက်ဖွယ် ရယ်သံထွက်လာတယ်လို့လဲပြောခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီစကားတွေကို ယုံတဲ့သူရှိသလို မယုံတဲ့သူတွေလဲရှိခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီထဲကမှ မောင်မှတ်တို့အဖွဲ့ကတော့ ကြေးရုပ်ကကြေးရုပ်ပဲ၊ ဒါကို ငပိန်နဲ့ ငညွန့်တို့ကချဲ့ကားပြီးပြောတာလို့ထင်နေကြတယ်။ ဒီလိုမယုံကြည်မှုကပဲ သူတို့တစ်ဖွဲ့လုံးကို ဒုက္ခပေးပါလေရော။

+++++++ ” ငဒွေးအောင်… မင်းကရော ကြေးရုပ်က သက်ရှိတစ်ကောင်လို လျောက်သွားနေတယ်ဆိုတာယုံလား” ထန်ရည်ခါးကိုပြွတ်ခနဲစုပ်ရင်း မေးလိုက်တဲ့ မောင်မှတ်စကားကြောင့် ပဲကြီးလှော်ထုပ်ကိုဖောက်နေတဲ့ ငဒွေးအောင်က ” ဒီကောင်တွေက နဂိုထဲက ကြောင်တောင်တောင်ပါကွာ၊ အရုပ်ကအသက်ဝင်တာ ဘယ်လိုမှမဖြစ်နိုင်ဘူး… ဟုတ်တယ်မလား မောင်ထွန်း” ” ငါလဲမယုံပါဘူးကွာ… ဒါပေမယ့် ရွာထဲကလူတွေ ဒီလိုယုံတာက ငါတို့အတွက် အခွင့်အရေးပဲ” ” ဟမ်… ဘာအခွင့်အရေးလဲကွပြောပါဦး..” ” ငါက မြို့ပေါ်မှာအလုပ်လုပ်ဖူးတာဆိုတော့ အဆက်သွယ်နည်းနည်းပါးပါးရှိတယ်ကွာ၊ ဒီအရုပ်သာ ကြေးအစစ်ဆိုရင် ခုခေတ်တန်ကြေးနဲ့မနည်းမနောရမှာကွ” ငထွန်းစကားကြောင့် ကျန်တဲ့သူတွေအကုန် ခေါင်းထောင်လာပြီး ” အေးကွ လုပ်စမ်းပါဦး… ဒီအရုပ်ကို ခိုးပြီးရောင်းစားရမှာလား” ” ခိုးတယ်လဲမဟုတ်ဘူးပေါ့ကွာ၊ ဘယ်သူလာထားသွားမှန်းမသိတဲ့အရုပ်ဖြစ်နေတဲ့အတွက် ခိုးတယ်လို့ပြောမရဘူးလေ” ” ဟားဟား မင်းပြောတာလဲဟုတ်တာပဲ၊ ဒါနဲ့ ကြေးအစစ်ဟုတ်မဟုတ် အခုပဲသွားကြည့်ကြမလား၊ သေချာတယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ပြန်တိုင်ပင်ကြတာပေါ့”

” ကဲကဲ ဒီတစ်မြူကုန်တာနဲ့သွားကြတာပေါ့…” ငဒွေးအောင်က မြူအိုးကိုပင့်ပြီး ခွက်တွေထဲလိုက်ထည့်ကာ လက်စဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ++++ နေ့လည်ခင်းဖြစ်လင့်ကစား ညောင်လိပ်ဘုရားပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်နေခဲ့တယ်။ ဘုရားပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ တစ်ခါတစ်ရံ ဖြတ်ပြေးသွားတဲ့ တောကြက်ငယ်လေးတွေကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ” မောင်မှတ်… ရွာထဲကလူတွေပြောတာ ဟိုအရုပ်လား” ငထွန်းက မြက်တွေပေါက်နေတဲ့ ရင်ပြင်နေရာကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်ရာ ” အေး ဟုတ်မယ်ကွ… အနီးကပ်သွားကြည့်ရအောင်” မောင်မှတ်တို့အနားရောက်သွားပြီးကြည့်လိုက်တော့ ယောင်္ကျားတစ်ယောက်မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ကြေးရုပ်တစ်ရုပ်။ သူ့ရဲ့ကိုယ်မှာတော့ ကြေးပြားတွေကိုလိပ်ပြီးကြိုးအနီနဲ့စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ပုံစံချိတ်ဆွဲထားသလို ခြေထောက်တွေကိုလဲ ကြေးပြားလိပ်ကြိုးအနီစတွေနဲ့ ချည်နှောင်ထားတာကိုလဲ မြင်လိုက်ရတယ်။

ငထွန်းက အရုပ်နားကိုကပ်ပြီး လက်နဲ့ခေါက်လိုက်၊ အနီးမှာရှိတဲ့ကျောက်ခဲနဲ့ခြစ်ကြည့်လိုက်လုပ်ပြီးကာမှ ” ပွတာပဲဟေ့.. ဒီကြေးရုပ်က ခြစ်ပိတ်ကြီးဟ” ” ခြစ်ပိတ်ဆိုတာ ဘာကြီးလဲ” ” ဒီမှာကြည့်ကွာ… ငါပြမယ်” ငထွန်းက ကျောက်ခဲတစ်လုံးကိုကောက်ယူပြီး ကျေးရုပ်ရဲ့မျက်နှာကိုအားနဲ့ခြစ်လိုက်ရာ ဂျစ်ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ အစင်းကြောင်းရာတစ်ခုပေါ်သွားခဲ့တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ပေါ်နေတဲ့အစင်းကြောင်းက သူ့အလိုလိုပြန်ပိတ်သွားတာကို မောင်မှတ်တို့ ပါးစပ်အ​ဟောင်းသားမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။ ” တွေ့လား… ဒါက ဂမ္ဘီရပစ္စည်းလိုက်တဲ့သူတွေအရမ်းကြိုက်တဲ့ ကြေးခြစ်ပိတ်လို့ခေါ်တယ်ကွ၊ ငါတို့နဲ့ထိုက်လို့ရတာ ဟီးဟီး သူဌေး​ဖြစ်တော့မယ်ကွ” ” နေစမ်းပါဦး… အခြားနေရာတွေကိုလဲစမ်းကြည့်ပါဦးကွ” ငဒွေးအောင်စကားကြောင့် ငထွန်းက ကြေးရုပ်ရဲ့အခြားနေရာတွေကိုစမ်းကြည့်ရာ မျက်နှာလိုမဟုတ်ပဲ သာမန်ကြေးတွေပဲဖြစ်နေခဲ့တယ်။

” ခေါင်းတစ်ခုပဲ ခြစ်ပိတ်ဖြစ်နေတာကွ… ” ” ဒါဆို ငါတို့ကခေါင်းကိုပဲယူကြမှာလား.. ” ” ဒါပေါ့ကွ… ဒီခေါင်းတစ်လုံးထဲနဲ့တင် သိန်းချီရမှာ.. ဒါပေမယ့် ငါတို့မှာ ဘာပစ္စည်းမှမပါလာတော့ ပြန်ယူကြတာကောင်းမယ်” ” မောင်မှတ် … မင်းအိမ်မှာဆောက်တွေ သံဖြတ်လွှတွေရှိတယ်မလား” ” အေးကွ… ငါ့အဘ လယ်ထွန်စက်ပြင်တဲ့ပစ္စည်းတွေတော့ရှိတယ်၊ ဒီညတွင်းချင်းပဲလုပ်ကြမလား” ” ညတွင်းချင်းလုပ်မှာပေါ့ကွ… နောက်နေ့ဆို အခြားသူတွေဦးချင်ဦးသွားမှာ” မောင်မှတ်တို့လဲ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ရင်ပြင်ပေါ်ကဆင်းလာတဲ့အချိန် ကြေးရုပ်ရဲ့ပါးစပ်ကအနည်းငယ်ဟသွားပြီး အထဲကနေ အနီရောင်အရည်ပျစ်ပျစ်အချို့ စီးကျလာခဲ့တယ်။ ++++++ အမှောင်ထုက တစ်ဖြေးဖြေးသိပ်သည်းလာသလို အအေးဓါတ်ကလဲ ချမ်းစိမ့်လာခဲ့တယ်။

ရင်ပြင်နားမှာရှိတဲ့ညောင်ပင်ရဲ့ အရွက်လိပ်သံတဖျစ်ဖျစ်ကလဲ ပိုပြီးချောက်ချားစေခဲ့တယ်။ ” ဟေ့ကောင် ဓါတ်မီးကိုသေချာထိုးစမ်းပါဟ” မောင်မှတ်က အသံအုပ်အုပ်နဲ့ လှမ်းပြောလိုက်ပြီး ရုပ်ထုခေါင်းကို သံဖြတ်လွှနဲ့ဖြတ်ဖို့အလုပ် ” လည်ပင်းမှာ ကြေးပြားတစ်ပြားနဲ့ချည်ထားပါလား.. ” ” ဖြတ်ပစ်လိုက်လေကွာ… အချိန်ကရတာမဟုတ်ဘူး မြန်မြန်လုပ်” မောင်မှတ်လဲ ကြေးပြားလိပ်ကြိုးကိုဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး လည်ပင်းကိုတဂျိဂျိမြည်အောင် သံဖြတ်လွှနဲ့ဖြတ်နေလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကလဲ ဆောက်နဲ့ထွင်းသူကထွင်း လွှနဲ့ဖြတ်သူကဖြတ်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့အချိန် ” အီး ဟီး ဟီး” ဆိုတဲ့ရယ်သံတစ်ချက်ကြားလိုက်ရတယ်။ ” ရယ်သံကြားလိုက်သလိုပဲ… မင်းတို့ရောကြားလား” ငဒွေးအောင်စကားကို မောင်မှတ်က ကျွတ်တစ်ချက်စုပ်ပြီး ” လုပ်စရာရှိတာကိုသာ လုပ်စမ်းပါ.. မင်းကလဲအတွေးလွန်နေပြန်ပြီ” လို့ပြောကာ ချွေးသံတရဲရဲကျအောင် ဖြတ်ထုတ်နေခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နာရီ​လောက်ကြာတော့ ကြေးရုပ်ရဲ့ဦးခေါင်းကပြတ်လုဆဲဆဲဖြစ်ပြီး ယိုင်ကျလာတဲ့အချိန် ငဒွေးအောင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရီရီဖြစ်လာပြီး မျက်လုံးတွေပြူးကာ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ ဆောက်နဲ့ ငထွန်းရဲ့ပေါင်ကို ထိုးစိုက်ချလိုက်တယ်။ ” အား….. ” နာကျင်စွာအော်လိုက်တဲ့ ငထွန်းရဲ့အသံကြောင့် မောင်မှတ်တစ်ယောက် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ပေါင်ကနေ သွေးတွေဒလဟော ကျနေပြီး ခြေထောက်တစ်ဖက်ကတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေခဲ့တယ်။ ငဒွေးအောင်ကတော့ နာကျင်စွာညဉ်းညူနေတဲ့ ငထွန်းရဲ့မျက်နှာကို သားရည်တမြှားမြှားကျနေတဲ့ လျာကိုထုတ်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး ” ဟီး ဟီး ဟီး… သွေးနံ့က မွှေးနေတာပဲ အဟက် အဟက်” လို့ပြောကာ သွေးတွေကိုလျာနဲ့ယက်ဖို့အလုပ် ငထွန်း လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ သံဖြတ်လွှက ငဒွေးအောင်ရဲ့ လည်မြိုထဲကိုစိုက်ဝင်သွားခဲ့တယ်။

ဒီတစ်ခါတော့ ငဒွေးအောင်တစ်ယောက် စကားမေးတောင်မရပဲ သွေးတွေပန်းထွက်နေတဲ့ လည်ပင်းကိုကိုင်ကာ အသက်ငင်နေတဲ့ချိန် ငထွန်းက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ တဟားဟားရယ်ရင်း ” သေကြစမ်း… ဟီးဟီးဟီး… ဟက်ဟက်… အကုန်သေကြ ” လို့အော်နေခဲ့တယ်။ မှတ်ကြီးကတော့ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် သွေးပျက်ပြီး ပြတ်လုဆဲဆဲဖြစ်နေတဲ့ ကြေးရုပ်ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူကာ ဘုရားရင်ပြင်ကနေ သုတ်ချေတင်ကာပြေးလာခဲ့လိုက်တယ်။ သူ့အနောက်မှာတော့ ရင်ခေါင်းသံနဲ့အော်ရယ်တဲ့အသံက ပဲ့ထင်လျက်။ ++++ အမှောင်ထဲမှာ ခြေဦးတည့်ရာပြေးလာရင်း အမောကရင်ဝထိတက်ပြီးဆို့လာတဲ့အတွက် လုံချည်နဲ့ပတ်ထားတဲ့ကြေးခေါင်းပြတ်ကိုရင်ဝယ်ပိုက်ပြီး ခေတ္တနားနေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူပြန်လာတဲ့လမ်းက တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့လမ်းဖြစ်နေတာကြောင့် အမောပြေလိုက်ဆက်သွားလိုက်တဲ့ တစ်ညလုံးလမ်းပျောက်နေခဲ့ရာ မနက်အရုဏ်တက်ချိန်ရောက်တော့ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး မြေကြီးပေါ်လှဲချချင်တဲ့စိတ်တွေဖြစ်လာခဲ့တယ်။

ဆောင်းမနက်ခင်းရဲ့ အအေးဓါတ်က ပိုလာပေမယ့် မောင်မှတ်ရဲ့ နဖူးပြင်မှာတော့ ချွေးစက်တွေက တွဲခိုနေခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ” ဟားဟား အဟီးအဟီး ဟက်ဟက်… မင်းငါ့ကို ဘယ်ခေါ်သွားမလို့လဲဟင်” ဆိုတဲ့ခြောက်ကပ်ကပ်အသံက ရင်ခွင်ထဲပိုက်ထားတဲ့ ကြေးဦးခေါင်းဆီကနေ ထွက်လာတာကြောင့် ရုတ်တရက်လန့်​ဖြန့်သွားပြီး အထုပ်ကိုလွှတ်ချလိုက်တယ်။ လုံချည်နဲ့ပတ်ထားတဲ့ ခေါင်းပြတ်က မြေကြီးပေါ်ကျတာနဲ့ တစ်ဆတ်ဆတ်ခုန်ကာလှုပ်ရှားလာပြီး မောင်မှတ်ရဲ့ လည်မြိုကိုခုန်အုပ်လိုက်တဲ့ချိန် အေးစက်စက်အထိအတွေ့နဲ့အတူ အသိစိတ်​တွေ လွင့်ပျောက်သွားခဲ့တယ်။ +++++ ” ဝေနေယျသတ္တဝါအပေါင်း ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာကျန်းမာချမ်းသာပါစေ.. လိုအင်ဆန္ဒတွေပြည့်စုံကြပါစေ” ဆိုတဲ့ မေတ္တာပို့သံက ပြိုလုဆဲဆဲဇရပ်ပေါ်ကနေထွက်လာခဲ့တယ်။

ဇရပ်ပတ်ပတ်လည်မှာတော့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတဲ့မဲမဲကောင်တွေအပြင် အနီးနားကသစ်ပင်တွေပေါ်မှာလဲ နီရဲနေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေကြတဲ့ နာနာဘာဝတွေက မေတ္တာပို့သံကိုရတဲ့အလား ငြိမ်သက်စွာနားထောင်နေခဲ့ကြတယ်။ အောင်မြတ်သာလဲ အတန်ကြာတဲ့ထိ မေတ္တာပို့ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ငြိမ်းလုငြိမ်းခင်​ဖြစ်နေတဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးကို မီးညှိဖို့အလုပ် ဇရပ်ပေါ်ကို လူတစ်ယောက်တက်လာတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ” ဒဏ်ရာတွေအရှင်းပျောက်သွားပြီလား မောင်ကောင်း” ဖယောင်းတိုင်ထွန်းနေရင်းမေးလိုက်တဲ့စကားကြောင့် ဇရပ်ပေါ်တက်လာတဲ့သူက နှစ်လိုဖွယ်ပြုံးလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ကန်တော့ကာ ” ကျွန်တော်မှာ ဆရာပေးတဲ့အသက်ပဲရှိပါတော့တယ်၊ အခုချိန်ကစပြီး အသက်ထက်ဆုံး ဆရာ့နားမှာနေပြီး ပြုစုလုပ်ကျွေးပါ့မယ်” ” မင်းနဲ့ငါက အမြဲတမ်းတူတူနေရမယ်လို့ တစ်ထစ်ချမတွေးရဘူး၊ တကယ်လို့ငါမရှိတဲ့ချိန်တွေမှာ မင်းရဲ့ဘဝကို ဒုက္ခရောက်နေတဲ့ ခုနှစ်ရက်သားသမီးတွေအပေါ်နှစ်ထားရမယ်၊ ဒါက ငါဖြစ်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒပဲ” ” ကျွန်တော် ဆရာ့ဆုံးမစကားကိုအမြဲမှတ်သားထားပါ့မယ်၊ လိုက်နာနိုင်အောင်လဲကြိုးစားပါ့မယ်” ” သာဓု သာဓု သာဓု… ” အောင်မြတ်သာက လှိုက်လှဲစွာသာဓုခေါ်ပြီး ဇရပ်အပြင်ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဆံပင်တွေဖိုသီဖတ်သီနဲ့ ဒယီးဒယိုင်လျောက်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။

အဲဒီလူက ဇရပ်အောက်ခြေကိုရောက်တော့ ” ဆရာရယ် ကျုပ်ရွာကိုကယ်ပါဦး… ဆရာမှမကယ်ရင် တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်ကြတော့မယ်” လို့ပြောပြီး ချုံးပွဲချငိုပါလေရော။ ” ဘယ်သူများလဲလို့ကြည့်နေတာ… ကြက်သမားမောင်ငယ်ဖြစ်နေပါလား… ပြောစမ်းပါဦး မင်းရဲ့ ရွာကဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ” ” ဘယ်ကရောက်လာမှန်းမသိတဲ့ ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်ကြောင့် တစ်ရွာလုံးကျီးလန့်စာစားဖြစ်နေပြီ၊ ဒီခေါင်းပြတ်က သူ့ကိုထိမိတဲ့သူတိုင်းကို ခြောက်လှန့်ဖမ်းစားနေတာ ဒီနေ့ဆို လန့်ဖျားဖျားပြီး လူနှစ်ယောက်တောင်သေသွားပြီ” ” ဒုက္ခတော့များပြီထင်ပါတယ်… မင်းလဲခုချက်ချင်းပြန်ပြီး ရွာလူကြီးကို အိမ်မက်ပေးလိုက်၊ အဲဒီကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်ကို ဘယ်သူမှမထိမကိုင်မိစေနဲ့လို့၊ မကြာခင် ငါတို့အရောက်လာခဲ့မယ်” ” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ … ကျုပ်ရွာလူကြီးကို ပြောလိုက်ပါ့မယ်၊ အမြန်တော့လာခဲ့ပေးပါဆရာရယ်” ကြက်သမား​မောင်ငယ်ထွက်သွားပြီးချိန်မှာတော့ မောင်ကောင်းက ” ခုနက ကြက်သမားမောင်ငယ်ဆိုတဲ့သူက ဘယ်လိုအဆင့်ထဲပါနေတာလဲ၊ ခုနကပြောသွားတဲ့ထဲ သူ့ရွာလို့ပြောတာကြားလိုက်မိလို့မေးကြည့်တာပါ” ” လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်း ၆၀လောက်က ကြက်တိုက်ရင်း ဓါးထိုးခံရလို့သေခဲ့တဲ့ မောင်ငယ်ဆိုတဲ့သူပါ၊

သူသေတဲ့နေရာမှာ ရွာတည်ဖို့လုပ်တော့ သူ့အတွက် ရွာအဝင်ဝမှာ နန်းတစ်ခုဆောက်ပေးဖို့ ပြောတာနဲ့ ရွာလူကြီးတွေက မောင်ငယ် နတ်နန်းဆိုပြီး လုပ်ပေးခဲ့တာ၊ အချိန်တွေကြာလာတော့ သူကပဲရွာတော်ရှင်ဖြစ်လာခဲ့တာလေ” ” ကြက်သမားက ရွာတော်ရှင်ဖြစ်တယ်ဆိုတာ အခုမှကြားဖူးတယ်ဆရာရယ်… ဒါနဲ့ သူပြောတဲ့ ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်ကိစ္စကို ဆရာဘယ်လိုမြင်လဲ” ” ဒါကတော့ တပ်အပ်မပြောနိုင်သေးဘူး… ရွာကိုရောက်အောင်သွားကြည့်တော့မှပြောနိုင်မှာ.. မင်းလဲ ခရီးပန်းလာတာဆိုတော့ နားလိုက်ပါဦး၊ မနက်အရုဏ်တက်တာနဲ့ သူ့ရွာကိုသွားကြရအောင်” ” ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ… ကျွန်တော်ခဏနားလိုက်ပါဦးမယ်” မောင်ကောင်းလဲ လွယ်အိတ်ကိုခေါင်းခုပြီးလှဲအိပ်လိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်အကြောင်းကိုသာတွေးနေမိခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ခရီးကပန်းလာတာကြောင့် တွေးနေရင်း မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားခဲ့တာ မနက်အရုဏ်တက်ချိန်ရောက်မှပြန်နိုးလာခဲ့တယ်။ ” ဟော ဆရာတောင် နိုးနေပါရောလား… ” မောင်ကောင်းက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ပြောကာ ဇရပ်အနီးမှာရှိတဲ့ ရေကန်မှာကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ခရီးဆက်ခဲ့ကြတယ်။

တစ်နာရီလောက် လမ်းလျောက်ပြီးချိန်မှာတော့ ဝါးရုံပင်တွေထူထပ်စွာပေါက်နေတဲ့ ရွာဝင်လမ်းကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ ဝါးရုံပင်တွေရဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာတော့ သစ်သားနဲ့ဆောက်လုပ်ထားတဲ့ နတ်ကွန်းတစ်ခုရှိပြီး အထဲမှာတော့ ကြက်ဖရုပ်တစ်ရုပ်နဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ရုပ်ထုကို ထည့်သွင်းထားတာမြင်လိုက်ရတယ်။ ” ဆရာ… ဒီနတ်ကွန်းက ကြက်သမားမောင်ငယ်အတွက် ရည်စူးပြီးဆောက်ထားပေးတာဖြစ်မယ်နော်” ” ဟုတ်တယ် မောင်ကောင်း… ရွာနီးချုပ်စပ်က ကြက်သမားတွေကတော့ မောင်ငယ်က သူတို့ကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်တယ်ဆိုပြီး ယုံကြည်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် ကြက်တိုက်သွားတော့မယ်ဆိုရင် တိုက်မယ့်ကြက်ကို မောင်ငယ်နတ်ကွန်းကိုလာပြပြီး ကြက်ရဲ့အမွှေးကို နတ်ကွန်းပေါ်မှာတင်ကာ ဆုတောင်းကြတယ်” မောင်ကောင်းလဲ အောင်မြတ်သာစကားကို စိတ်ဝင်စားစွာနားထောင်နေတဲ့အချိန် နတ်ကွန်းဘေးကနေ ကြက်ဖတစ်ကောင်ကိုပိုက်ထားတဲ့လူတစ်ယောက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။

” ဆရာတို့ရောက်မယ်ဆိုတာသိလို့ အရုဏ်တက်ထဲကစောင့်နေတာ… ဒီကြားထဲ တိမ်ညိုက ခွပ်လက်ထိုးဖို့ မာန်ကြွနေလို့ မနည်းထိန်းထားရတယ်ဗျာ” အမောက်တကားကား အတက်တမြမြနဲ့ ရုန်းကန်နေတဲ့ အညိုရောင်ကြက်ဖတစ်ကောင်ကို ပွတ်သပ်ချော့မြူရင်းပြောလိုက်တဲ့ မောင်ငယ်စကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက သဘောကျစွာပြုံးလိုက်ပြီး ” မင်းမလဲ တစ်ခါလာလဲ ဒီကြက်ကိစ္စနဲ့ကို အလုပ်ရှုပ်နေတာ၊ အခု ကြေးခေါင်းပြတ်ရုပ်ကိစ္စ ဘယ်လိုအခြေအနေရှိလဲ” ” ရွာထဲမှာရှိနေတာပဲသိတယ်ဆရာ.. သူကအသက်ဝင်နေတော့ မနက်ဘက်ဆိုရင် ပုန်းအောင်းနေပြီး ညဘက်ရောက်မှ ရွာလမ်းတွေထဲကို လိုက်သွားပြီးခြောက်လှန့်နေတာ” ” မင်းရွာမှာဖြစ်တဲ့ကိစ္စ မင်းမသိဘူးလား.. တကယ်ဆို သိရမှာလေ” ” ဆရာရယ် ကျွန်တော်က ရွာတော်ရှင်သာဖြစ်တာ အခြားပုဂ္ဂိုလ်တွေလို အစွမ်းမရှိဘူးလေ၊ ကြက်သမားဆိုတော့ ဘယ်သူကမှအဖက်မလုပ်ကြဘူး၊ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်ရွာလေး ဒုက္ခမရောက်အောင် ဆရာတို့ကိုအကူအညီလာတောင်းရတာပါ”

” ညကရော ဘာတွေထူးသေးလဲ… ” ” ညကတော့ ရွာတောင်ပိုင်းဘက်မှာ ခွေးတွေ စူးစူးဝါးဝါးထိုးဟောင်တဲ့အသံကြားရတယ်၊ ရွာသားတွေကလဲ မှောင်စပျိုးတာနဲ့ အိမ်တံခါးပိတ်မီးမှိတ်ပြီးနေကြတော့ ဒီကောင်အတော်အခက်တွေ့နေတယ်ထင်တယ်” ” ဒါဆို ဒီကောင်က အိမ်တွေထဲထိတော့ ဝင်ပြီးခြောက်လှန့်တာမရှိဘူးပေါ့” ” အဲလိုတော့မရှိဘူးဆရာ… သူက အပြင်ထွက်တဲ့လူတွေကိုပဲ ခြောက်လှန့်နေတာ” ” ဒီကိစ္စတွေရဲ့ အစကိုသိချင်ရင် ဘယ်သူ့ကိုသွားမေးရမလဲ” ” ရွာထဲမှာ ဝက်သားသည်ဒေါ်မိလုံးဆိုတာရှိတယ်… သူက ဒီကြေးရုပ်ကိုစတွေ့တဲ့သူဆိုတော့ သူ့ကိုမေးလို့ရတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူက အကြောက်လွန်ပြီးဖျားနေတာ ဆယ်ရက်လောက်ရှိပြီဆရာ” ” ဒီလောက်သိရရင် ရပါပြီ… မင်းလဲ ဒီရက်ပိုင်း ကိုယ့်နန်းမှာပဲကိုယ်နေဦး၊ အခုကြုံနေရတဲ့အခြေအနေက သာမန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား” ” သိပါတယ်ဆရာ… လိုအပ်တာရှိရင် မောင်ငယ်ဆိုပြီး စိတ်ထဲကနေခေါ်လိုက်ပါဆရာ၊ ချက်ချင်းရောက်လာစေရပါမယ်”

အောင်မြတ်သာတို့လဲမောင်ငယ်ကို ဆုံးမပြီး ရွာထဲကိုဝင်လာတဲ့အချိန် ခြင်းတောင်းကိုခေါင်းရွက်ပြီး လယ်ထဲဆင်းကြမယ့် ရွာသားအချို့ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ” တစ်ဆိတ်လောက်ဗျ… ဝက်သားသည်ဒေါ်မိလုံးအိမ်ကဘယ်နားလောက်မှာလဲ” အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားလူးထားတဲ့ မိန်းမကြီးက ရွာလမ်းမကြီးကိုလက်ညိုးထိုးပြပြီး ” ဒီလမ်းအတိုင်းတည့်တည့်သွားရင် မန်ကျီးပင်တစ်ပင်ကိုတွေ့လိမ့်မယ်၊ အဲဒီအပင်ရဲ့ အနောက်ဘက်ကပ်လျက်က ဒေါ်မိလုံးအိမ်ပဲ” ” ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျ… ကျုပ်တို့ကိုခွင့်ပြုပါဦး” အောင်မြတ်သာတို့လဲ ရွာလမ်းအတိုင်းလျောက်လာခဲ့တာ လူကြီးနှစ်ဖက်စာလောက်ကြီးတဲ့ မန်ကျီးပင်ရှေ့ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ မန်ကျီးပင်ရဲ့အနောက်ကပ်လျက်မှာတော့ ဖက်မိုး၊ ထရံကာထားတဲ့ အိမ်တစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရတာကြောင့် အနားကပ်သွားပြီး ” အိမ်ရှင်တို့ အိမ်ရှင်တို့…” ” ဘယ်သူများလဲရှင့်..” အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့အသံကြောင့် အောင်မြတ်သာက ” ဒေါ်မိလုံးနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ… ဝင်လာလို့ရမလားဗျ” ” ဟုတ်ကဲ့ … အမေကတော့ မထနိုင်လို့ ကိုယ့်ဘာသာဝင်လာခဲ့ကြပါ”

အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ ဖြူဖျော့နေတဲ့အသားရည်နဲ့ အိပ်ယာထဲလဲနေတဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ” မောင်ရင်တို့က ဘယ်သူများလဲကွယ့်. အဟွတ်အဟွတ်” ” ကျုပ်တို့က ဒေါ်မိလုံးကြုံတွေ့ခဲ့ရတာကို မေးဖို့ရောက်လာတာပါ… ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖျားတာကိုအရင်ကု​ပေးရတော့မယ်” ” အဟွတ် အဟွတ်.. မောင်ရင်တို့ကဆေးဆရာတွေလား” ” အဲလိုလဲပြောလို့ရပါတယ်… ခုတော့ ကျုပ်တို့ပေးတဲ့ဆေးကိုအရင်သောက်ပေးပါဦး” အောင်မြတ်သာက စကားပြောနေရင်း လွယ်အိတ်ထဲထည့်ထားတဲ့ လေးကွက်အင်းတစ်ရွက်ကိုပြာချကာ ရေနဲ့ဖျော်လိုက်ပြီး ဒေါ်မိလုံးကို သောက်စေခဲ့တယ်။ ” ဆရာ… အမေရောဂါက ပြန်ကောင်းနိုင်ပါ့မလား” ” ဘာမှဖြစ်တာမဟုတ်ပါဘူး… စိတ်ချောက်ချားစရာကိစ္စတစ်ခုခုနဲ့ကြုံလို့ ဖြစ်သွားတာပါ၊ မကြာခင်သက်သာလာပါလိမ့်မယ်” အောင်မြတ်သာစကားကြားတော့ မိန်းကလေးက သူ့အမေဘက်ကိုလှည့်ပြီး ” သမီးပြောတယ်မဟုတ်လား… အမေက ဟိုခေါင်းပြတ်အရုပ်ကြောင့်ဖြစ်တာပါလို့”ပြောလိုက်တော့ မောင်ကောင်းက ပါးနပ်စွာနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းဖောက်လိုက်ပြီး ” ခေါင်းပြတ်အရုပ်ဆိုတာက ဘာများလဲဗျ” ” ဒီလိုပါဆရာ… လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်ရက်လောက်က အမေနဲ့ကျွန်မ ဟိုဘက်ရွာမှာပေါ်တဲ့ဝက်သားကို သွားယူပြီးအပြန် ရွာထိပ်မှာလူတစ်ယောက် လဲကျနေတာတွေ့လိုက်တယ်။

သူလည်ပင်းမှာလဲ သွေးထွက်နေတဲ့ကိုက်ရာတစ်ခုက အထင်းသားကြီး။ သူ့ဘေးနားမှာလဲ ခေါင်းပြတ်နေတဲ့ကြေးရုပ်တစ်ခုက ဒီတိုင်းကျနေတာ၊ ကျွန်မလဲ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နဲ့ သတိလစ်နေတဲ့လူနာကိုခေါ်ဖို့ ရွာထဲပြန်လာတဲ့အချိန် အမေက အဲဒီကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်ကို သူ့ခြင်းထောင်းထဲကောက်ထည့်ထားတာ၊ အမှန်တိုင်းပြေရရင် အမေက ဒီအရုပ်ကိုရွာထဲကိုသယ်လာခဲ့တာဆရာ” ” အင်း… နောက်တော့ရော ဘာဆက်ဖြစ်သေးလဲ” ” သတိလစ်နေတဲ့လူနာက ကျွန်မတို့ရွာရဲ့ သုံးရွာကျော်ကတဲ့၊ မွန်းတည့်လောက်ရောက်တော့ သူ့မိဘတွေလာပြန်ခေါ်သွားကြတယ်၊ သူတို့လဲကြေးရုပ်ကိစ္စကိုမမေးတာရယ်၊ အမေကလဲ မပြောတာရယ်ကြောင့် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နေလာခဲ့တာ၊ အဲဒီညဘက်ရောက်တော့ တစ်ရေးနိုးအပေါ့ထသွားတဲ့ အမေကို ခြင်း​တောင်းထဲထည့်ထားတဲ့ ကြေးရုပ်က သွားကြီးဖြဲပီး လှမ်းခေါ်တာ” ဒေါ်မိလုံးက သမီးဖြစ်သူပြောနေတာကို အားမရတဲ့ဟန်နဲ့ ကုန်းထလိုက်ပြီး ” ဒီလိုပါဆရာရယ်… ဒီအရုပ်ကကြေးရုပ်ဆိုတော့ ရောင်းရင် ဈေးကောင်းရမယ်ထင်ပြီးယူလာခဲ့မိတာ၊ ညဘက်ရောက်တော့ သမီးပြောတဲ့အတိုင်း ခြင်း​တောင်းထဲကနေ သွားဖြဲပြီးရယ်ပြတာ.. ပါးစပ်ထဲကနေလဲ သွေးလိုလိုအရည်တွေယိုကျနေတာ ကြက်သီးထစရာကြီး၊ ကျွန်မလဲ ရုတ်တရက်မို့ အသံတောင်မထွက်နိုင်ပဲ အခန်းထောင့်မှာ ကြောက်လန့်နေတဲ့ချိန် ခေါင်းပြတ်အရုပ်ကြီးက သက်ရှိတစ်ကောင်လို ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကနေ ခုန်ချသွားတာ၊ အမလေးလေး ပြောနေရင်းကြက်သီးတွေတောင်ထတယ်” ဒေါ်မိလုံးက လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကြောက်လန့်တကြားပြောနေတာမြင်တော့ အောင်မြတ်သာက ” အိမ်း… သာမန်လူတွေအဖို့ မမြင်ဖူးတာ မြင်လိုက်ရတော့ ကြောက်လန့်ပြီးဖျားသွားတာပါ၊ သိပ်လဲမစိုးရိမ်ပါနဲ့ မကြာခင် ခံစားနေရတာတွေသက်သာသွားမှာပါ၊ ဒါနဲ့ ဒီခေါင်းပြတ်အရုပ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ဘာတွေထူးခြားသေးလဲ” ” ထူးခြားတာပေါ့ဆရာရယ်.. အမေဖြစ်ပြီးနောက်နေ့ အရက်ဆိုင်ကပြန်လာတဲ့ ဦးလေးသိန်းဝင်းနောက်ကို လိုက်သေးတာ၊ သူပြန်ပြောပြတာက မျက်လုံးကနီရဲနေတာပဲတဲ့၊

ပါးစပ်ကနေလဲ သူ့နေရာပြန်ပို့ပေးဆိုပြီးအော်​နေတာလို့ပြောတယ်” ” အဲလိုဖြစ်တာညတိုင်းပဲလား…” ” ဟုတ်တယ်ဆရာ… မနက်ဘက်ဆို ဘာမှမဖြစ်ဘူးညဘက်ရောက်တာနဲ့ လမ်းပေါ်ထွက်တဲ့သူတွေနောက်ကို တကောက်ကောက်လိုက်တာ၊ ရွာထဲကလူအချို့ပြောတာကတော့ ဒီခေါင်းပြတ်အရုပ်ထဲမှာ မကောင်းတဲ့ဝိဉာဉ်တွေကပ်နေတာတဲ့၊ ဒါကြောင့် အခုနောက်ပိုင်း မိုးချုပ်တာနဲ့ ဘယ်သူမှအပြင်မထွက်ရဲကြတော့ဘူး” ” ဒီကိစ္စမျိုးက ရွာထဲရေရှည်ထားလို့မကောင်းဘူး… ရွာလူကြီးကိုပြောပြီး တစ်ခုခုလုပ်မှရမယ်” ” ဆရာတို့ ရွာလူကြီးအိမ်သွားချင်တယ်ဆိုရင် မီးငယ် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ၊ ဒီရွာလူကြီးက အမေရဲ့ အကိုကြီးပဲ” ” ဒါဆို အဆင်သင့်တာပေါ့… ကျုပ်တို့ကိုလိုက်ပို့ပေးပါဦး” အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် မီးငယ်ဆိုတဲ့ကောင်မလေးက သူ့ဘကြီးအိမ်ရှိရာကိုသွက်လက်စွာနဲ့ခေါ်သွားခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ရွာလူကြီးကိုအကျိုးကြောင်းပြောပြလိုက်ရာ ” ဆရာတို့ရောက်လာတာအတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်၊ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် မနက်ဖြန်မြို့တက်ပြီး ဆရာသွားရှာမလို့တိုင်ပင်နေကြတာ” ” ကျုပ်တို့က ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွေအတွေ့အကြုံရှိ​တော့ နိုင်ငလောက် ကူညီပေးပါ့မယ်၊ ရွာလူကြီးက ညမှောင်စပျိုးတာနဲ့ ဘယ်သူမှအိမ်ထဲကနေအိမ်ပြင်မထွက်ဖို့ပြောထားပေးပါ” ” ဒါတော့စိတ်ချဆရာ.. ရွာကလူတွေအတော်များများ ခေါင်းပြတ်ကြေးရုပ်နဲ့ကြုံထားရတာမို့ ထွက်ပါဆိုတောင်ထွက်ကြမှာမဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်လဲသေချာအောင်လိုက်ပြောထားပေးပါမယ်” အောင်မြတ်သာတို့လဲရွာလူကြီးကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး ရွာပြင်ကိုထွက်ဖို့အလုပ် ” ဆရာတို့ တည်းမယ့်နေရာမရှိဘူးဆိုရင် ရွာလယ်က ဓမ္မာရုံမှာတည်းလို့ရပါတယ်၊ လူလဲရှင်းတယ် နေလို့ထိုင်လို့လဲအဆင်ပြေပါတယ်” လို့ပြောတာကြောင့် ရွာလယ်ဓမ္မာရုံမှာခေတ္တတည်းဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။

မွန်းတည့်ချိန်ရောက်တော့ ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေအပြင် အသီးအနှံအချို့ပါလာပို့ပေးခဲ့ပေမယ့် အောင်မြတ်သာတို့က သက်သက်လွတ်ပဲစားတာကြောင့် အသီးအနှံအချို့ကိုသာစားပြီး ဝမ်းရေးကိုဖြည့်တင်းလိုက်ကြတယ်။ အခြားထမင်းဟင်းတွေကိုတော့ လာပို့သူစိတ်ချမ်းသာအောင် စားဟန်ပြပြီး ဓမ္မာရုံနားမှာနေတဲ့ သူတွေကိုဝေမျှပေးခဲ့ကြတယ်။ အောင်မြတ်သာတို့လဲ မွန်းလွဲတာနဲ့ ဘုရားရှိခိုးခြင်း၊ ပုတီးစိပ်ခြင်းတွေအပြင် ရွာထဲမှာရှိတဲ့ အစောင့်အရှောက်တွေပုဂ္ဂိုလ်တွေကိုမေတ္တာပို့ကာ အင်းကွက်ထိုင်ဆွဲနေတဲ့ချိန် ကြက်သမား​မောင်ငယ်ရောက်လာပြီး ” ဆရာတို့ရောက်လာတာ ကျွန်တော်အတွက်အတော်ကောင်းတယ်ဗျာ” ” ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ငယ်” ” ဘာဖြစ်ရမှာလဲ… ကျုပ်ကဆရာတို့နဲ့ရင်းနှီးတယ်ဆိုတာမြင်ပြီး မန်ကျီးပင်ပေါ်က ငတေ ငြိမ်ကုပ်သွားတယ်” ” ငတေ ဆိုတာက မင်းနဲ့ ဘာဖြစ်ထားလို့လဲ” ” ငတေနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့က ဒီနေရာကိုရောက်တာမတိမ်းမယိမ်းပဲ၊ သူက မန်ကျီးသီးတက်ခူးရင်း ပြုတ်ကျသေတာ၊ သေတော့ အဲဒီအပင်ကိုစွဲပြီး မကျွတ်ဘူး၊ ကျွန်တော်ကလဲ ရွာတည်မယ့်နေရာမှာ သေတဲ့ကောင်၊ အဲဒီထဲကမှ နယ်ပိုင်ကွင်းပိုင်တွေက ကျွန်တော်ကိုရွာတော်ရှင်ပေးတာရယ်၊ ရွာထဲက ကြက်သမားတွေက အလေးပေးတာကြောင့် ဒီကောင်မကျေနပ်ပဲဖြစ်နေတာ၊ ခုတော့ ကျွန်တော်ကို မျက်နှာချိုသွေးပြီး အရင်နှုတ်ဆက်တာဗျာ ဟဲဟဲ” ” မင်းတို့လောကသားတွေအကြောင်းထက် ရွာထဲဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စကပိုအ​ရေးကြီးတယ်၊ ဒီည ငါတို့ ကြေးခေါင်းပြတ်ကို ဖမ်းဖို့ရှိတယ်၊

မင်းအပိုင်ထဲက ငယ်သားတွေကိုလဲ ပြောပြထား၊ တစ်ခုခုထူးခြားတာမြင်ရင် င့ါကိုလာပြောဦး” ” စိတ်ချပါဆရာ.. ငတေကိုလဲပြောပြထားလိုက်မယ်.. သူက ကျွန်တော်အပေါ်သာအနိုင်လိုချင်တာ၊ သူ့ရွာထိခိုက်မှာကိုတော့ ဒုတိယကြိမ်သေမှာထက်ကိုပိုကြောက်နေသေးတာ” မောင်ငယ်က သဘောကျစွာပြောပြီးပြန်ထွက်သွားခဲ့ရာ အောင်မြတ်သာတို့လဲ မိမိတို့စီရင်ရမယ့်ကိစ္စတွေကို အပြီးသတ်ဖို့လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြတယ်။ ++++ ” အူး.ဝူး….” ရွာအနောက်ဘက်ကနေ စွဲစွဲငင်ငင်အူလိုက်တဲ့ ခွေးအူသံကြောင့် အောင်မြတ်သာတို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လွယ်အိတ်ကိုယ်စီလွယ်ကာ ရွာထဲကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ ” ရှပ် ရှပ် ရှပ်” လမ်းလျောက်နေရင်း အနောက်ကနေ ခြေသံကြားတာကြောင့်လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ လိုက်လာတဲ့မဲမဲကောင်တစ်ကောင်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ”

ဟိတ် … ဘယ်သူလဲ..” ” ကျုပ် ငတေ ပါ.. ဟိုကောင် ရွာအနောက်ဘက်က နွားခြံနားမှာ လိုက်သွားနေတာမြင်လို့ ဆရာတို့ကိုလာပြောပြတာ” ” အေးအေး ငတေ… ငါတို့လိုက်သွားကြည့်ပါမယ်.. မင်းရော မောင်ငယ်ရော ရွာထဲနေရာလပ်မရှိအောင် လိုက်ကြည့်ထားပေးဦး” ” ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… အကြောင်းထူးတာနဲ့ လာပြောပါမယ်” ငတေ ထွက်သွားတာနဲ့ အောင်မြတ်သာတို့လဲ ရွာအနောက်ဘက် နွားခြံတွေဘက်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ +++++++ ” အဟက် အဟက် .. ဟီး ဟီး” ခြောက်ကပ်ကပ်ရယ်သံကြောင့် ခြံထဲမှာရှိတဲ့ နွားတွေအကုန်လုံး နှာမှုတ်သူကမှုတ်၊ ခွာယက်သူကယက်ဖြစ်ကုန်ကြတယ်။ ” ဆရာ.. ဒီကောင် နွားခြံနားမှာ ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေပုံပဲ” ” အရင်ဆုံး နာမ်စွဲကပ်နေတဲ့ခေါင်းပြတ်ကို မိအောင်ဖမ်းရမယ်၊ ဒီကောင် နွားခြံထဲဝင်တဲ့အချိန်ထိ စိတ်ရှည်ရှည်စောင့်လိုက်ဦး” အောင်မြတ်သာတို့လဲ အမှောင်ထဲမှာ စိတ်ရှည်စွာစောင့်နေခဲ့ရာ တစ်အောင့်လောက်ကြာတော့ မေးရိုးရိုက်သံတဂတ်ဂတ်နဲ့အတူ နီကျင်ကျင်ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်တစ်လုံး ခြုံထဲကနေ ထွက်လာတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ” ဟီး ဟီး ဟီး… ” ” ဝမ်း… ” ” ဖရောက် ဖရောက်” နွားအုပ်ကြီးရဲ့ကြောက်လန့်တစ်ကြားအော်သံနဲ့အတူ အောင်မြတ်သာနဲ့မောင်ကောင်းက အမှောင်ထုထဲကနေထွက်ပြီး နွားခြံထိပ်မှာ ပိတ်ရပ်ကာ အင်းနှစ်ချပ်ကို တိုင်မှာရိုက်ချလိုက်တယ်။

အင်းချပ်တွေရိုက်ပြီးတာနဲ့ မန္တာန်တစ်ခုကိုဌာန်ပါပါမာန်ပါပါရွတ်ဖတ်ရာ နွားခြံထဲရောက်နေတဲ့ ကြေးခေါင်းပြတ်က ခြံစည်းရိုးကိုကျော်ပြီး ထွက်ပြေးဖို့ကြိုးစားပါလေရော။ ဒါပေမယ့် အောင်မြတ်သာရိုက်ထားတဲ့အင်းကြောင့် တစ်ပေတောင်ကြွအောင်မခုန်နိုင်ပဲ ခြံထဲကိုသာ တဘုတ်ဘုတ်ပြုတ်ကျနေတဲ့ချိန် မောင်ကောင်းက သိမ်ဝင်ပရိတ်ကြိုးကို လေးပင်ပူးချည်ပြီး ကြေးခေါင်းပြတ်ရုပ်ပေါ်ကနေ စွပ်ချလိုက်တယ်။ ” အား… ပူတယ်… ပူတယ်… လွှတ်စမ်း.. င့ါကိုလွှတ်” ကြေးရုပ်ကနေထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် မောင်ကောင်း အံ့အားသင့်သွားပြီး ပရိတ်ကြိုးကိုမပြတ်ထွက်အောင် ခပ်တင်းတင်းဖိထားလိုက်တယ်။

” မောင်ကောင်း … သူ့ခေါင်းပေါ်ကို စမရိုက်လိုက်တော့” အောင်မြတ်သာစကားသံအဆုံးမှာ မောင်ကောင်းက အသင့်ဆောင်လာတဲ့ အင်းမစကွက်ကို ညာဘက်ထဲထည့်ပြီးဖျောင်းခနဲမြည်အောင်ရိုက်ချလိုက်တော့မှ ရုန်းကန်နေတဲ့ ခေါင်းပြတ်ကြီးက ငြိမ်ကျသွားခဲ့တယ်။ ” ဆရာ … ဒီကောင် မလှုပ်တော့ဘူး… ယူလာခဲ့လိုက်ရတော့မလား” ” ပရိတ်ကြိုးနဲ့ အင်းကွက်မလွတ်စေနဲ့… သတိထားဦး” မောင်ကောင်းလဲသတိထားပြီး ကြေးခေါင်းပြတ်ကိုယူလာခဲ့ရာ ” ဒီလိုအန္တရာယ်များတဲ့အစီအရင်ကိုမှလုပ်ရတယ်လို့” ” ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာ..” ” ဒီအစီအရင်က အရမ်းကိုရက်စက်ပြီးကြောက်စရာကောင်းတယ်၊ မင်းအရုပ်ခေါင်းထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်၊ လူသေဦးခေါင်းခွံပေါ်မှာ အင်းဆွဲပီး အထဲမှာကပ်ထားတာမြင်ရလိမ့်မယ်” အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် ကြေးရုပ်ခေါင်းထဲကို မီးအလင်းရောင်နဲ့ကြည့်လိုက်ရာ အနီရောင်ပိတ်စနဲ့မြဲနေအောင်ကပ်ထားတဲ့ အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ” အချိန်ဆွဲနေလို့မရဘူး… သူ့ရဲ့အစီရင်တွေကိုဖျက်မှရမယ်၊ ဒီတစ်ခါထပ်လွတ်သွားရင်တော့ ပိုဆိုးကုန်လိမ့်မယ်” ” ဘယ်လိုဖျက်ရမှာလဲဆရာ…” ” မင်းက ဒီတိုင်းမြဲနေအောင်ကိုင်ထားဦး” အောင်မြတ်သာက မောင်ကောင်းကို ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်ကိုကိုင်ခိုင်းထားပြီး အနားမှာရှိတဲ့မြေကွက်လပ်ပေါ်မှာ အင်းသုံးချပ်ကိုဖိုခနောက်ဆိုင်ထားကာ အလယ်မှာ ရှစ်ကွက်အင်းကိုခံထားလိုက်တယ်။

” ခေါင်းပြတ်ကို အလယ်အင်းချပ်ပေါ်တင်လိုက်တော့” မောင်ကောင်းလဲအသံကြားတာနဲ့ ချက်ချင်းဆိုသလို ခေါင်းပြတ်အရုပ်ကိုအင်းကွက်ပေါ်ချလိုက်တဲ့ချိန် အပြာရောင်မီးတောက်တွေ ဝုန်းခနဲထတောက်ပြီး ခေါင်းပြတ်ကြီးက တဆတ်ဆတ်ခုန်ပါ​လေရော။ အောင်မြတ်သာလဲ မီးတောက်ကိုစူးစိုက်ကြည့်ပြီး မန္တာန်တစ်ပုဒ်ကိုမနားတမ်းရွတ်ဖတ်လေရာ ခေါင်းပြတ်ကြီးက မီးထဲက​နေ ရုန်းထွက်မရပဲ တစ်စတစ်စ လောင်ကျွမ်းနေခဲ့တယ်။ ” ငါ့ကိုလွှတ် … အား… ပူတယ်.. ပူတယ်… ” ကြေးခေါင်းပြတ်က မီးအားကြောင့် တစ်ဖြေးဖြေးအရည်ပျော်လာလေလေ အော်သံက ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလာလေလေဖြစ်လာခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဦးခေါင်းပြတ်ထဲမှာချည်နှောင်ထားတဲ့ ဦးခေါင်းခွံက ဖောက်ခနဲကွဲထွက်တဲ့ချိန် အစွယ်ဖွေးဖွေး မျက်လုံးပြူးပြူးနဲ့ ဦးခေါင်းပြတ်တစ်လုံး မီးတောက်တွေကြားထဲကနေ တိုးထွက်လာခဲ့တယ်။ ” ဆရာ… ဒီကောင် အပြင်ကိုအတင်းရုန်းနေပါလား… ” မီးတောက်အပြင်ဘက်ကိုရောက်လုဆဲဆဲဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာကြောင့် မောင်ကောင်း စိတ်ထဲမရိုးမရွဖြစ်လာတဲ့ချိန် ” ဖောင်း” ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ မီးဖွားတွေ ဖြာခနဲလွင့်ထွက်သွားခဲ့တယ်။

” ဟင်… ဒီကောင်တစ်စစီဖြစ်သွားတာလား… ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ” ” ဟုတ်တယ်…မောင်ကောင်း၊ စီရင်ခဲ့တဲ့သူက ဦးခေါင်းထဲမှာ နာမ်ရုပ်အစွဲကိုအသေထည့်ထားခဲ့တယ်၊ ဒါကြောင့် အစီရင်ကို ငရဲလောင်မီးအင်းသုံးပြီးတော့ဖျက်စီးလိုက်ရတာ” ” အခြားခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတွေမှာရော စီရင်ထားတာမရှိနိုင်ဘူးလားဆရာ” ” နာမ်အစွဲကိုခေါင်းမှာထည့်ထားတာကြောင့် အခြားအစိတ်အပိုင်းတွေထဲမှာမရှိလောက်ဘူး၊ ဒီလိုအစီရင်မျိုးက ပျောက်ကွယ်နေတာ နှစ်အတော်ကြာပြီ၊ ဘယ်လိုကြောင့်ပြန်ပေါ်လာရတာလဲမသိဘူး” ” ဒီအစီရင်ရဲ့နောက်ကွယ်မှာ အခြားတစ်ယောက်ရှိနိုင်တယ်လို့ပြောချင်တာလားဆရာ” အောင်မြတ်သာကတော့ မောင်ကောင်းစကားကို ခေါင်းညိမ့်ပြ​ပြီး အရည်ပျော်ကျနေတဲ့ ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်နေရာကိုသာအတန်ကြာစိုက်ကြည့်နေခဲ့တယ်။

ပြီးတော့မှ ” နာမ်စွဲခေါင်းပြတ်ကြေးရုပ်ပေါ်လာတဲ့ ရွာဘက်ကို ငါတို့ထပ်သွားရဦးမယ်ထင်တယ်” ” ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာ..” ” ဟိုရောက်ရင်သိရမှာပါ… ခုချိန်မှာတော့ အတိအကျပြောဖို့ခက်သေးတယ်၊ အင်း … ဒီတစ်ခါတော့ ဒင်းနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ကြပြီထင်ပါတယ်” မောင်ကောင်းလဲ အောင်မြတ်သာရဲ့ စကားကိုနားမလည်ဟန်နဲ့ခေါင်းကုတ်လိုက်ချိန် ” မီးလောင်ပျော်ကျနေတဲ့ ကြေးခေါင်းပြတ်ကို သေချာမြုပ်ပြီး ရွာထိပ်ကိုလိုက်လာခဲ့ဦး” ဆိုတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ++++++ ​အောင်မြတ်သာတို့လဲ နာမ်စွဲနေတဲ့ကြေးရုပ်ခေါင်းပြတ်ကိုဖျက်စီးပြီး ကြေးရုပ်ရဲ့မူလဇစ်မြစ်ကိုပြန်လိုက်ဖို့ ဆက်လက်ထွက်ခွာလာခဲ့ကြတယ်။ ဒီအကြောင်းအရာကိုတော့ အောင်မြတ်သာနှင့် မှော်နက်ရှင်ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။ လေးစားစွာဖြင့် ဇေယန(ရာမည) #မူရင်းရေးသားသောသူများနှင့် စာရေးဆရာ-ဇေယန(ရာမည)အားလေးစားလျက်မေတ္တာဖြင့်မျှဝေသည်။🙏🙏🙏